Ένας άλλος „οδυσσειακός“ Κανάρης/Canaris

Βίλχελμ φον Κανάρις
Σχετικά με την καταγωγή του έχουν διατυπωθεί αρκετές θεωρίες. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο ίδιος ισχυριζόταν ότι καταγόταν απο την οικογένεια του Ελληνα Ψαριανού ναυάρχου αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, φημισμένο μπουρλοτιέρη και μετέπειτα πολιτικό Κωνσταντίνο Κανάρη. Συγκεκριμένα ο ίδιος φέρεται να είχε υποστηρίξει πως αναζητώντας το γενεαλογικό δένδρο της οικογενείας του είχε βρει πως η οικογένειά του καταγόταν άμεσα από τον Θωμά Κανάρη, που είχε εγκατασταθεί στην Γερμανία στη περιοχή της λίμνης Κόμο περί τα τέλη του 17ου αιώνα. Πράγματι, το επίθετο Κανάρις δείχνει ότι ίσως να υπάρχει κάποια σχέση, πλην όμως η ακριβής καταγωγή του δεν διασταυρώθηκε. Σύγχρονοι ιστορικοί πιστεύουν ότι δεν έχει καμία συγγένεια και ότι απλά ο ίδιος ισχυριζόταν πως ήταν συγγενής του Κανάρη. Το γεγονός ότι ο φον Κανάρις έκανε λαμπρή σταδιοδρομία στο Ναυτικό και έφθασε στο βαθμό του Ναυάρχου είναι ένα επιπλέον στοιχείο υπέρ της συγγένειάς του, καθώς και το ότι ήταν και είναι μέχρι σήμερα συχνό στις παραδοσιακές ελληνικές οικογένειες να κρατούνται οι παραδόσεις και στα επαγγέλματα. Ίσως, λοιπόν, και ο πατέρας του φον Κανάρις να έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πορεία του γιού του, αν και αυτό δεν αποτελεί απόδειξη για την ύπαρξη συγγένειας.
Σημειώνεται ότι ο Κωνσταντίνος Κανάρης απεβίωσε το 1877. Είχε έξι ή επτά παιδιά. Το πιο πιθανό είναι ο φον Κανάρις, αν είναι όντως συγγενής του Κωνσταντίνου, να είναι παιδί του Λυκούργου Κανάρη, ο οποίος σπούδασε νομικά και την περίοδο εκείνη, και λόγω βαυαροκρατίας, εστάλη από τον πατέρα του στην Γερμανία για σπουδές. Από άποψη χρονολογιών είναι η πιο πιθανή περίπτωση. Απόγονος του φον Κανάρις υπήρξε ο Κλάους – Βίλ(χ)ελμ Κανάρις (Claus-Wilhelm Canaris), καθηγητής της Νομικής στην Γερμανία. Ίσως να υπάρχει κάποια σχέση και σε αυτό. Πάντως το όλο θέμα δεν έχει εξακριβωθεί πλήρως
Η καταστροφή της Χίου
(Ζωγραφική του Delacroix)
Αναφερόμαστε στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από τους Οθωμανούς Τούρκους στις 30 Μαρτίου 1822, ως αντίποινα για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθέτη.
Η έκρηξη της Επανάστασης βρήκε το πολυπληθές ελληνικό στοιχείο της Χίου να ευημερεί (117.000 έναντι 3.000 Οθωμανών Τούρκων και 100 Εβραίων). Με τον στόλο τους, το εμπορικό τους δαιμόνιο και τη διπλωματία τους, οι Χιώτες κυριαρχούσαν στη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το γεγονός αυτό ώθησε τον Σουλτάνο να παραχωρήσει στο νησί πολλά προνόμια, που άγγιζαν το καθεστώς αυτονομίας.
Έτσι, οι κυρίαρχες τάξεις της Χίου δεν είχαν κανένα λόγο να ξεσηκωθούν κατά των Τούρκων. Το μαρτυρά και η αποτυχία του Τομπάζη τον Απρίλιο του 1821. Οι ντόπιοι πρόκριτοι είχαν και μία σοβαρή δικαιολογία να αντιδρούν στον ξεσηκωμό: η Χίος βρίσκεται σχεδόν δύο μίλια από τη Μικρασιατική ενδοχώρα, με αποτέλεσμα κάθε απόπειρα εξέγερσης να είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Στις 10 Μαρτίου 1822 ο Σάμιος Λυκούργος Λογοθέτης, με την προτροπή του Χιώτη Αντωνίου Μπουρνιά, αποβιβάστηκε στο νησί με 1.500 άνδρες και πέτυχε να συνεγείρει τους ντόπιους, κυρίως τους κατοίκους της υπαίθρου. Οι 3.000 Τούρκοι του νησιού πρόλαβαν να κλειστούν στο Κάστρο και η ολιγοήμερη πολιορκία τους δεν έφερε κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα, καθώς οι άνδρες του Λογοθέτη ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένοι.
Μόλις έφθασε το μαντάτο της εξέγερσης στην Υψηλή Πύλη, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’ την εξέλαβε ως αχαριστία των Χίων, αλλά και ως προσωπική προσβολή, επειδή η αδελφή του καρπούταν από το νησί τον φόρο από τα μαστιχόδεντρα. Έμπλεος οργής διέταξε αμέσως να φυλακιστούν όλοι οι Χιώτες της Κωνσταντινούπολης και εξήντα από αυτούς να αποκεφαλιστούν. Στη συνέχεια έδωσε την εντολή στον αντιναύαρχο Καρά-Αλή πασά να καταπλεύσει στον νησί και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εξεγερθέντες.
Στις 30 Μαρτίου 1822 και μετά από έντονο κανονιοβολισμό, ο Καρα-Αλής αποβίβασε στην ακτή 7.000 άνδρες και με τη συνδρομή της τουρκικής φρουράς κατέστειλε εύκολα και σύντομα την εξέγερση, εκμεταλλευόμενος τον κακό σχεδιασμό της και τις έριδες για την αρχηγία μεταξύ Μπουρνιά και Λογοθέτη. Στη συνέχεια πυρπόλησε όλα τα περίχωρα και την πρωτεύουσα του νησιού και επιδόθηκε σε ανήκουστες σφαγές. Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 χριστιανούς κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη. Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες, ενώ αναφέρθηκαν και θύματα μεταξύ των Εβραίων, που διεκπεραιώθηκαν από τη Μικρασιατική ακτή στο νησί για να πλιατσικολογήσουν και επόπτευαν το δουλεμπόριο.
Τα αιματηρά γεγονότα της Χίου προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση στην Ευρώπη. Η κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε και οι τάξεις των φιλελλήνων πύκνωσαν. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν τις φρικιαστικές σκηνές στις εφημερίδες, ζωγράφοι (Ντελακρουά) τις απεικόνισαν και ποιητές (Ουγκώ, Χέμανς, Πιέρποντ, Χιλ, Σιγκούρνεϊ) έψαλλαν τη θλιβερά καταστροφή. Πολλοί έκαναν λόγο για το ασυμβίβαστο της τουρκικής φυλής με τον ανθρωπισμό, ενώ άλλοι τόνισαν την αδυναμία συνύπαρξης Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Η ελληνική νέμεση θα έλθει σύντομα, με την ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας του Καρα-Αλή από τον Κωνσταντίνο Κανάρη (6 – 7 Ιουνίου 1822).
Ο γερμανός ναύαρχος Βίλχελμ φον Κανάρις (1887-1945), ισχυριζόταν ότι καταγόταν από την Χιακή Διασπορά, που προέκυψε από τη Σφαγή της Χίου.

