Το όνειρο του Ξενοφώντα.

Ο Ξενοφών ήταν μαθητής του Σωκράτους και περισσότερο γνωστός για τα έργα του σχετικά με την ιστορία της εποχής του, τα έργα του Σωκράτους, και τη ζωή του στην Ελλάδα. Ήταν γιός του Γρύλλου και της Διοδώρας.

Προτομή του Ξενοφώντα

Η Οικογένειά του ανήκε στο δήμο των Ερχιέων, λίαν εύπορη αφού ανήκε στη τάξη των ιππέων. Οι περί του έτους γέννησής του πληροφορίες είναι ασαφείς τοποθετούμενες μεταξύ του 440 και του 425 π.Χ. Όμως στη «Ανάβαση» παρουσιάζεται να έχει υπερβεί το 30ο έτος, γεγονός που δικαιολογεί την εκδοχή να έχει γεννηθεί το 431 π.Χ.Το 401 π.Χ. ο Ξενοφών καλείται από τον φίλο του Πράξενο (τον Βοιώτιο) που διέτριβε στις Σάρδεις αν θέλει να μετάσχει στην εκστρατεία του Πέρση βασιλόπαιδος Κύρου εναντίον του αδελφού αυτού Βασιλέως Αρταξέρξη Β’. Ο ενθουσιασμός του Ξενοφώντα στην ανταπόκριση της πρόσκλησης φάνηκε από το γεγονός ότι σε προτροπή του Σωκράτη να πάρει χρησμό από το Μαντείο των Δελφών καταφέρνει να αποσπάσει θετική απάντηση με πλάγια όμως ερώτηση που ήταν «Σε ποιόν Θεό θα πρέπει να κάνει θυσία ώστε να πετύχει το ταξείδι του και να επιστρέψει σώος; (αντί της ορθής ερώτησης να πάει ή όχι). Και βέβαια η σοφία του Μαντείου δια του Απόλλωνα που αντιλήφθηκε το σκοπό, του απάντησε όλους εκείνους τους θεούς επ΄ αγαθώ και μη (ακριβώς αυτό που μέχρι σήμερα λέμε «για καλό και για κακό»).Έτσι ο Ξενοφών βρέθηκε στην Ασία παρά το πλευρό του Κύρου τον οποίο και άρχισε να θαυμάζει, από τον θαυμασμό που έτρεφε πρώτα εκείνος για τους Έλληνες. Συγκεκριμένα έλεγε ο Κύρος ότι «θέλει τους Έλληνες συμμάχους του όχι γιατί δεν είχε στρατό αλλά γιατί τους θεωρούσε ανώτερους από όλους τους άλλους λαούς» (Κύρ. Αναβ. Ι 7,3). Ακόμη ευδαιμονούσε τους Έλληνες για την μόνιμη κυριαρχούσα ελευθερία τους, που εκείνος θα προτιμούσε αντί πάντων, και που θεωρούσε ως προϊόν αυτής της ελευθερίας την πολεμική και ηθική των Ελλήνων υπεροχή. Αυτός ήταν και ο λόγος που ουδέποτε οι Πέρσες έκαναν πόλεμο είτε μεταξύ τους είτε ακόμη και με τους Έλληνες χωρίς τη παρουσία επίσης Ελλήνων (Κυρ. Παιδ VIII 8,26). Δεν είναι γνωστό με τι βαθμό η αξίωμα ο Ξενοφών συμμετείχε στο Περσικό στρατό και στην αυλή του Κύρου, το σίγουρο είναι ότι ήταν συνδαιτυμόνας του και εκ των στενότερων συνομιλητών του.Μετά τη δολοπλοκία του Τισσαφέρνη που οδήγησε στη σύλληψη και θανάτωση των στρατηγών και λοχαγών τους (βλ. και ΞΕΝ ΚΑναβ 2.6.1–2.6.15), οι Έλληνες περιήλθαν σε απελπιστική κατάσταση. Τότε ξεχώρισε ως μοναδική ηγετική φιγούρα ο ίδιος ο Ξενοφώντας. Εκλεγείς υπό των «μυρίων» (=10.000) Ελλήνων μισθοφόρων, στρατηγός (5ος κατά σειρά), οδήγησε αυτούς επιτυχώς αντιμετωπίζοντας πολλούς κινδύνους από τα υψώματα της Αρμενίας προς την Τραπεζούντα στις ακτές του Εύξεινου Πόντου και μετά έπλευσαν προς τα δυτικά πίσω στην Ελλάδα.Στη Θράκη, βοήθησαν το Σεύθη Β’ να γίνει βασιλιάς. Η καταγραφή της εκστρατείας και του ταξιδιού της επιστροφής από τον Ξενοφώντα επιγράφηκε Κύρου Ανάβασις.

Αιτία όμως της απόφασής του να επιδιώξει την αρχηγία των μυρίων,ήταν ένα όνειρο!Ας αφήσουμε τον ίδιο όμως να μας περιγράψει το συμβάν.

«…Επειδή όμως η κατάσταση ήταν δύσκολη, στενοχωριόταν κι αυτός μαζί με τους άλλους και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Μα μόλις τον πήρε λιγάκι ο ύπνος, είδε ένα όνειρο. Του φάνηκε πως ακούστηκε μια βροντή κι έπεσε κεραυνός στο πατρικό του σπίτι, κι απ’ αυτόν φωτίστηκε ολόκληρο. Τρομαγμένος ξύπνησε μονομιάς, και το όνειρο από τη μια το έβρισκε καλό, γιατί βρισκόταν μέσα σε κόπους και κινδύνους και του φάνηκε πως είδε μεγάλο φως σταλμένο από το Δία. Από την άλλη όμως ένιωθε και φόβο, γιατί νόμισε, βέβαια, πως το όνειρο το είχε στείλει ο Δίας ο βασιλιάς, μα του φάνηκε πως η φωτιά άναβε ολόγυρα. Και σκέφτηκε μήπως δεν μπορούσε να βγει από τη χώρα του βασιλιά, αλλά τον εμπόδιζαν οι δυσκολίες απ’ όλα τα μέρη. Ποια είναι η σημασία ενός τέτοιου ονείρου, μπορεί κανείς να κρίνει από κείνα που έγιναν αφού το είδε. Έγιναν δηλαδή τούτα δω: Τη στιγμή που ξύπνησε, πρώτα πρώτα του ήρθαν αυτές οι σκέψεις: «Γιατί είμαι πλαγιασμένος; Η νύχτα προχωρεί· και μόλις ξημερώσει, είναι φυσικό να έρθουν οι εχθροί. Αν πέσουμε στα χέρια του βασιλιά, τι θα εμποδίσει να σκοτωθούμε ύστερ’ από κακοποιήσεις, αφού πρώτα δούμε τις πιο τρομερές συμφορές και πάθουμε τους μεγαλύτερους εξευτελισμούς; Κανένας δεν ετοιμάζεται ούτε φροντίζει πώς θα υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας, αλλά είμαστε πλαγιασμένοι σα να έχουμε το δικαίωμα να περνάμε ήσυχα. Και εγώ το στρατηγό ποιας πόλης καρτερώ να τα κάμει αυτά; Και σε ποια ηλικία περιμένω πρώτα να φτάσω; Γιατί βέβαια δεν πρόκειται να μεγαλώσω άλλο, αν παραδώσω σήμερα τον εαυτό μου στους εχθρούς».