Πρώτα χρόνια και δράση στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Ο Κανάρις γεννιέται στο Ντόρτμουντ και μεγαλώνει στο Ντούισμπουργκ, όπου τελειώνει το γυμνάσιο Στάινμπαρτ (Steinbart-Gymnasium). Το 1905 κατατάσσεται στο Πολεμικό Ναυτικό. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρετεί αρχικά με μεγάλη επιτυχία στο γερμανικό υποβρυχιακό στόλο. Στη συνέχεια αναλαμβάνει κυβερνήτης στο καταδρομικό «Δρέσδη» (DRESDEN), το οποίο συμμετέχει στη ναυμαχία των Νήσων Φώκλαντ με αγγλικά πολεμικά από τα οποία κατάφερε να προλάβει να βυθίσει μόνος του το περικυκλωμένο πλοίο του, πριν πέσει στα χέρια των εχθρών του, σώζοντας και τά περισσότερα μέλη του πληρώματος. Η δράση του αυτή κατά την διαφυγή του «Δρέσδη» τού εξασφαλίζει τον θαυμασμό του Βασιλικού Βρετανικού Ναυαρχείου, το οποίο δαπάνησε πολύ χρόνο και προσπάθειες για να το εντοπίσει αργότερα, ο Κανάρις καταφεύγει στην Χιλή, όπου συλλαμβάνεται αιχμάλωτος. Κατορθώνει, όμως, να αποδράσει και να επιστρέψει στην Γερμανία. Το 1916 πηγαίνει, με εντολή των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, στην Ισπανία, όπου έχει ως αποστολή να εξασφαλίζει τον ανεφοδιασμό των γερμανικών υποβρυχίων. Το 1917 επιστρέφει με δική του αίτηση σε μάχιμη υπηρεσία και υπηρετεί σε υποβρύχιο στην Μεσόγειο
Η ΑΜΠΒΕΡ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ
Οι μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών υφίστανται από παλιά και εξακολουθούν να λειτουργούν σε όλες τις χώρες του κόσμου, έως σήμερα. Κάθε κράτος, το οποίο επιθυμεί να διασφαλίσει την εδαφική του ακεραιότητα ή επιδιώκει να προετοιμάσει καλύτερα μία επιθετική ενέργειά του, πρέπει να καταφύγει στις υπηρεσίες αυτές. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η πολιτική ή στρατιωτική ηγεσία μίας χώρας καθίσταται ενήμερη για όλα όσα πρέπει να γνωρίζει για να εφαρμόσει αποτελεσματικά την πολιτική της. Οι ηγέτες κάθε κράτους (από την αρχαιότητα έως σήμερα) πάντα προσέτρεχαν στη βοήθεια των κατασκόπων τους. Ο σκοπός των τελευταίων είναι να αποκαλύπτουν τα διάφορα γεγονότα και στοιχεία, τα οποία παραμένουν μυστικά για τους απλούς πολίτες. Προς τούτο, χρησιμοποιούν κάθε πρόσφορο μέσον, ακόμα κι αν χρειαστεί να καταφύγουν σε πράξεις πέραν των ορίων του νόμου και της ηθικής. Ως εκ τούτου, πολλές δραστηριότητες των κατασκόπων χαρακτηρίζονται από πολλούς ως προδοτικές ή εγκληματικές. Ο Ναύαρχος Βίλχελμ φον Κανάρης διετέλεσε αρχηγός της Άμπβερ (των Στρατιωτικών Μυστικών Υπηρεσιών του Γ΄ Ράϊχ), από το 1935 έως τη διάλυσή της, το 1944. Η δράση του ξεκίνησε από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ στον Μεσοπόλεμο εργάστηκε παρασκηνιακά για την ανασύσταση του γερμανικού πολεμικού ναυτικού.
Ο Κανάρης διαπραγματεύτηκε σχέδιο ειρηνεύσεως πριν την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα!
Ελληνικές επαφές κατά Ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940)