Ύστερα σηκώνεται και καλεί πρώτα τους λοχαγούς του Πρόξενου. Όταν μαζεύτηκαν, τους είπε: «Εγώ, λοχαγοί, ούτε να κοιμηθώ μπορώ, όπως νομίζω συμβαίνει και με σας, ούτε να είμαι πια πλαγιασμένος, βλέποντας σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε. Γιατί είναι φανερό πως οι εχθροί δε μας κήρυξαν τον πόλεμο πρωτύτερα, παρά όταν ενόμισαν ότι προετοιμάστηκαν καλά. Ενώ για μας δε φροντίζει κανένας πως θα πολεμήσουμε όσο γίνεται καλύτερα. Και όμως, αν υποχωρήσουμε και πέσουμε στα χέρια του βασιλιά, τι νομίζομε πως θα πάθουμε; Αφού αυτός έκοψε το κεφάλι και το χέρι του αδερφού του απ’ την ίδια μάνα, όταν ήταν πια νεκρός, κι ύστερα τον κάρφωσε. Εμείς, λοιπόν, που δεν έχομε κανένα προστάτη, που βαδίσαμε ενάντιά του για να τον κάμουμε δούλο από βασιλιά και να τον σκοτώσουμε, αν μπορέσουμε, τι νομίζομε πως θα πάθουμε; Δε θα χρησιμοποιήσει τάχα κάθε μέσο, ώστε, κακοποιώντας μας σκληρότατα, να κάμει να φοβηθούν όλοι οι άνθρωποι, για να μη βαδίσει ποτέ κανένας ενάντιά του; Πρέπει λοιπόν να κάνουμε τα πάντα για να μην πέσουμε στα χέρια του. Εγώ, όσο ίσχυαν οι συνθήκες, ποτέ δεν έπαψα να ελεεινολογώ τους εαυτούς μας και να καλοτυχίζω το βασιλιά και τους δικούς του, βλέποντας πόσο μεγάλη και πόσο εύφορη χώρα έχουν, πόσο άφθονα τα τρόφιμα, πόσους δούλους, πόσα ζώα, πόσο χρυσάφι και πόσο ρουχισμό. Καμιά φορά πάλι έφερνα στο μυαλό μου την κατάσταση των στρατιωτών μας, και σκεφτόμουν πως απ’ αυτά τα αγαθά τίποτε δεν ανήκε σε μας, εκτός αν το αγοράζαμε. Χρήματα όμως για να ψωνίσουμε ήξερα πως λίγοι έχουν ακόμα και πως μας εμπόδιζαν οι όρκοι να βρίσκουμε τρόφιμα με άλλον τρόπο, εκτός από το να τ’ αγοράζουμε. Αυτά αναλογιζόμουν πότε πότε και φοβόμουν περισσότερο την ειρήνη που είχαμε κάμει με τις συνθήκες, παρά τώρα τον πόλεμο. Αφού όμως εκείνοι παραβίασαν τις συμφωνίες, μου φαίνεται πως τέλειωσαν και το δικό τους θρασύ φέρσιμο και τα δικά μας εμπόδια. Γιατί αυτά τα αγαθά βρίσκονται πια στη μέση σαν βραβεία, για κείνους από τους δυο αντίπαλους που θα φανούν γενναιότεροι. Τον αγώνα τον ορίζουν οι θεοί, που, φυσικά, θα είναι με το μέρος μας. Γιατί οι Πέρσες ορκίστηκαν ψέματα σ’ αυτούς. Ενώ εμείς, παρ’ όλο που βλέπαμε πολλά αγαθά, σταθερά μέναμε μακριά απ’ αυτά, εξαιτίας των όρκων που κάναμε στους θεούς. Έτσι μου φαίνεται πως μπορούμε να βαδίσουμε στον αγώνα με πολύ μεγαλύτερο θάρρος απ’ αυτούς. Ακόμα έχομε σώματα που μπορούν ν’ αντέξουν περισσότερο από τα δικά τους στο κρύο, στη ζέστη και στους κόπους· κι οι ψυχές μας, με τη βοήθεια των θεών, είναι γενναιότερες από τις δικές τους. Αυτοί είναι άνθρωποι που πληγώνονται και σκοτώνονται ευκολότερα από μας, φτάνει να μας δώσουν οι θεοί τη νίκη, όπως και πρωτύτερα. Μα ίσως και άλλοι σκέφτονται τα ίδια πράγματα. Για όνομα των θεών, να μην περιμένουμε να έρθουν άλλοι να μας παρακινούν σε ένδοξες πράξεις, παρά ν’ αρχίσουμε μεις να προτρέπουμε και τους άλλους στα πολεμικά κατορθώματα. Να φανείτε σεις πιο γενναίοι από τους λοχαγούς, και από τους στρατηγούς πιο ικανοί γι’ αυτό το αξίωμα. Όσο για μένα, αν εσείς θέλετε ν’ αναλάβετε αυτή την εξόρμηση, είμαι αποφασισμένος να σας ακολουθήσω· αν όμως ορίζετε εμένα για αρχηγό, καθόλου δε θα προφασιστώ την ηλικία, αλλά αντίθετα νομίζω πως οι δυνάμεις μου είναι ακμαίες, για ν’ αποκρούσω από τον εαυτό μου τα κακά».»

Πηγές:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8E%CE%BD
http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?m=1&t=429

ΜΟΥΣΕΙΑ ΜΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΤΖΕΣ

Πρέπει να πούμε κάτι αληθινό. Πολύ λίγοι από εμάς, τούς Έλληνες γνωρίζουν καλά την Ελληνική Μυθολογία . Μας την διδάσκουν επιπόλαια και επιδερμικά στα σχολεία, αν και θα πρέπει να τονίσουμε ότι η Μυθολογία μας δεν ξεφεύγει και πολύ από την επιστημονική εξήγηση της Κοσμογονίας. Οι θεωρίες του Εντιγκτον, του Λεμαίτρ, του Ρώσελ, του Μίλν, του Μέντζ, του Χέρτζμπουργκ, του Λαπλάς, και άλλων επιστημόνων συγγενεύουνε αρκετά με την Κοσμογονία του Ησίοδου. Δεν έχει σημασία αν η θρησκεία των προγόνων μας πέθανε ή αν την δολοφόνησαν. Σημασία έχει ότι αυτή η γη που τρέφει σήμερα τους Έλληνες και ευλογούνε τον σημερινό Θεό, έχει γαλουχηθεί και μεγαλώσει η ίδια με τούς κάμπους, τα βουνά τα δάση, τον ουρανό και την θάλασσα της, με την μαρμάρινη θρησκεία των πατέρων μας, και το άρθρο αυτό αποσκοπεί να την κάνη ευχάριστη και όχι «σχολαστική».

Οι Μούσες:» Αυτές δεν είναι τρίο. Είναι μπαλέτο πια. Εννέα κορίτσαροι και πολύ ξεγυρισμένοι. Ο Ησίοδος λέει ότι μαμά τους ήτανε η Μνημοσύνη. Την πέτυχε ο Δίας στην Πιερία και της έκανε πρόταση.-Μνημοσυνούλα, τι λέτε; Μμμμ;-Ε;Εννιά βραδυές συνέχεια κοιμήθηκε ο δίας μαζί της, ξεκατινιάστηκε. Έφυγε λοιπόν να πάει στο χαμάμι να συνέλθει η Μνημοσύνη, ύστερα από ένα χρόνο άρχισε να γεννάει κομπολόι σαν βατραχίνα… Τράβαγε και τα μαλλιά της. – Αμ το παράκανε κιόλας.Τίς βάφτισε κιόλας. Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Πολύμνια, Τερψιχόρη, Ερατώ, Ουρανία και Καλλιόπη, που ήτανε και η πιό ζωηρή από τα εννιάδυμα. (Δεν πιστεύω να μου ξέφυγε καμιά από το προσκλητήριο).Γιατί τις λένε κόρες της Μνημοσύνης; Γιατί η Μνημοσύνη είναι το ανθρώπινο μνημονικό, που δημιουργεί τις καλές τέχνες. ( Ο Παυσανίας αναφέρει τρεις Μούσες, τη Μελέτη, τη Μνήμη, και την Άοιδή, αλλα αυτά είναι μεταγενέστερες εξελίξεις. Στους Δελφούς αυτές τις τρείς τίς λεγανε Νήτη, Μέση, Ύπάτη απο τις τρείς χορδές της κιθάρας. Οι θεότητες αυτές είναι γεννημένες καθαρά από το ίδιο το Ελληνικό πνεύμα. Ήτανε εκείνες που γοητεύανε την ψυχή του Διός και αντιπροσωπεύανε το «καλόν» των αρχαίων. Καμιά φορά ευνοούσανε τους θνητούς και τους κάνανε καλλιτέχνες. Ο Πίνδαρος, λέει, κοιμότανε στην ύπαιθρο και στείλανε μέλισσες και φτιάξανε στο στόμα του μία κερύθρα αόρατη και ο Πίνδαρος έγινε μελίρρυτος…Να πούμε την ειδικότητα κάθε μιας.Η Κλειώ (Κλέος) προ•ί•σταται στην επική ποίηση και την εξύμνηση των Ηρώων. Με τον καιρό γίνεται η ιστορία.Η Ευτέρπη, παρέα με τον Διόνυσο, αποκτά τον διπλό αυλό, το σουραύλι, και είναι η μουσική των πνευστών. ( Τέρπω ΕΥ).Η Θάλεια ζούσε και αυτή στα ρουμάνια και όχι πολύ αθώα με τους Διονυσιακούς. Αγροτική από το θάλλω, ΄έφτιαξε πρώτα τα βουκολικά τραγούδια και ποιήματα, ύστερα κεφάτη όπως ήτανε, γέννησε την κωμωδία και είναι η θεά της.Τ´ αδελφάκι της η Μελπομένη τσάκωσε την τραγωδία. Μελπόμενος ήταν ο Διόνυσος, η παρέα της, έμελπε κι´ αυτή και πήρε το όνομα και καλά πέρασε.Η Τερψιχόρη (τέρπω και χορός) ήτανε χορευταρού απάνω στις δραματικές χορωδίες. Ύστερα, όπως γίνεται με τις χορεύτριες που γερνάνε αγρίως και με όλα τους τα γεράματα δεν το βάζουνε κάτω, κατάληξε μούσα της λυρικής ποιήσεως και μη χειρότερα.Η Ερατώ είχε άλλη δουλειά. Πλάκωνε την κιθάρα και τραγούδαγε τον Υμέναιο για να γίνει αργότερα θεά της ερωτικής ποιήσεως γενικώς. Το όνομα της είναι από το ερώ= αγαπάω.Η Πολύμνια είχε αρπάξει την παντομίμα, την μιμική να πούμε, και βολευότανε.Η Ουρανία, είχε όπως λέει και το όνομα της δουλειά στην αστρονομία. Γι´ αυτό και την δείχνουμε όλο με ένα διαβήτη στο χέρι.Η Καλλιόπη (καλόν και έπος) , αρχηγίνα του μπαλέτου, είναι θεά της επικής ποιήσεως και αργότερα του λόγου γενικά. Αυτή είναι που βάζει όλο τον κόσμο να κάνει τον συγγραφέα και δεν μας άφηνε να κάνουμε καμιά δουλειά με φλέξ φόρμ, να τα κονομήσουμε και εμείς να μην ταλαιπωρείστε και του λόγου σας.Αυτά για τις Μούσες … οι Έλληνες τις λατρεύανε, γιατί οι Έλληνες λατρέψανε τον λόγο και δεν σταματάνε. Σήμερα κάτι παρόμοιες που ανακατεύονται στα τέτοια , και μάλιστα παρασκηνιακώς, δεν τις λένε Μούσες. Τις λένε μουσίτσες…Μεγάλο πράγμα η Μούσα. Μέσα στην φαντασία του κοσμάκης τις άκουγε, λέει να φλυαρούν κοντά στις πηγές, και στα ποτάμια και στα δάση, γιατί φαίνεται η ποίηση ξεκίνησε από εκεί. Εκεί πάνω στα Πιέρια, στην πατρίδα τους γεννηθήκανε…».

Πηγή:Απόσπασμα από ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ –ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ (για πρώτη φορά το1964)
Μπράβο λοιπόν στην Πιερία που έβγαλε τέτοια κορίτσια και εδώ που τα λέμε όλες οι χώρες του κόσμου το χώρο στον οποίο μνημονεύουν την Ιστορία τους τον ονομάζουνε ΜΟΥΣΕίο. Όποια γλώσσα κι´ αν μιλάνε.

Οι πανδημίες που ερήμωσαν τον κόσμο

Η πρώτη πανδημία που καταγράφηκε στον κόσμο εκδηλώθηκε το 430π.Χ., κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Οι κάτοικοι της αρχαίας Αθήνας χτυπήθηκαν από μία θανάσιμη ασθένεια, άγνωστη μέχρι και σήμερα, παρόλο που κάποιοι μιλούν για τύφο ή πανώλη.
Ο ιστορικός Θουκυδίδης περιγράφει με μελανά χρώματα τα συμπτώματα της ασθένειας: «Οι άνθρωποι υπέφεραν από πονοκεφάλους, ερυθρότητα και φλεγμονές στα μάτια και εσωτερικά, στο λαιμό και στη γλώσσα, κάτι που τους προκαλούσε δύσοσμη αναπνοή. Αλλά αυτά ήταν τα πρώτα συμπτώματα. Τα επόμενα ήταν ο βήχας και το φτέρνισμα και στη συνέχεια η διάρροια, ο εμετός και οι βίαιοι σπασμοί. Επειτα, εμφανιζόταν μια ωχρότητα στο δέρμα το οποίο καλυπτόταν από φουσκάλες. Οι περισσότεροι άνθρωποι πέθαιναν την έβδομη ή την όγδοη μέρα. Αλλά και όσοι επιζούσαν περισσότερο προσβάλλονταν στα έντερα και ο συνδυασμός του έντονου έλκους με την επιδεινούμενη διάρροια αποδεικνύονταν μοιραίος». Αλλά και οι άνθρωποι που κατάφερναν να επιζήσουν από την ασθένεια είχαν απώλεια μνήμης σε βαθμό που, όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης, «δεν αναγνώριζαν ούτε τους εαυτούς τους, ούτε τους φίλους τους». Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι η ασθένεια ξεκίνησε από την Αιθιοπία και διαδόθηκε στον ελληνικό κόσμο μέσω της Αιγύπτου και της Λιβύης. Κατά τη διάρκεια των επομένων 4 χρόνων η ασθένεια σκότωσε σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού της Αθήνας.
Κατά τη διάρκεια του 2ου αιώνα μ.Χ. η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν στις δόξες της, κυρίως εξαιτίας του στρατού της. Αλλά αυτός ο στρατός ήταν και εκείνος που σχεδόν επέφερε την πτώση του ρωμαϊκού πολιτισμού. Το 165 μ.Χ. τα ρωμαϊκά στρατεύματα, επιστρέφοντας από τις εκστρατείες στα ανατολικά της Αυτοκρατορίας, μετέφεραν μια ασθένεια που σκότωσε κατ’ εκτίμηση 5 εκατομμύρια ανθρώπους.
Γνωστή ως πανούκλα του Αντωνίνου (από τον αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο Αντωνίνο, ο οποίος έπεσε θύμα της) σκότωσε το ένα τέταρτο των ανθρώπων που προσέβαλε. Το 166 μ.Χ. ο έλληνας παθολόγος και φιλόσοφος Γαληνός ταξίδεψε από τη Ρώμη στο σπίτι του, στη σημερινή Τουρκία, όπου και κατέγραψε μερικά από τα συμπτώματα της ασθένειας: Ο πυρετός, η διάρροια, η φλεγμονή στον φάρυγγα και οι φουσκάλες στο δέρμα που εμφανίζονταν μετά από 9 μέρες ήταν συμπτώματα που έκαναν κάποιους μελετητές να θεωρήσουν ότι επρόκειτο για ευλογιά. Ένα δεύτερο ξέσπασμα της ασθένειας καταγράφηκε μεταξύ 251 και 266 μ.Χ., κατά το αποκορύφωμα του οποίου περίπου 5.000 άνθρωποι πέθαιναν στη Ρώμη κάθε μέρα.
Τον 6ο αιώνα, επί ηγεμονίας του βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού του 1ου, η πανούκλα χτύπησε την Κωνσταντιβνούπολη. Η ασθένεια ξεκίνησε από την Αιθιοπία ή την Αίγυπτο και εξαπλώθηκε βόρεια μέσω των πλοίων που μετέφεραν τεράστιες ποσότητες σιταριού στους μεγάλους δημόσιους σιτοβολώνες της πόλης. Τη νόσο μετέφεραν ψύλλοι που επιζούσαν στο τρίχωμα γεννημένων στα πλοία αρουραίων και στην πραγματικότητα ήταν η πρώτη μεγάλη πανδημία βουβωνικής πανούκλας.
Από το 541 μέχρι το 542 μ.Χ. σκότωσε το 40% του πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης, ενώ ο βυζαντινός ιστορικός Προκόπιος υποστηρίζει ότι στο αποκορύφωμά της η νόσος σκότωνε 10.000 ανθρώπους στην Κωνσταντινούπολη κάθε μέρα. Εξάλλου, η νόσος εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο σκοτώνοντας το ένα τέταρτο των πληθυσμών της. Ένα δεύτερο σημαντικό ξέσπασμα της νόσου, που έφτασε μέχρι τη Γαλλία, εκδηλώθηκε το 588 μ.Χ. και άφησε πίσω του περίπου 25 εκατομμύρια νεκρούς.
Στα μέσα του 14ου αιώνα η πανούκλα που χτύπησε την Κωνσταντινούπολη επέστρεψε, αλλά αυτή τη φορά με άλλη επωνυμία. Αυτή τη φορά έμεινε γνωστή ως μαύρος θάνατος, εξαιτίας του μαυρίσματος του δέρματος που εμφάνιζαν οι νοσούντες το οποίο δημιουργούσε αιμορραγία κάτω από το δέρμα. Η ασθένεια έφτασε από την Ασία από ανθρώπους που νόμιζαν ότι είχαν αποθεραπευτεί. Από το 1347 μέχρι το 1350 ο μαύρος θάνατος σκότωσε το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Ευρώπης, κατ’ εκτίμηση 25 εκατομμύρια ανθρώπους.
Η εμφάνιση της βουβωνικής πανούκλας επαναλήφθηκε αρκετές φορές στην Ευρώπη μέχρι το 1700. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, μέχρι τότε άφησε πίσω της 137 εκατομμύρια νεκρούς στην Ευρώπη. Οι αστικές περιοχές ήταν αυτές που επλήγησαν περισσότερο από τον μαύρο θάνατο, αφού η νόσος αποδεκάτιζε συχνά το 50% των κατοίκων τους.
Η επόμενη πανδημία ήταν επίσης δριμύτερη στις πόλεις, αφού οι κακές συνθήκες υγιεινής παρείχαν ιδανικές συνθήκες για την μετάδοσή της. Η χολέρα είχε περιγραφεί τον 16ο αιώνα από τον παθολόγο Γκαρσία ντε Ορτα, αλλά το 1816 ήταν η χρονιά που η νόσος εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Ηδη ενδημική στην Ινδία, η νόσος εξαπλώθηκε κατά μήκος των εμπορικών δρόμων στη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη πριν μετακομίσει στη Δυτική Ευρώπη, ακόμη και στην Αμερική.
Ο πλανήτης χτυπήθηκε τουλάχιστον από 7 πανδημίες χολέρας, 6 από τις οποίες εκδηλώθηκαν το 19ο αιώνα. Η πιο πρόσφατη εμφανίστηκε το 1961, αρχικά στην Ινδονησία.
Οι πανδημίες της γρίπης μάστιγα του 20ου αιώνα
Αν και η χολέρα αποτέλεσε τη μάστιγα του 19ου αιώνα, στον 20ο αιώνα οι πανδημίες έφεραν το όνομα της γρίπης. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα υπήρξαν τρεις πανδημίες γρίπης.
Η πρώτη και χειρότερη ήταν η ισπανική γρίπη που ξεκίνησε το 1918 σε τρεις απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές: Στο Μπρεστ στη Γαλλία, στη Βοστόνη στις ΗΠΑ και στο Φρητάουν στη Σιέρα Λεόνε. Η ασθένεια είχε ένα απίστευτα υψηλό ποσοστό θνησιμότητας και κατά παράδοξο τρόπο τα θύματά της ήταν κυρίως νέοι, ηλικίας 20 έως 40 ετών, παρά οι γηραιότεροι και πιο αδύναμοι.
Η ισπανική γρίπη μεταδόθηκε σε ολόκληρη την υδρόγειο με απίστευτη ταχύτητα και σκότωσε 25 εκατομμύρια ανθρώπους μέσα σε 6 μήνες, ενώ το ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού ήταν μολυσμένο. Η ασθένεια εξαφανίστηκε σχεδόν όσο γρήγορα εμφανίστηκε, αλλά συνολικά άφησε πίσω της περίπου 40 εκατομμύρια νεκρούς, περισσότερους απ’ όσους άφησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η γρίπη των χοίρων, η ισπανική γίπη και το σύστημα
Υπάρχει ένα φρικιαστικό προηγούμενο, που δείχνει ποιες είναι οι καταστροφικές προτεραιότητες του συστήματος και των κρατών που το υπηρετούν. Η πιο θανατηφόρα «πανδημία» των νεότερων χρόνων ήταν η «ισπανική γρίππη» του 1918-1919. Υπολογίζεται ότι μέσα σε λίγους μήνες από την άνοιξη του 1918 μέχρι τις αρχές του 1919, κόστισε τη ζωή 20 εκατομμυρίων ανθρώπων (άλλοι υπολογισμοί μιλάνε για 40 εκατομμύρια).
Σύμφωνα με τις περισσότερες έρευνες ξεκίνησε σε αγροτικές περιοχές του Κάνσας στις αρχές του 1918, όταν αρρώστησαν κυρίως νέοι άνθρωποι από ένα ιό που μάλλον προερχόταν από τα γουρούνια. Ομως, τότε οι ΗΠΑ είχαν μπει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η κυβέρνηση επιστράτευε εκατοντάδες χιλιάδες νέους για να τους στείλει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού να πολεμήσουν στα χαρακώματα του Δυτικού Μετώπου. Τα κέντρα εκπαίδευσης ήταν το ιδεώδες έδαφος για να απλωθεί η επιδημία. Αλλά η κυβέρνηση και οι στρατηγοί δεν έδιναν σημασία. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να συνεχιστεί η αποστολή φαντάρων στο μέτωπο. Τα πλοία έγιναν «πλωτά φέρετρα».
Φτάνοντας στη Γαλλία, οι στρατιώτες στοιβάζονταν στις φρικιαστικές συνθήκες των χαρακωμάτων. Εκατομμύρια άνθρωποι και από τις δυο πλευρές του μετώπου, ζούσαν σαν ποντίκια στα καταφύγια, μέσα στα λασπόνερα, με τα πτώματα να αποσυντίθενται στη νεκρή ζώνη. Οταν εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα, οι στρατηγοί έβαλαν τις υγειονομικές υπηρεσίες να συμπεράνουν ότι πρόκειται απλώς για ένα «πυρετό τριών ημερών».
Φτώχεια
Τον Αύγουστο του 1918 η θανατηφόρα γρίππη είχε «παγκοσμιοποιηθεί». Εμπορικά πλοία και στρατιωτικές μονάδες τη μετέφεραν από το Φρίταουν της Αφρικής μέχρι την Ινδία και από τα χαρακώματα του μετώπου στις μεγαλουπόλεις της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας, των ΗΠΑ. Η γρίππη ήταν ιδιαίτερα θανατηφόρα, ένα 2,5% με 3% όσων νοσούσαν πέθαναν σε λίγες μέρες. Πολλοί άλλοι αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα για την υπόλοιπη ζωή τους. Οσο μεγαλύτερη ήταν η φτώχεια τόσο περισσότεροι ήταν οι θάνατοι. Στην Ινδία το ποσοστό θνησιμότητας ήταν διπλάσιο από άλλες χώρες, έφτασε το 5%. Οι νεκροί υπολογίζονται από 12 μέχρι 17 εκατομμύρια!
Οι μηχανισμοί που θα μπορούσαν να περιορίσουν το κακό ήταν ανύπαρκτοι. Ηταν τα χρόνια του πρώτου μεγάλου κύματος της παγκοσμιοποίησης, το οποίο σήμερα θεωρούν ως το ιδανικό τους οι κήρυκες της «ελεύθερης αγοράς». Για τον καπιταλισμό των αρχών του 20ου αιώνα ήταν άγνωστες έννοιες όπως δημόσιο εθνικό σύστημα υγείας, δημόσια προγράμματα για τη στέγαση και την υποδομή, ακόμα και επιδόματα ανεργίας ή κοινωνικής πρόνοιας.
Καμιά κυβέρνηση δεν ήθελε να διακινδυνέψει χαλάρωση της «πολεμικής προσπάθειας». Για παράδειγμα, ακόμα και η ονομασία με την οποία έμεινε γνωστή η πανδημία, «ισπανική γρίππη» έχει να κάνει με αυτό. Η Ισπανία ήταν ουδέτερη και έτσι οι εφημερίδες της μπορούσαν να αναφερθούν εκτενώς στο θανατικό που απλώνονταν στο κόσμο, ο τύπος των εμπολέμων δε μπορούσε, γιατί υπήρχε λογοκρισία. Το Σεπτέμβρη του 1918 η αμερικάνικη κυβέρνηση είχε ξεκινήσει μια καμπάνια για να χρηματοδοτήσει τη πολεμική κινητοποίηση. Οι αρχές της Φιλαδέλφειας είχαν προγραμματίσει μια μεγάλη φιέστα για να προωθήσουν την αγορά «πολεμικών ομολόγων». Κάποιοι γιατροί προειδοποίησαν ότι υπάρχει κίνδυνος για εξάπλωση της επιδημίας. Ομως οι αρχές απέρριψαν τις «κινδυνολογίες«. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν τη παρέλαση και τις άλλες παράτες. Και μέσα σε τρεις μέρες, 500.000 κάτοικοι της πόλης είχαν νοσήσει. Οι νεκροί ήταν τόσο πολλοί που δε χωρούσαν στους θαλάμους των νοσοκομείων, ούτε στο νεκροτομείο ακόμα και τα γραφεία κηδειών δε μπορούσαν να «ανταπεξέλθουν». Τα πτώματα έμεναν στα σπίτια.
Η πανδημία καταλάγιασε όσο ξαφνικά εμφανίστηκε, στις αρχές του 1919. Τώρα, στις αυγές του 21ου αιώνα η επιστήμη έχει κάνει άλματα στην έρευνα και την αντιμετώπιση τέτοιων επιδημιών. Ομως, ο καπιταλισμός καταστρέφει αυτές τις δυνατότητες, υποτάσσοντας τα πάντα στο κυνήγι του κέρδους, σκορπίζοντας τη φτώχεια και το πόλεμο με διάφορες μορφές….
***Το προκλητικό κερδοσκοπικό παιχνίδι των φαρμακοβιομηχανιών έχει γίνει πια πρωτοσέλιδη είδηση. Οι ΗΠΑ και η Γαλλία ένωσαν τις δυνάμεις τους στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, στις αρχές του 2005, για να απαγορέψουν στη Ταϊλάνδη και τη Νότια Αφρική να παράγουν φτηνά αντίγραφα του εμβολίου Tamiflu, προστατεύοντας έτσι την «αποκλειστικότητα» και τα κέρδη της Roche. Σημειωτέων ότι και σήμερα στην Ευρώπη υπάρχει έλλειψη του εμβολίου Tamiflu... Το εν λόγω φάρμακο αποτελεί μέχρι σήμερα το μοναδικό «όπλο» ενάντια στη γρίπη.
Πηγές:
Άρθρο του Τάσου Σαραντή, (ΗΜΕΡΗΣΙΑ ), http://www.sek-ist.gr/EA/Papers/691/7.htm
Διαβάστε και εδώ: Πανδημία απειλεί τον πλανήτη Γη και εδώ BBC ή το σχετικό links http://www.skai.gr/master_story.php?id=119024 και
Τι ξέρουν οι επιστήμονες για τη γρίπη των χοίρων;