Ο Κανάρις, ωστόσο, πολύ καλός γνώστης της ισπανικής, εξακολουθεί να ταξιδεύει συχνά στην Ισπανία μεταξύ 1939 – 1940, κυρίως για τα εκεί δρώμενα. Όταν όμως ξέσπασε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος στις 28 Οκτωβρίου του 1940, η είδηση του οποίου έπεσε ως κεραυνός στο Γερμανικό Επιτελείο, που βέβαια γνώριζε πολλά στοιχεία του επικείμενου πολέμου, τους φόβους εκ των οποίων διοχέτευε προηγουμένως στους Έλληνες διπλωμάτες, αλλά που δεν περίμενε ποτέ την αιφνίδια και άνευ συνεννόησης με τον Χίτλερ επίθεση του Μουσολίνι, τόσο ο ίδιος ο Χίτλερ όσο και οι Ρίμπεντροπ και Φον Κανάρις ρίχτηκαν στον αγώνα να σταματήσουν τον πόλεμο εκείνο, και ειδικότερα μετά τα μέσα του Νοεμβρίου. Γνωστή έμεινε στην Ιστορία η συνάντηση Χίτλερ – Μουσολίνι στη Φλωρεντία. Τότε ο Φον Κανάρις σπεύδει στη αδρίτη προκειμένου να συναντήσει τον πρέσβη της Ουγγαρίας στρατηγό Ρούντολφ Αντόρκα με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις, από προηγούμενες συνεργασίες, και ο οποίος ήταν φίλος του εκεί Έλληνα πρέσβη Περικλή Αργυρόπουλου. Έτσι στις 17 Δεκεμβρίου ο Αντόρκα πληροφορεί τον Αργυρόπουλο για μια γερμανική πρόταση ανακωχής. Οι όροι που είχε θέσει ο Κανάρις στη πρόταση εκείνη ήταν μεταξύ άλλων ότι η Γερμανία θα βοηθούσε την άμεση κατάπαυση του πυρός, με παρεμβολή στρατιωτικής δύναμης μεταξύ των δύο αντιμαχομένων παρατάξεων, τη διατήρηση των εδαφών κατάληψης από τον ελληνικό στρατό, την εγγύηση του στάτους κβο και το απαραβίαστο των νέων συνόρων έναντι του μοναδικού όρου, της επαναφοράς της Ελλάδας στην «αυστηρή ουδετερότητα» και την εγκατάλειψη του ελληνικού εδάφους από τους Άγγλους.Με βάση το βιβλίο «Η Ελλάδα και ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος», του Θανάση Σφήκα, Νοεμβ. 2000 , ISBN-960-8032-55-5, σελ. 356, ο πρέσβης της Ελλάδας Περικλής Αργυρόπουλος, έσπευσε αμέσως και τηλεγράφησε τη γερμανική πρόταση ανακωχής με ταυτόχρονη συμπληρωματική έκθεση (θετική εισήγηση) στην Αθήνα, στον Ιωάννη Μεταξά, την οποία, όμως, ο Μεταξάς απέρριψε, θεωρώντας ότι η συνεργασία του με την Γερμανία θα υποβοηθούσε τον διαμελισμό της Ελλάδας μετά από την, κατ’ εκείνον, υπερίσχυση των Συμμάχων.Τρεις ημέρες αμέσως μετά το τηλεγράφημα του Αργυρόπουλου, ο Ιωάννης Μεταξάς, όπως σημειώνει στο ημερολόγιό του, στις 20 Δεκεμβρίου, δέχθηκε την επίσκεψη του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα φον Έρμπαχ, όπου το πλέον βέβαιο της συνομιλίας εκείνης πρέπει να ήταν η επανεξέταση της γερμανικής πρότασης, του φον Κανάρι, περί ανακωχής, έτσι προσδιορίστηκε νέα συνάντηση για τις 28 Δεκεμβρίου. Βέβαια και ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ και ο Μεταξάς καθώς και όλο το Γενικό Επιτελείο, τότε, αντιλαμβάνονταν πως η εξέλιξη του πολέμου θ΄ ανάγκαζε την εμπλοκή της Γερμανίας προς βοήθεια τηςσυμμάχου της Ιταλίας. Τη νέα λοιπόν συνάντηση φαίνεται πως δεν ήθελε να χάσει ο φον Κανάρις, (που μάλλον ο ίδιος την είχε επιζητήσει).Στις 25 Δεκεμβρίου φθάνει στο αεροδρόμιο του Χασανίου, (μετέπειτα Ελληνικού), ένας «μυστηριώδης Ισπανός» με το όνομα Γκρατσία Πονιέρο τον οποίον και παρέλαβε, ένας δραστήριος ναυλομεσίτης του Πειραιά και προσωπικός του φίλος, ο Ανδρέας Καρπαθάκης, ο οποίος και τον φιλοξένησε στη βίλα του που διατηρούσε στη Φρεαττύδα, που ήδη φρουρούσαν ένοπλοι γερμανοί πράκτορες. Εκεί ο Γκρατσία Πονιέρο συναντήθηκε με τον στρατιωτικό ακόλουθο της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα συνταγματάρχη Κρίστιαν φον Κλεμ, καθώς και με τον Έλληνα στρατηγό Τέτση, εκπρόσωπο του Μεταξά και αρχηγό του Στρατιωτικού Οίκου του Βασιλέως. Εκείνη η συνάντηση παρέμεινε «ινκόγκνιτο», και τίποτα δεν δημοσιοποιήθηκε περί αυτής. Αυτή έγινε γνωστή μετά τον πόλεμο, από τα πρακτικά της συμμαχικής επιτροπής που ανέκρινε τον συνταγματάρχη φον Κλεμ, έτσι ο πόλεμος συνεχίστηκε .Γεγονός πάντως είναι πως ο Ιωάννης Μεταξάς κάλεσε στη συνέχεια «υπουργικό συμβούλιο» και ανακοίνωσε σ΄ αυτό τη γερμανική πρόταση καθώς και τη μυστική συνάντηση που είχε παράλληλα με τον αμερικανό συνταγματάρχη Ουίλιαμ Ντόνοβαν καθώς και την άποψη του Βασιλέως. Φαίνεται όμως πως οι υπουργοί δεν μπόρεσαν ν΄ αποφασίσουν, όπου εντυπωσιασμένοι από τη συνεχιζόμενη προέλαση του ελληνικού στρατού, σε συνδυασμό με τις αγγλικές επιτυχίες στη Κυρηναϊκή ερμήνευσαν την προσπάθεια του Φον Κανάρις ως σύμπτωμα αδυναμίας των Ιταλών ή ακόμη και γερμανική προσπάθεια υπονόμευσης του ηθικού των Ελλήνων.