Tα μέτρα για το Ελευθέριος Βενιζέλος
Αναλυτικά τα μέτρα που έχουν ληφθεί στο διεθνή αερολιμένα χωρίζονται σε 4 άξονες:
– θερμικές κάμερες, οι οποίες μπορούν να εντοπίσουν αμέσως αν ένας επιβάτης έχει πυρετό. Έχουν τοποθετηθεί 4 τέτοιες κάμερες, στο χώρο όπου οι επιβάτες περνούν για να μεταβούν στον τομέα παραλαβής των αποσκευών και έτσι υποχρεωτικά ανιχνεύονται.
– διανομή φυλλαδίων ενημέρωσης από αστυνομικούς και τελωνειακούς, ενώ έξω από το χώρο του αεροδρομίου, τόσο στις αναχωρήσεις όσο και στις αφίξεις, μοιράζονται ενημερωτικές αφίσες του υπουργείου Υγείας, γραμμένες στα ελληνικά και τα αγγλικά.
– ενίσχυση του αερο-υγειονομείου που βρίσκεται στο χώρο των αφίξεων και το οποίο λειτουργεί επί 24ώρου βάσεως με εξειδικευμένους γιατρούς. Εκεί θα μεταφερθούν πιθανά ύποπτα κρούσματα, τα οποία αφού εξεταστούν θα αποφασιστεί αν θα προωθηθούν στο «Σισμανόγλειο» νοσοκομείο, που είναι εξειδικευμένο για τέτοιες παθήσεις.
– εγκαίνια για το «χώρο προσωρινής παραμονής επιβατών», ο οποίος επίσης λειτουργεί στο χώρο των αφίξεων και μπορεί να υποδεχτεί ομαδικά ύποπτα κρούσματα.
Βίντεο θερμικής κάμερας

Οι "αρχαίοι" Έλληνες της Γαλλίας!

—
http://pyrisporos.blogspot.com/2009/04/blog-post_29.html

ΟΙ ΤΗΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΛΩΤΤΑΝ ΜΑΝΘΑΝΟΝΤΕΣ… ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ, ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Γάλλοι φοιτητές, αγανακτισμένοι με την προβληματική «ακοή» του υπουργού Παιδείας σε σχέση με τα αιτήματά τους, του απέστειλαν επιστολή γραμμένη στην αρχαία Ελληνική! Αριστερά, το πρωτότυπο γράμμα και, δεξιά, η απόδοσή του στη νέα Ελληνική… για όσους θα δυσκολευτούν να το καταλάβουν!

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Οἱ τὴν τῶν Ἑλλήνων γλῶτταν μανθάνοντες τῷ ἐφιστάντι ἐπὶ τῇ τῶν πολιτῶν παιδείᾳ χαίρειν.
Τήνδε σοι ἐπιστέλλομεν τὴν ἐπιστολὴν ἵνα τελευτῶν ἐθέλῃς ἀκοῦσαι ὧν λέγομεν. Τρίτον γὰρ ἤδη μῆνα τοῦτον ἐσπουδάκαμεν ὅπως σε πείθωμεν ὡς κακῶς ἔχει τὰ περὶ τῆς πενταετοῦς διδασκαλίας προβεβουλευμένα σοι.
Ἀγανακτοῦμεν δ’ ὅτι ἡμεῖς μὲν λέγομεν, σὺ δ’ οὐκ ἀκούεις. Περὶ δὴ τοσούτου ποιεῖ τοὺς πολλοὺς τῶν διδασκάλων καὶ τῶν μαθητῶν προτρέποντάς σε πρὸς σωφροσύνην; Καὶ γὰρ ἅπαντες ὁμολογοῦσιν ὅτι καινός τις νόμος χρήσιμός ἐστι καὶ ἀναγκαῖος, σὺ δ’ ἀδίκως τὸν καιρὸν τοῦτον ἔλαβες ἵνα τοὺς πιστεύοντάς σοι προδῷς καὶ τὰς τῶν νέων ἐλπίδας διαφθείρῃς. Καὶ μὴν εἰς τοσοῦτον ὕβρεως ἥκεις ὑπὸ φιλοτιμίας ὥστε δοκεῖν τοῦ ὀρθοῦ λόγου καταφρονεῖν καὶ τῆς δικαιοσύνης. Τὸ δὲ τοιοῦτον θράσος αἰσχρόν ἐστι καὶ οὐδὲν ἀλλὸ ἢ ὀργὰς ἡμῖν ἐμποιεῖ.
Διὸ ἀπαιτοῦμέν σε τὰ βεβουλευμένα ἀφέντα καὶ πᾶσιν οἳ πολὺν ἤδη χρόνον καλοῦσί σε εἰς λόγους ἐλθόντα μετὰ τούτων καινὸν νόμον ἐκθεῖναι, δι’ οὗ πᾶσι τοῖς πολίταις τὰ μέλλοντα ἀσφαλέστερα ἔσται καὶ δικαιότερα.
Ἔρρωσο.

(La traduction est ci-dessous, car je suis inquiet pour Xavier Darcos
auquel ces impertinents n’ont envoyé… que la version grecque de leur
discours)

Les étudiants hellénistes au ministre de l’Éducation Nationale:
Monsieur le Ministre,
Nous vous adressons cette lettre pour que vous consentiez enfin à
écouter notre message. En effet, voilà maintenant deux mois que nous
nous efforçons de vous convaincre que vos projets de réforme sur le
master sont mauvais. Or nous sommes indignés de voir que vous restez
sourd à nos discours. Comptez-vous donc pour si peu la majorité des
professeurs et des élèves qui vous incitent à la sagesse ? Certes,
tout le monde s’accorde à dire qu’une nouvelle loi est utile et
nécessaire ; mais vous avez injustement profité de cette occasion pour
trahir ceux qui vous ont donné leur confiance et pour détruire les
espoirs de la jeunesse. De fait, par ambition, vous en êtes arrivé à
un tel point d’orgueil que vous semblez mépriser la droite raison et
la justice ; or une telle audace est indigne et ne peut que susciter
notre colère. Voilà pourquoi nous vous demandons de supprimer votre
projet, de dialoguer avec tous ceux qui vous appellent depuis
longtemps et de publier avec eux une nouvelle loi, grâce à laquelle
l’avenir de tous les citoyens sera plus sûr et plus juste.
Sincères salutations

Αναρτήθηκε από ΠΥΡίΣΠΟΡΟΣ

Η Ελληνική Δημοκρατία και η Θεοκρατία

Καθημερινά προβάλλονται οι έντονοι προβληματισμοί πολιτικών αναλυτών, θεολόγων και κοινωνιολόγων, οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι αντικοινωνικά φαινόμενα, όπως η αύξηση της εγκληματικότητας και όχι μόνο, δεν είναι παρά απόρροια της έλλειψης πολιτικού φρονηματισμού, η απομάκρυνση από τον Θεό.
Θεοκρατία
Η «θρησκευτική ελίτ», εμφανίστηκε ισχυροποιώντας τα θρησκευτικά τάγματα, ιδρύοντας σχολεία, αλλά και ιδρύματα και οικονομικές επιχειρήσεις, που εδραίωσαν και στήριξαν το πολιτικό σύστημα. Αποτέλεσμα, πλέον, αυτής της δραστηριότητας ήταν να αρχίσουν να εμφανίζονται τα πολιτικά κόμματα, -εκτός βέβαια από τις ΑΦΑΝΕΙΣ δραστηριότητες τους-τα οποία στηρίζονταν σε θεοκρατικά ιδεώδη.
Με τον όρο Θεοκρατία αναφερόμαστε σε ένα σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης, στο οποίο η εξουσία ασκείται από θρησκευτικούς λειτουργούς, ως ερμηνευτές της θέλησης του Θεού. Κατά τη θεωρία του πολιτεύματος αυτού, η οργάνωση και λειτουργία τού κράτους απορρέει άμεσα από τον Θεό και καθορίζεται από τον θείο νόμο ο οποίος προσδιορίζει και το περιεχόμενο της πολιτειακής νομοθεσίας. Καταργείται έτσι κάθε διάκριση ή αυτοτέλεια της πολιτικής από την ιερατική εξουσία, η οποία εκπροσωπεί το Θεό, και είναι υπεύθυνη μονάχα απέναντι του και όχι απέναντι των ανθρώπων. Σε περίπτωση διάκρισης και αυτοτέλειας της πολιτικής από την ιερατική εξουσία δεν υπάρχει η έννοια της θεοκρατίας, έστω και σε περιπτώσεις περιστασιακής εκτροπής. Η Θεοκρατία εγκαθιδρύθηκε στον λαό του Ισραήλ, και ο όρος καθιερώθηκε σκοπίμως από τον Ιώσηπο (ανάγλυφο επάνω δεξιά). Σε σχέση με το ιουδαϊκό έθνος, έγραψε: «Η κυβέρνηση μας μπορεί να ονομαστεί Θεοκρατία, καθώς αποδίδει την εξουσία και τη δύναμη στον Θεό».
Μορφή θεοκρατίας με μεγάλη εξάπλωση υπήρξε ο «καισαροπαπισμός», που συγκέντρωνε τη θρησκευτική και πολιτική εξουσία σ` ένα μονάρχη, «καταγόμενο» κατευθείαν από το Θεό. Η μορφή αυτή συναντάται στην παπική ηγεμονία, στην Κινεζική Αυτοκρατορία, στην τσαρική Ρωσική Αυτοκρατορία, στην Ιαπωνική Αυτοκρατορία, αλλά και στην σύγχρονη Ελλάδα (άγιος φως Ιερουσαλήμ, Ελληνικό Σύνταγμα, μη διαχωρισμός Κράτους/ Εκκλησίας)
Η δημοκρατία καταλύεται κάθε φορά που σε μία χώρα δρουν δυο παράλληλες εξουσίες, η θρησκευτική με την πολιτική αρχή. Η θεοκρατία είναι εχθρός της δημοκρατίας και αποτελεί την σοβαρότερη απειλή της διεθνώς. Στην θεοκρατία δικαιώνεται η ισχύς της θρησκείας χωρίς όμως να βιώνεται η αλήθεια του Θεού. Στην δημοκρατία ισχύει το δίκαιο του ανθρώπου και πραγματώνεται η αλήθεια της ελευθερίας του (ανθρώπινα δικαιώματα). Η διαφορά θεοκρατίας – δημοκρατίας είναι αγεφύρωτη, γι’ αυτό παραμένουν ασύμβατες μεταξύ τους. Το κοσμοϊστορικό δίλημμα κάθε θρησκείας ιδίως σήμερα στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας είναι ανάμεσα στην δημοκρατία και στην θεοκρατία, δηλαδή «ελευθερία ή ανελευθερία» του ανθρώπου.
Ελληνική Δημοκρατία
Βασικές αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος της αρχαίας Ελλάδας ήταν η ισονομία, η αξιοκρατία, η ελευθερία λόγου. Και πάνω από όλα σε εκείνο το δημοκρατικό πολίτευμα έμπαινε το κοινό καλό. Γνήσιο δημοκρατικό πολίτευμα είναι εκείνο που βάζει πάνω από το ατομικό το κοινό καλό και συγχρόνως δίνει τη δυνατότητα στο άτομο να αναπτυχθεί και να ευημερήσει. Όλοι οι πολίτες ήταν ίσοι απέναντι στους νόμους. Όλοι είχαν τα ίδια δικαιώματα, αλλά και όλοι είχαν την ύψιστη υποχρέωση να τιμούν και να σέβονται τους νόμους. Ο Νόμος είναι η διασφάλιση του κοινού συμφέροντος. Οι νόμοι είναι δίκαιοι και για αυτό οι πολίτες τηρούν αυτούς τους νόμους, όχι από το φόβο της ποινής, αλλά από σεβασμό και απέναντι σε αυτούς που κάθε φορά βρίσκονται στην εξουσία και απέναντι στους νόμους, τόσο τους γραπτούς όσο και τους άγραφους, και κυρίως, όπως λέει ο Θουκυδίδης(Επιτάφιος), απέναντι σε εκείνους τους νόμους που έχουν θεσπιστεί για την προστασία των αδικημένων. Πρώτος υπηρέτης των νόμων οφείλει να είναι ο κυβερνήτης της πόλης.
Τελικά, οι Έλληνες
χαρίσαμε στην ανθρωπότητα αριστουργήματα του έντεχνου λόγου.
Πρώτοι συλλάβαμε τις έννοιες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Προσφέραμε την γλώσσα μας, με την οποία διεδόθη ο χριστιανισμός, και τώρα διαπρέπει η Θεοκρατία…διότι ξεχάσαμε να δώσουμε πρωτάγματα, προτεραιότητες στην Ελληνική φιλοσοφία.
Πηγές: Θεοκρατία ή δημοκρατία; Συγγραφέας: Μπέγζος, Μάριος Π.,
http://el.orthodoxwiki.org/Θεοκρατία, http://www.livepedia.gr/index.php/Θεοκρατία