Η οξυδέρκεια, η φιλυποψία και η εχεμύθειά του τον βοήθησαν στο να ανελιχθεί στην ηγεσία μίας εκ των κορυφαίων κατασκοπευτικών υπηρεσιών της ιστορίας. Εντούτοις, στον επικίνδυνο «κόσμο της κατασκοπείας» τα όρια μεταξύ της φημολογίας και του πραγματικού γεγονότος είναι δυσδιάκριτα. Στο τέλος του πολέμου, κατηγορήθηκε για προδοσία και εκτελέστηκε, μαζί με πολλούς εκ των συνεργατών του. Έως σήμερα, πολλοί αμφισβητούν την επάρκεια των «αποδεικτικών στοιχείων», βάσει των οποίων οδηγήθηκε στην αγχόνη. Πάντως, αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο φον Κανάρης συνετέλεσε σημαντικά στις στρατιωτικές επιτυχίες της πατρίδος του (έως το 1942) και απετέλεσε έναν εκ των βασικών πρωταγωνιστών στον «πόλεμο των κατασκόπων», κατά το α΄ μισό περίπου του 20ου αιώνα.

Πηγές:Ν. Σάμιος,http://www.sansimera.gr/archive/articles/show.php?id=429&feature=Xios_Massacre
http://www.hellenicdefense.gr/per/mp/mp006.html
http://lefobserver.blogspot.com/2009/05/wilhelm-franz-von-canaris.html
Βικιπαίδεια,
http://www.deutsche-kriegsmarine.de/Personenregister/C/CanarisWilhelm.htm Δείτε τα σπάνια βίντεο του πλοίου Δρέσδη (γλώσσα γερμανική)!!!

Unter kaiserlicher Flagge – Hetzjagd vor Kap Horn/Canaris

ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ

Η Ανάληψη

Ο Ρωμύλος (λατ. Romulus) και ο Ρέμος (λατ. Romulus) ή Ρώμος ήταν δίδυμα αδέλφια και ήρωες και θεότητες της ρωμαϊκής μυθολογίας. Αναφέρονται ως οι ιδρυτές και πρώτοι βασιλιάδες της Ρώμης. Γυναίκα του Ρωμύλου ήταν η Ερσιλία.
Γεννήθηκαν το 771 π.Χ. πατέρας τους ήταν ο Άρης μητέρα του η εστιάς Ρέα ή Ρέα Συλβία ή Ιλία, κόρη του βασιλιά της Άλβας Λόνγκας, Νουμίτορα. Η Ρέα υποχρεώθηκε να γίνει εστιάδα από τον θείο της, τον Αμούλιο, που σφετερίστηκε το θρόνο της Άλβας και ήθελε να μην μείνει κανένας απόγονος του Νουμίτορα. Αλλά κάποια νύχτα ο Άρης την άφησε έγκυο.
Όταν μαθεύτηκε ότι η Ρέα Συλβία ήταν έγκυος, ο Αμούλιος την έριξε στον Τίβερη επειδή η πράξη της ήταν ανοσιούργημα. Τα δίδυμα μωρά τα παρέδωσε σε κάποιον υπηρέτη του με τη διαταγή να τα σκοτώσει. Αυτός τα λυπήθηκε, τα έβαλε σε μια σκάφη και τα άφησε στο ποτάμι που είχε πλημμυρίσει, αλλά τα προστάτευσε ο Τιβερίνος, η θεότητα του ποταμού. Όταν τα νερά αποσύρθηκαν από τη στεριά, η σκάφη επικάθισε στη ρίζα μιας συκιάς, που ονομάστηκε Ρωμινάλιος ερινεός. Εκεί τα πήραν υπό την προστασία τους τα ιερά ζώα του θεού Άρη, η λύκαινα Λούπα (Lupa) κι ένας δρυοκολάπτης. Η λύκαινα τα θήλαζε σε μια σπηλιά, που ονομάστηκε Λύκαιον, ενώ ο δρυοκολάπτης τους πήγαινε τροφή. Εκεί τα βρήκε ο βοσκός Φαυστύλος και τα πήρε στην καλύβα του όπου τα μεγάλωσαν μαζί με τη γυναίκα του, Άκκα Λαρεντία.