Έψιλον και οι επτά σοφοί που ήταν πέντε(;)

Οι επτά σοφοί
Έτσι ονομάστηκαν στην αρχαία Ελλάδα τον 7ο αι. π.Χ. επιφανείς άνδρες που θαυμάστηκαν για την πολιτική ή κοινωνική τους δράση ή και για την προσφορά τους στον πνευματικό τομέα. Αυτοί ήταν:
Πιττακός ο Λέσβιος
Σόλωνας ο Αθηναίος
Κλεόβουλος ο Ρόδιος
Περίανδρος ο Κορίνθιος
Χείλων ο Σπαρτιάτης
Θαλής ο Μιλήσιος και Βίας από την Πριήνη.
Οι πέντε πρώτοι από τους Επτά Σοφούς ήταν σπουδαίοι νομοθέτες και κυβερνήτες της πατρίδας τους. ΟΘαλής έπεισε τις ιωνικές πόλεις να ενωθούν και ήταν και σπουδαίος φυσικός φιλόσοφος. Στους Επτά Σοφούς αποδίδονται πολλά αποφθέγματα εκφρασμένα λακωνικά (με λίγα λόγια).
Τα γνωμικά αυτά που εκφράζουν με σύντομο τρόπο χρήσιμες αλήθειες μοιάζουν με τους χρησμούς. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι επτά σοφοί εμπνέονταν από τον Απόλλωνα που τους προστάτευε και του αφιέρωσαν τό Ε .

Περί του «Ε» στους Δελφούς
Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στήν κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στούς Δελφούς, κατάντικρυ σέ όποιον πλησίαζε τήν κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από τό ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ στήν κάτω αριστερή γωνία καί τό ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στήν κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σάν »Δελφικά παραγγέλματα», τό δε Ε τό »προεδρεύον» αυτών.
Τό παλαιότερο από αυτά (τά Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σάν »Ε τών Σοφών », γιατί αφιερώθηκε από τόν Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στό Ναό τό δεύτερο, τό οποίο ήταν χάλκινο. Σέ αντικατάσταση καί αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε τό τρίτο καί τελευταίο, από καθαρό χρυσό. Η μοναδική πληροφορία γιά τό Ε τών Δελφών προέρχεται από τόν Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, ήταν κοινωνός καί γνώστης των Μυστηρίων. Τό ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι τό αποκλειστικό αντικείμενο μιάς ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως καί τά γραφόμενα, τήν μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας τής ολκής του, απέδιδε σ’ αυτό.
Λοιπόν, τί σήμαινε το γράμμα Ε;
Βεβαίως όλοι συμφωνούν, ότι δεν είχε τεθεί εκεί τυχαίως ή δια κλήρου, αλλά με κάποια σημασία, την οποίαν προσπαθούν οι διαλεγόμενοι να ανεύρουν, ερμηνεύοντες κατά διαφόρους τρόπους το γράμμα Ε.
Πρώτος o φιλόσοφος Αμμώνιος διατυπώνει το πρόβλημα, και τότε, ο αδελφός του Πλουτάρχου Λαμπρίας, εκθέτει την εκδοχή του:
Κατά μια εκδοχή το Ε, πέμπτο γράμμα του ελληνικού αλφαβή του, σημαίνει τους 5 αρχαίους «Έλληνας σοφούς, πού ήσαν 0 Χίλων, Ο Θαλής, 0 Σόλων, ό Βίας, καί ό Πιττακός. Και ναι μεν μερικοί προσέθεταν ως 6ον τον Κλεόβουλον καί ως 7ον τον Περίανδρον, όμως αυτοί πού εγχάραξαν το Ε, ήθελαν ακριβώς να δηλώσουν ότι αυτούς τους δύο δεν τους αναγνωρίζουν, αλλά θεωρούν ότι μόνον πέντε είναι οι σοφοί!
Σοφοί και «ωφελήματα»
Πρωταρχικό μέλημα των Επτά Σοφών ήταν να διδάξουν πού έγκειται η αληθινή ευδαιμονία του ανθρώπου ως πολίτη και ως ατόμου, τονίζοντας πάντα πως ο άνθρωπος είναι πρώτα άτομο και μετά πολίτης. Οι Επτά Σοφοί προέρχονταν από διαφορετικές επιστήμες (ιατρική, αστρονομία, αρχιτεκτονική, νομικές επιστήμες κ.λ.π.) και αναζητούσαν τις αληθινές απαντήσεις σε θέματα κοινωνικά, θρησκευτικά, πολιτικά, επιστημονικά και ηθικά. Μέσα από τις «πνευματικές» αναζητήσεις και τα Συμπόσια των Επτά Σοφών, «χτίστηκε» μία γέφυρα που κατάφερε να συνενώσει τις διαφορετικές φυλές και πόλεις του Ελλαδικού χώρου. Έτσι, δημιουργήθηκε μία ευρύτερη και ιδανική πατρίδα, κοινή για τους απανταχού Έλληνες.
Είναι τόσος ο θαυμασμός των αρχαίων Ελλήνων για τους σοφούς αυτούς άνδρες, ώστε ο Πίνδαρος, ο μέγιστος λυρικός ποιητής της Αρχαιότητας (522 π.Χ.) δεν τους θεωρεί ως γέννημα ανθρώπων, αλλά τους δέχεται ως γιους του Ήλιου, που με την ίδια με αυτόν ακτινοβολία, φώτισαν την ανθρωπότητα και την καθοδήγησαν στην οδό του καθήκοντος και της αρετής.
Και είναι πράγματι τόσο μεγάλη η επίδραση που είχε στους μεταγενέστερους η θείας έμπνευσης βραχύλογη διδασκαλία τους, ώστε ν’ αποτελέσει σταθμό για την περαιτέρω πνευματική εξέλιξη και διάπλαση του χαρακτήρα των ανθρώπων, να θεωρείται δε ακόμη και σήμερα, έπειτα από 28 σχεδόν Αιώνες ως η πρώτη πνευματική πηγή, από την οποία ξεπήδησε η αληθινή έννοια του δικαίου, της ισότητας και της ηθικής.
Τα υπέροχα γνωμικά τους, τα οποία ο Παυσανίας ονομάζει «ωφελήματα» για τον ανθρώπινο βίο, οι Αρχαίοι ανέγραψαν στο τέμενος του Απόλλωνα στους Δελφούς, για να παραμείνουν εκεί για πάντα, ως μόνιμα και αιώνια σύμβολα του Κώδικα της ηθικής δεοντολογίας «… Εν δε τω προνάω τω εν Δελφοίς, γεγραμμένα εστίν ωφελήματα ανθρώποις ες βίον. Γράφη δε υπό ανδρών ούς γενέσθαι σοφούς λέγουσιν Έλληνες».
Πηγές:
in.gr el.wikipedia.org phys.uoa.gr/~nektar forthnet.gr/presocratic telemath.gr ysee.gr gym-n-figal.ilei.sch.gr aparadektoi.gr live-pedia.gr istoria.exnet.gr 2search.gr tovima.gr .mousa.gr users.myqnet.gr mymolivos.com geocities.com/athens_5th_century grecia.cl http://eineken.pblogs.gr/2008/11/371686.html,mytF,http://clubs.pathfinder.gr/LEXARITHMOI/366353