Τα δύο παιδιά μεγάλωσαν σαν βοσκοί στην καλύβα του Φαυστύλου, την οποία αργότερα ταύτισαν με τη σκηνή του Ρωμύλου, που θεωρείται κοιτίδα του βασιλείου της Ρώμης. Έγιναν γενναίοι και πολεμοχαρείς νέοι, έπαιρναν δε μέρος στους μεταξύ των βοσκών καυγάδες παίζοντας ρόλο συμβιβαστικό. Γνώρισαν έτσι τους βοσκούς του έκπτωτου παππού τους Νουμίτορα κι έμαθαν τι είχε συμβεί με τον Αμούλιο. Τον οποίο και εκθρόνισαν, επαναφέροντας στο θρόνο της Άλβας Λόνγκας τον Νουμίτορα.
Ο Νουμίτωρ τους παραχώρησε το μέρος όπου τους βρήκε ο Φαυστύλος και τους μεγάλωσε, για να χτίσουν εκεί μια πόλη. Τα δύο αδέλφια διαφώνησαν για το πού ακριβώς έπρεπε να χτιστεί η πόλη. Επικαλέστηκαν τότε τους οιωνούς, ο μεν Ρωμύλος πάνω στον Παλατίνο Λόφο, ο δε Ρώμος στον Ρεμώριο, που είναι η βορειοδυτική άκρη του Αβεντίνου Λόφου. Στον Ρωμύλο παρουσιάστηκαν 12 γύπες ενώ στον Ρώμο 6. Η Ρώμη λοιπόν θεμελιώθηκε πάνω στον Παλατίνο Λόφο. Όταν χτιζόταν η πόλη, το 754 π.Χ., μάλωσαν και πάλι τα δύο αδέλφια και ο Ρωμύλος σκότωσε τον Ρώμο κι έμεινε μοναδικός βασιλιάς. Αυτό συνέβη στις 21 Απριλίου του 753 π.Χ.
Για να εξασφαλίσει συζύγους στους κατοίκους της νέας πόλης, οργάνωσε μια θρησκευτική γιορτή όπου προσκάλεσε τους κατοίκους των γειτονικών πόλεων των Σαβίνων. Οι Ρωμαίοι άρπαξαν τις γυναίκες τους (βλ. εικόνα)και το αποτέλεσμα ήταν να γίνει πόλεμος με τους Σαβίνους, των οποίων οι γυναίκες μπήκαν στη μέση και χώρισαν τους αντιμαχόμενους. Κατόπιν πολέμησε εναντίον των Φιδήνων και των Ουηίων και τους υπέταξε.

Η ΑΝΑΛΗΨΗ

Αφού βασίλεψε 38 χρόνια (ο Ρωμύλος), σε ηλικία 54 χρονών ενώ βρισκόταν στο Πεδίο του Άρεως επιθεωρόντας τον στρατό του, μέσα σε θύελλα, τον άρπαξε στον ουρανό ο πατέρας του, ο Άρης.

Ήταν 5 Ιουλίου του 717 π.Χ.
Μετά την εξαφάνισή του, λατρεύτηκε ως πολεμική θεότητα με το όνομα Κυρίνος (Quirinus).
Ο Ρωμινάλιος ερινεός, κατά την παράδοση, μεταφέρθηκε από τον οιωνοσκόπο Άττο Νάβιο, όταν ήταν βασιλιάς ο Ταρκύνιος ο πρεσβύτερος, στην εκκλησία της Ρωμαϊκής Αγοράς και τον ταύτιζαν με την περίφημη συκιά Ficus Navia. Ο Ταρκύνιος, αφού νίκησε σε μάχη τους Σαβίνους, αποφάσισε να αλλάξει τη διάταξη του ιππικού που είχε ορίσει ο Ρωμύλος και να προσθέσει καινούργιες μονάδες με το δικό του όνομα. Αλλά ο Άττος Νάβιος του είπε ότι, για να γίνει κάτι τέτοιο, θα έπρεπε πρώτα να πάρουν την έγκριση των θεών. Ο Ταρκύνιος ειρωνικά τον προκάλεσε «Αν μπορείς, μάντεψε αν αυτό που τώρα σκέπτομαι, είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί». Ο Άττος μελέτησε τους οιωνούς και απάντησε ότι μπορεί να γίνει. Τότε ο Ταρκύνιος του είπε: «Η σκέψη μου είναι να κόψεις την πέτρα όπου γίνεται η οιωνοσκοπία με το ξυράφι». Άμ’ έπος, άμ’ έργον, ο Άττος το έκανε. Εκεί ακριβώς στήσανε άγαλμα του Άττου κι έβαλαν και την πέτρα απ’ όπου φύτρωσε η συκιά.
Το Λύκαιο υπήρχε στην κλασική εποχή, ενώ η σκηνή του Ρωμύλου υπήρχε ως βωμός στο Καπιτώλιο μέχρι την εποχή του Αυγούστου. Η οιωνοσκοπική ράβδος του φυλασσόταν ως ιερότατο κειμήλιο από την κουρία των Σαλίων. Επίσης, η παράδοση λέει ότι ο Ρωμύλος διαίρεσε τους Ρωμαίους σε τρεις φυλές, τους Ραμνήνσιους, τους Τιτιήνσιους και τους Λούκερες, ίδρυσε τη Σύγκλητο και την Κουριάτιδα Εκκλησία, οργάνωσε την πελατεία και την οργάνωση του στρατού σε λεγεώνες και εισήγαγε τους πρώτους νόμους της Ρώμης, καθιέρωσε την οιωνοσκοπία και τη λατρεία του Διός Στάτορος και Φερετρίου.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Τα μυστικά περί διατροφής σύμφωνα με τον Ντα Βίντσι