Όμηρος και ράπερς

Εικόνα: Η αποθέωση του Ομήρου
O Όμηρος πρωταγωνιστεί ακούραστα επί 2.700 χρόνια στη λογοτεχνία, τις τέχνες, στον πολιτισμό αλλά και στη μαζική κουλτούρα της Ευρώπης.Γνωρίζουμε αν υπήρξε πράγματι ένας άνθρωπος με το όνομα Όμηρος;Γεγονός είναι ότι υπάρχουν 28.000 στίχοι της «Ιλιάδας» και της «Οδύσσειας». Τρεις αρχαίες πόλεις, η Ίος, η Σμύρνη, η Άμαστρις, έκοψαν νόμισμα με τη μορφή του. Το αίνιγμα της ταυτότητας δεν εμπόδισε τον Όμηρο να ανακηρυχθεί πατέρας της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και να εμπνεύσει αναρίθμητα έργα τέχνης καθώς και χιλιάδες σελίδες μεταφράσεων, φιλολογικών και ιστορικών αναλύσεων και αυτοτελών έργων από τη γεωμετρική εποχή ώς τις πομπηιανές βίλες κι από τον Ρέμπραντ και τον Λούκας Κράναχ ώς την «Οδύσσεια του Διαστήματος» του Σ. Κιούμπρικ και τον «Οδυσσέα» του Τζ. Τζόις ή τον «Όμηρο» του Μίμο Παλαντίνο, καθώς και εκατοντάδες άλλα έργα και βιβλία. Μπορεί η βίβλος να έχει πουλήσει περισσότερα βιβλία, το αρχαιότερο όμως κείμενο είναι τα Ομηρικά Έπη. Και, όποιος τα έβαλε με τον Όμηρο «έφαγε τα μούτρα του»…
Ραψωδοί και Ράπερς
Είναι γνωστό ότι τα Ομηρικά Έπη τα απάγγελναν Ραψωδοί, στηριγμένοι σε ένα μπαστούνι.Η προφορική ποίησης των Eλλήνων ραψωδών των τότε… ράπερς (:από το ραπ του ράπ-τω )και των ραπ-σ-ωδών, που την έχουμε σήμερα και γραπτώς, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία πολιτισμού της ανθρωπότητας
Η ραπ (rap) Ονομάστηκε έτσι εκ του αγγλικού ρήματος rap [ράπ-τω =χτυπώ(με την έννοια του κεντήματος)]. Πρόκειται για είδος που δίνει έμφαση στους στίχους (ρίμες) και στο περιεχόμενο αυτών και η μουσική συνήθως είναι συνοδευτική και δευτερεύουσας μέριμνας. Οι στίχοι, , δεν τραγουδιούνται, αλλά απαγγέλλονται Οι στίχοι, οι οποίοι έχουν μεγάλη έκταση και ποσότητα, εκφράζουν κατά κανόνα καθημερινά βιώματα και εμπειρίες, ενώ σε τραγούδια ορισμένων καλλιτεχνών αποκτούν πολιτική προέκταση, ενώ δεν απουσιάζει επίσης η λυρικότητα και η ποιητική πνοή .Οι ραψωδοί δεν έκαναν αυτό ακριβώς;
Η ραπ (rap) ΔΕΝ είναι κυρίως αφροαμερικανικό μουσικό είδος που ξεκίνησε να γνωρίζει άνθιση στα τέλη της δεκαετίας του 1970.ΔΕΝ έχει τις ρίζες της στην αφρικανική μουσική την οποίαν έφεραν με τη βίαιη εκδούλευση και μετέπειτα μετακίνηση τους οι μαύροι στην Αμερική, αλλά κατάγεται από την αρχαία Ελλάδα. Κατά αυτή την έννοια οι Έλληνες αναδεικνύονται και σε αυτόν τον νομέα πρωτοπόροι (κάθε αμφισβήτηση είναι επιθυμητή).
Τα Ομηρικά έπη είναι ένα πολύ σοβαρό έργο, που οι ομηρολόγοι (φιλόλογοι, ιστορικοί, αρχαιολόγοι κ.ά.), πρέπει να το εισαγάγουν ως βασικό βοήθημα στην Aνώτατη Eκπαίδευση, αν όχι και ως οδηγό για τη Mέση.Κάποτε πρέπει τα πανεπιστήμια να αντικαταστήσουν επιτέλους τον αδόκιμο για τέτοιες περιπτώσεις στην ιστορία της Ελλάδος όρο «Προϊστορία της Ευρώπης » με τον όρο «Πρωτοϊστορία» της Ευρώπης.

Εσύ και εγώ και οι κρυμμένοι Θεοί

Η „τρελαμάρα“ του Σόλωνος

Ο Σόλων γεννήθηκε στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο Εξεκεστίδης, ο οποίος καταγόταν από το γένος των Μεντιδών, όπου ανήκε και ο τελευταίος βασιλιάς της Αθήνας Κόδρος. H μητέρα του ήταν εξαδέλφη της μητέρας του τύραννου Πεισίστρατου και καταγόταν από το γένος των Νηλειδών.
Μολονότι η γενιά του Σόλωνος ήταν αρχοντική, η οικογένειά του δεν ήταν πλούσια. Ετσι ο Σόλων αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον πατέρα του στο επάγγελμα του εμπόρου, που του έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε πολλά μέρη και να αποκομίσει γνώσεις και σοφία εκτός από πλούτο. Ωστόσο ο Σόλων δεν ήταν μόνο έμπορος, ήταν και ποιητής. Κατά τον Διογένη τον Λαέρτιο η ποιητική παραγωγή του Σόλωνος ανερχόταν σε 4.000 στίχους, εκ των οποίων έχουν διασωθεί γύρω στους 300.

H ποίηση εκστρατεύει με την „τρελαμάρα“ του Σόλωνος
Με όπλο ακριβώς την ποίησή του ο Σόλων έκανε την πρώτη του «εκστρατεία» εναντίον της πολιτικής ηττοπάθειας των συμπατριωτών του. Μετά τις άκαρπες προσπάθειες να ανακτήσουν τη Σαλαμίνα από τους Μεγαρείς, οι Αθηναίοι αποφάσισαν να ξεχάσουν το πρόβλημα και μάλιστα ψήφισαν νόμο με τον οποίον καταδικαζόταν σε θάνατο όποιος αναφερόταν στη Σαλαμίνα.
Μην αντέχοντας αυτόν τον παραλογισμό ο Σόλων πήγε μια ημέρα στην Αγορά και, υποκρινόμενος τον τρελό, άρχισε να απαγγέλλει ένα ποίημά του στο οποίο είχε δώσει τον τίτλο Σαλαμίς. Με τους στίχους του ο «τρελός» ποιητής υπενθύμιζε στους Αθηναίους ότι η Σαλαμίνα ήταν δική τους και ότι θα έπρεπε να την ξαναπάρουν από τους Μεγαρείς. Με τους τελευταίους στίχους «Ισομεν εις Σαλαμίνα, μαχησόμενοι περί νήσου / ιμερτής χαλεπόν τ’ αίσχος απωσόμενοι» («Πάμε στη Σαλαμίνα, να πολεμήσουμε για το ποθητό νησί και τη βαριά ντροπή να διώξουμε») οι Αθηναίοι ξεσηκώθηκαν και αποφάσισαν να ακολουθήσουν το σχέδιο του Σόλωνος. Στο ακρωτήριο της Κωλιάδος (τον σημερινό Αγιο Κοσμά) ο Σόλων συγκέντρωσε μια ομάδα πολεμιστών μεταμφιεσμένων σε γυναίκες που δήθεν έκαναν θυσία στο ιερό της Δήμητρας. Υστερα έστειλε έναν έμπιστό του στη Σαλαμίνα ο οποίος, προσποιούμενος ότι τον είχαν εξορίσει οι Αθηναίοι, πληροφόρησε τους κατακτητές Μεγαρείς ότι οι Αθηναίες είχαν πάει σύσσωμες στο ιερό της Δήμητρας όπου βρίσκονταν απροστάτευτες. Οι Μεγαρείς, λαχταρώντας τη λεία, μπήκαν στα πλοία τους και αποβιβάστηκαν κοντά στο σημείο όπου πίστευαν ότι θα έβρισκαν μόνες τους τις Αθηναίες και έπεσαν στην παγίδα του Σόλωνος και όταν αποβιβάστηκαν από τα πλοία τους χωρίς τα όπλα τους, για να τις πιάσουν, τότε μόνο κατάλαβαν ότι οι γυναίκες ήταν άνδρες μεταμφιεσμένοι, με κρυμμένα μαχαίρια.
Οι Αθηναίοι αποδεκάτισαν τους Μεγαρείς και κατόπιν, μαζί με τον Σόλωνα, απέπλευσαν για τη Σαλαμίνα και την κατέλαβαν.
Με την επιτυχία του στη Σαλαμίνα και με τη φήμη του σοφού, ο Σόλων εκλέχτηκε επώνυμος άρχων της Αθήνας για το έτος 594/3 π.X. με διευρυμένες εξουσίες: «διαλλακτής», για να μπορέσει να διευθετήσει τις ταξικές διενέξεις, και «νομοθέτης», για να ρυθμίσει τη νομοθεσία. Τις εξουσίες αυτές ο Σόλων θα πρέπει να τις διατήρησε και μετά το τέλος της αρχοντείας του, αφού οι νόμοι του τέθηκαν σε ισχύ γύρω στο 592-591 π.X.
Αφού ολοκλήρωσε το έργο του ο Σόλων αυτοεξορίστηκε (!) αππό την Αθήνα εξορκίζοντας τους συμπολίτες του να μην αλλάξουν τους νόμους του για δέκα – άλλες πηγές λένε για εκατό – χρόνια και ταξίδεψε στην Αίγυπτο, στην Κύπρο και αλλού. H φήμη του απλώθηκε σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο συγκαταλέγοντάς τον ανάμεσα στους επτά σοφούς.