Η έκθεση στην Κρήτη (Γούρνες) «Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Εφευρέτης και Επιστήμονας» παρουσιάζει την εντυπωσιακή σχέση ανάμεσα στην τέχνη, την επιστήμη και την τεχνική και καταδεικνύει πώς τα έργα αυτού του μεγαλοφυούς ανθρώπου συνδέουν την Ελληνική Αρχαιότητα με την Αναγέννηση και την Αναγέννηση με τη Σύγχρονη Εποχή. Αυτό που τότε αποτελούσε μια ουτοπία, σήμερα είναι πραγματικότητα.
«Η ζωή διαρκεί πολύ, αρκεί να τη ζήσεις καλά». Τάδε έφη Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ο άνθρωπος, που γεννήθηκε για να ξεχωρίζει, είχε άποψη για τα πάντα και την κατέγραφε στα σημειωματάριά του. Τα λόγια του μοιάζουν με συμβουλές αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο: είναι φιλοσοφία ζωής.

Περί διατροφής

«Να τρως μόνο όταν πεινάς, και να σου αρκεί το ελαφρύ φαγητό»
«Να μασάς καλά
την τροφή σου και να είναι καλοψημένο και απλό ό, τι καταπίνεις»
«Αφήνοντας
το τραπέζι, να κρατάς καλή στάση, μετά το γεύμα να μην
κοιμάσαι»
«Να μην
πίνεις ανάμεσα στα γεύματα ή πριν δειπνήσεις, να
πίνεις λίγο και να ελέγχεις το
κρασί»

Oι απόψεις του σίγουρα πρωτοποριακές για την εποχή του, που η καλοζωία ήταν συνδεδεμένη με το πολύ κρέας και το άφθονο κρασί. Ο δημιουργός της «Μόνα Λίζα», (το 1911 ένας Ιταλός σερβιτόρος αφαιρεί από το μουσείο του Λούβρου τον διάσημο πίνακα «Μόνα Λίζα» του Λεονάρντο Νταβίντσι, για να τον γυρίσει «σπίτι» στην Ιταλία. Βρέθηκε δύο χρόνια αργότερα) όμως, είχε μάθει να κοιτάζει μπροστά. Είχε συλλάβει το νόημα της υγιεινής δίαιτας και την αξία του μέτρου στις διατροφικές συνήθειες.
Πηγές:
http://www.cosmo.gr/Health/World/240229.html, http://sofoscrete.blogspot.com/2009/05/blog-post_12.html,
http://www.express.gr/news/san-simera/66378oz_2008082266378.php3

Βίντεο και δραστηριότητες σκεπτικιστών

Άλλα εξαιρετικά βίντεο:
Ευρύτητα σκέψης
Οδηγίες χρήσεως για τη ζωή
Με προσβάλλει…Ομ ιλία του Ρίτσ…
Πηγή: http://www.youtube.com/user/hellinis
Δείτε επίσης το λεξικό: http://www.skepdic.gr/intro.htm

ΛΑΚΩΝΙΚΑ

Ο Παυσανίας υπήρξε ο πιο σημαντικός αρχαίος περιηγητής. Ένα από τα δέκα βιβλία του έργου του Ελλάδος Περιήγησις είναι τα «Λακωνικά«, που περιέχουν τις εντυπώσεις του από το ταξίδι του στη Λακωνία το 160 μ.Χ. Για όλες σχεδόν τις αρχαίες πόλεις, τα ιερά, τα μνημεία και τους τόπους υπάρχoυν μαρτυρίες που σώζονται ύστερα από περίπου 1850 χρόνια! Απολαύστε το έργο του εδώ:http://remacle.org/bloodwolf/erudits/pausanias/laconiegr.htm

ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΩΣ ΛΑΚΩΝΙΚΑ.

Η αγάπη του δράκου

Ήταν κάποτε ένας δράκος. Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του… Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε

– Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;

– Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις

– Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;

– Όχι…όποτε θέλω εξαφανίζομαι.

– Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;

Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση…όμως του απάντησε

– Όχι…όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει… όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράιδα…

Θέλησε να τη φιλήσει…η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της.

Ο δράκος δάκρυσε…όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.

Η μικρή νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του..