Ο Ασκληπιός είχε αναστήσει νεκρούς!

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφές της ελληνικής μυθολογίας είναι ο Ασκληπιός. Το όνομά του έχει συνδεθεί με την επιστήμη της ιατρικής και θεωρείται μάλιστα ότι ήταν ο πρώτος γιατρός.
Γιος ενός θεού και μιας θνητής, ο Ασκληπιός δε συγκαταλεγόταν στους ισχυρούς θεούς που κατοικούσαν στον Όλυμπο, αλλά θεωρούνταν απλός ήρωας, που είχε θεϊκή καταγωγή. Υπήρξε όμως ιδιαίτερα αγαπητός στους ανθρώπους, που τον τιμούσαν και τον σέβονταν. Ίσως επειδή δεν ήταν απλησίαστος και δεν προκαλούσε φόβο όπως οι υπόλοιποι θεοί. Αντίθετα, η θέση του ήταν πάντα κοντά στους ανθρώπους, για το καλό των οποίων πρόσφερε τις γνώσεις του.
Η φήμη του είχε απλωθεί σ’ όλο τον ελλαδικό χώρο, αλλά κι έξω απ’ αυτόν. Ο ιατρός θεός φρόντιζε να εξαπλωθεί η ιατρική και να θεραπεύονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι, να χτίζει ειδικά κτίρια όπου εκεί συγκεντρώνονταν οι ασθενείς αναζητώντας θεραπεία. Τη δραστηριότητά του συνέχιζαν στα ιερά του Ασκληπιού οι ιερείς του, οι Ασκληπιάδες.
Ήταν τόσο μεγάλη η λατρεία του Ασκληπιού που αντιμετωπιζόταν ισοδύναμα με τους άλλους θεούς. ’Αλλωστε κι ο Ασκληπιός, όπως κι ο Ηρακλής, στο τέλος αποθεώθηκε, έγινε δηλαδή δεκτός στη θεϊκή κατοικία του Ολύμπου.
Η καταγωγή του, όπως είπαμε, ήταν θεϊκή. Υπήρξε ο καρπός ενός από τους πολλούς έρωτες του Απόλλωνα. Ο ωραίος θεός ερωτεύτηκε μια βασιλοπούλα, την όμορφη Κορωνίδα, κι απέκτησε μ’ αυτήν ένα γιο. Προτού όμως γεννηθεί το βρέφος η νέα παραδόθηκε στον έρωτα ενός ξένου, που λεγόταν Ισχύς. Γρήγορα μετάνιωσε για την επιπόλαιη πράξη της, ήταν όμως πλέον αργά. Ο Απόλλωνας, που κατάλαβε την απάτη της, εξοργισμένος ζήτησε από την αγαπημένη του αδερφή, την ’ρτεμη, να τιμωρήσει τη νεαρή Κορωνίδα για την ασέβειά της. Η Ολύμπια θεά τότε σκότωσε με τα βέλη της την ίδια κι άλλες γυναίκες μαζί. Ίσως μάλιστα αυτή να ήταν η αιτία μιας μεγάλης θανατηφόρας επιδημίας που έπεσε στην περιοχή. Γι’ αυτό πολλές φωτιές άναβαν για να καίνε τα πτώματα.
Όταν οι ανελέητες φλόγες τύλιξαν το νεκρό σώμα της βασιλοπούλας, ο Απόλλωνας που παρακολουθούσε, δεν άντεξε να βλέπει να πεθαίνει μαζί της και το παιδί του. Αμέσως όρμησε στη φωτιά, έβγαλε από την κοιλιά της μητέρας του (μήπως ο όρος καισαρική τομή θα ήταν σωστότερος εάν τον ονομάζαμε Απολλώνιο τομή😉 το ζωντανό ακόμη βρέφος και το πήγε στη Μαγνησία, στον Κένταυρο Χείρωνα.
Ο Κένταυρος γνώριζε πολύ καλά τις ιδιότητες των βοτάνων. Μεγαλώνοντας κοντά του ο Ασκληπιός έμαθε την ιατρική τέχνη. ’Aρχισε να γίνεται μάλιστα τόσο γνωστός για τις θεραπευτικές του ικανότητες, ώστε από κάθε γωνιά της Ελλάδας έρχονταν να τον βρουν άνθρωποι άρρωστοι ή τραυματισμένοι, απογοητευμένοι, πολλές φορές, ότι θα γίνουν μια μέρα καλά. Ο Ασκληπιός τους διέψευδε και θεράπευε κάθε είδος νοσήματος. ’λλοτε τους έδινε την υγειά τους με βότανα, άλλοτε με θαυματουργικές αλοιφές που κατασκεύαζε ο ίδιος κι άλλοτε με μαγικά και προσευχές. ’λλους θεράπευσε από τη μανία, όπως λένε ότι έκανε στις κόρες του Προίτου, όταν η Ήρα τους έστειλε τρέλα. ’λλους τους έκανε και πάλι να περπατήσουν και σ’ άλλους έδινε πίσω το φως τους.
Ενδεικτικό της μεγάλης δραστηριότητας που ανέπτυξε είναι ότι βρέθηκαν πάρα πολλά ιερά του διασκορπισμένα στον ελλαδικό χώρο. Βέβαια, πολλά δημιουργήθηκαν από τους ιερείς του. Το πιο ξακουστό είναι το Ασκληπιείο της Επιδαύρου και ακολουθούν της Αθήνας, της Κως, απ’ όπου κατάγεται και ο πατέρας της ιατρικής επιστήμης ο Ιπποκράτης, και της Περγάμου. Όταν οι ασθενείς προσέρχονταν στο ιερό αναζητώντας θεραπεία, δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος, παρά μετά τον εξαγνισμό τους. Έπλεναν το σώμα τους, τελούσαν θυσία προς το θεό και έκαναν αυστηρή νηστεία. Το βράδυ γίνονταν δεκτοί στο ιερό όπου και θα περνούσαν τη νύχτα τους.
Ο Ασκληπιός, ως γιος του Απόλλωνα, είχε και μαντικές ικανότητες ή όπως πιστεύουν πολλοί φανέρωνε στους θνητούς τις αποκαλύψεις του πατέρα του σ’ αυτόν, όπως παράδειγμα έκανε κι η Πυθία. Είτε αυτό ήταν αληθινό είτε όχι, ο Ασκληπιός έδινε πάντως τις ιατρικές του συνταγές με τη μορφή χρησμών. Οι ιερείς του υποστήριζαν, στους ασθενείς που διανυκτέρευαν στο ιερό του, πως ο θεός θα τους επισκεφτεί με μορφή ονείρου και θα τους φανέρωνε το φάρμακο που θα τους θεράπευε.
Ο μεγάλος ιατρός θεός όμως, όχι απλά θεράπευε κάθε ασθένεια, αλλά μπορούσε ν’ αναστήσει ακόμη και νεκρούς. Έτσι όταν η θεά ’Aρτεμη του ζήτησε ν’ αναστήσει τον αγαπημένο της Ιππόλυτο, τον επανέφερε στη ζωή.
Αυτή η θαυματουργική ικανότητά του στάθηκε αιτία του θανάτου του. Λέγεται ότι με την ανάσταση κάποιου νεκρού θύμωσε πολύ ο Δίας και τυφλωμένος από την οργή του χτύπησε τον Ασκληπιό με τον κεραυνό του.
’Αλλοι λένε ότι δεν ήταν η προσωπική οργή που έσπρωξε το βασιλιά των θεών να σκοτώσει τον Ασκληπιό, αλλά η οργή του ’δη. Ο θεός του Κάτω Κόσμου διαμαρτυρήθηκε στον Δία πως ο γιος του Απόλλωνα δεν άφηνε τους ανθρώπους να πεθάνουν, κι όλο και λιγότεροι έρχονταν στο βασίλειό του.
Ο πατέρας του, ο Απόλλωνας, πληγώθηκε βαθιά για το χαμό του γιου του. Τον είχε ήδη σώσει από το θάνατο μια φορά, όταν βρισκόταν στην κοιλιά της μητέρας του. Όμως, αυτή τη φορά ήταν ανήμπορος ν’ αντιδράσει. Ήταν τόση η λύπη και η οργή του, που για να εκδικηθεί για το θάνατο του αγαπημένου του γιου, σκότωσε τους Κύκλωπες. Αυτοί είχαν δωρίσει στον Δία τον κεραυνό που κρατούσε πάντα στο χέρι του και που μ’ αυτόν έκοψε το νήμα της ζωής του Ασκληπιού.
Πηγή: http://mythologia.8m.com/asklipios.html
Ν.Σάμιος