…του ψιθύριζε απλά το μυστικό…

…δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις…πρέπει και να μπορείς.
Δείτε το: http://www.greektube.org/content/view/33256/2/

AGORA

Η ΤΑΙΝΙΑ AGORA ΚΑΙ Η ΥΠΑΤΙΑ / in English und Deutsch, Ελληνικά
To trailer της νέας ταινίας AGORA που προβλήθηκε στις Κάννες:

Την Αλεξανδρινή φιλόσοφο της σχολής του Πλωτίνου (μαθηματικές και εμπειρικές σπουδές) Υπατία έκαναν γνωστή η Ρέητσελ Γουάιζ και ο Αλεχάνδρο Αμεναμπάρ στο κινηματογραφόφιλο κοινό την Κυριακή στο φεστιβάλ των Καννών.
Την Ελληνίδα λόγια (αστρονόμο/ μαθηματικό), που έζησε τον 4ο αιώνα μ.Χ και της οποίας ο θάνατος στα χέρια ενός χριστιανικού όχλου (διαμελίστηκε με όστρακα και στη συνέχεια κάηκε ζωντανή) θεωρείται από κάποιους πως σηματοδότησε το οριστικό τέλος της ελληνιστικής περιόδου (και του τρόπου σκέψης που αυτή πρέσβευε), ενσαρκώνει η βρετανίδα ηθοποιός Ρέητσελ Γουάιζ ( «Ο επίμονος κηπουρός», «The Fountain» ) στην ταινία «Αγορά» (Agora).
Ενώ η πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας βρίσκεται προ των πυλών, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου η Υπατία προσπαθεί να διατηρήσει την επιστημονική γνώση της αρχαιότητας απέναντι στους όχλους των χριστιανών ζηλωτών – οι οποίοι, βλέποντας τους αριθμούς τους να αυξάνονται και το χριστιανισμό να κερδίζει συνέχεια έδαφος στην αυτοκρατορία, στρέφονται εναντίον των ειδωλολατρών και των Εβραίων. Ένα από τα θύματά τους είναι και η Αλεξανδρινή φιλόσοφος, η οποία χαρακτηρίζεται ως μάγισσα από τους ηγέτες των χριστιανών και οδηγείται σε ένα βίαιο θάνατο.
Κατά τη Γουάιζ, η ιστορία της Υπατίας είναι επίκαιρη ακόμα και σήμερα: «ουσιαστικά τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Έχουμε τεχνολογική και ιατρική πρόοδο, αλλά όσον αφορά τα φονικά στο όνομα ενός θεού, ο φονταμενταλισμός εξακολουθεί να βασιλεύει…ενώ δεν είναι λίγες οι κοινωνίες όπου οι γυναίκες θεωρούνται ακόμα πολίτες δεύτερης κατηγορίας και τους αρνείται το δικαίωμα στη μόρφωση».
Ο Αμεναμπάρ (που έχει επίσης σκηνοθετήσει το διάσημο θρίλερ «Οι Άλλοι», όπου πρωταγωνιστούσε η Νικόλ Κίντμαν) ανέφερε πως η ιδέα για την «Αγορά» του ήρθε αμέσως μετά την περάτωση του δράματος «Η Θάλασσα μέσα μου» (Mar adentro), το 2004, το οποίο και είχε τιμηθεί με βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Κατά τα λεγόμενα του Χιλιανού σκηνοθέτη, ήθελε κάποιον αστρονόμο, αλλά όχι μια διάσημη φιγούρα όπως για παράδειγμα ο Γαλιλαίος – οπότε και οι έρευνές του τον οδήγησαν στην Υπατία.
«Διαπιστώσαμε πως εκείνη η περίοδος της αρχαιότητας είχε πολλά κοινά με το σήμερα. Τότε τα πράγματα έγιναν πολύ ενδιαφέροντα, καθώς καταλάβαμε πως είχαμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε μια ταινία για το παρελθόν, ενώ στην πραγματικότητα γυρίζαμε μια ταινία για το παρόν» δήλωσε σχετικά.
Μιλώντας για το ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο που εμφανίζεται στην ταινία (ανάμεσα στην Υπατία, έναν αφοσιωμένο σκλάβο και έναν από τους μαθητές της- το οποίο δεν ευδοκιμεί, καθώς η φιλόσοφος αφιερώνεται στην επιστήμη), η Γουάιζ ανέφερε πως βρήκε έμπνευση στην ίδια την οικογένειά της, μέσω της 85χρονης θείας της- ερευνήτριας πάνω στον καρκίνο.
«Όταν τη ρώτησα γιατί δεν παντρεύτηκε ή δεν έκανε παιδιά, μου απάντησε πως ‘ποτέ δεν πίστεψα πως θα υπήρχε άνδρας που θα μου επέτρεπε να εργαστώ όσο σκληρά επιθυμούσα… με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποίησα πως αγαπούσα τη δουλειά μου πιο πολύ από το καθετί, και δεν ήθελα κανέναν να μπει ανάμεσα σε εμένα και αυτήν».
Κατά τον Αμεναμπάρ, αν η Υπατία είναι ουσιαστικά μια ενσάρκωση της σύγχρονης γυναίκας, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία εκείνης της περιόδου αποτελεί την ενσάρκωση μιας υπερδύναμης σε κομβικό σημείο: «πιστεύω πως αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ βρίσκονται στην ίδια θέση με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, καθώς τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, βρισκόμαστε εν μέσω μιας κρίσης, κοινωνικής και οικονομικής. Είναι ώρα για αλλαγή… ξέρουμε πως κινούμαστε προς κάποια διαφορετική κατεύθυνση, αλλά δεν ξέρουμε προς τα πού μας οδηγεί αυτή. Και καθώς είμαι αισιόδοξος εκ φύσεως, θέλω να πιστεύω πως δεν θα μπούμε πάλι σε μία περίοδο αντίστοιχη του Μεσαίωνα».
Η ΥΠΑΤΙΑ
Η Υπατία γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 370 μ.χ και πέθανε στην ίδια πόλη το 415. Ηταν η πρώτη γυναίκα που είχε μιά ουσιαστική συμβολή στην ανάπτυξη των μαθηματικών. Η Υπατία ήταν κόρη του μαθηματικού και φιλοσόφου Θέωνα της Αλεξάνδρειας και είναι αρκετά σίγουρο ότι μελέτησε τα μαθηματικά κάτω από τη καθοδήγηση και την εκπαίδευση του πατέρα της. Η Υπατία είχε διδάξει τις φιλοσοφικές επιστήμες και τα μαθηματικά σε πολλούς νέους που ήθελαν να μορφωθούν και να γίνουν επιστήμονες της εποχής, δίδασκε σε ανθρώπους κάθε θρησκείας και μετά τον πατέρα της ανέλαβε μια Έδρα Φιλοσοφίας στην πόλη. Είχε πολύ μεγάλη απήχηση στο κοινό της εποχής και κάθε βράδυ στο σπίτι της μαζεύονταν από πολλά μέρη του κόσμου απλά για να την ακούσουν και να μαθητεύσουν πλάι της. Ήταν από τα μεγαλύτερα μυαλά της εποχής… Δυστυχώς όμως ήταν και άτυχη!
Ένα βράδυ λοιπόν, λίγο έξω από το σπίτι της έκανε τον συνηθισμένο του περίπατο ο Κύριλλος ο τότε Επίσκοπος της Αλεξάνδρειας. Άκουσε λοιπόν φασαρίες και φωνές να έρχονται από ένα σπίτι εκεί κοντά έτσι πήγε προς τα εκεί γεμάτος περιέργεια. Στο δρόμο βρήκε κάποιον που έφευγε και τον ρώτησε απορημένος, τι γινόταν. Του είπαν ότι εδώ είναι το σπίτι της μεγάλης φιλοσόφου και μαθηματικού Υπατίας που είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο! Αυτό ήταν, η ΖΗΛΕΙΑ και ο ΦΘΟΝΟΣ τον είχαν αγκαλιάσει… Σκέφτηκε αμέσως ότι κάτι έπρεπε να κάνει, έπρεπε ο κόσμος να σταματήσει να ασχολείται μαζί της, έτσι λοιπόν προσπάθησε να τη λειδωρίσει. Αλλά και πάλι δεν κατάφερε τίποτα. Ήταν η εποχή που ο Κύριλλος είχε ξεκινήσει μαζική θρησκευτική κάθαρση εκδιώχνοντας τους Κόπτες τους Εβραίους και κάθε άλλη αίρεση ή θρησκεία της εποχής. Στη συνέχεια κυνήγησε μέχρι θανάτου τους νεοπλατωνιστές φιλοσόφους. Πρώτο του θύμα, ήταν η Υπατία που την κατηγόρησαν για τι άλλο, μα φυσικά για μαύρη μαγεία…Έτσι λοιπόν η Υπατία δολοφονήθηκε άγρια από τους μοναχούς Nitrian ένα φανατικό τμήμα των Χριστιανών που ήταν υποστηρικτές τσιράκια του Κύριλλου.
Περισσότερα για τον μαρτυρικό θάνατο αυτής της καταπληκτικής γυναίκας μας λέει ο χριστιανός ιστορικός του 5ου αιώνα, Σωκράτης ο Σχολαστικός:
“Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της. Ωστόσο, πολλοί με πείσμα την ζήλευαν και επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης δεν γινόταν φίλοι. Με λίγα λόγια, ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι κοκορόμυαλοι με υποκινητή και αρχηγό τους τον Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας από κάπου. Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην Εκκλησία που ονομαζόταν Caesarium, την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε, διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον και τα έκαψαν.”
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Φιλοστόργιου, την ίδια την φιλόσοφο την έσυραν δια μέσου των οδών, αφού αφήρεσαν τα ενδύματά της, και στη συνέχεια την κατέκοψαν με όστρακα, την διαμέλισαν και μετέφεραν τα μέλη της σε μια τοποθεσία, τον Κυναρίωνα, όπου τα παρέδωσαν στο πυρ.
Ο Ορέστης που ήταν ο Ρωμαίος Κυβερνήτης της περιοχής ανέφερε αμέσως τον φόνο της Υπατίας και ξεκίνησε έρευνες οι οποίες κάθε φορά, μυστηριωδώς σταματούσαν λόγω έλλειψης στοιχείων. Αργότερα ο Ορέστης παραιτήθηκε και έφυγε από την Αλεξάνδρεια Τελικά ο Κύριλλος υσχηρίστηκε ότι η Υπατία ήταν ζωντανή και ζούσε μάλιστα στην Αθήνα…
Τα περισσότερα από τα γραπτά της Υπατίας ξεκίνησαν σαν σημειώσεις για τους μαθητές της. Κανένα δεν έχει διασωθεί ολοκληρωμένο, αν και είναι πιθανό τμήματα του έργου της να έχουν ενσωματωθεί στις εκτενείς πραγματείες του Θέωνα. Μερικές πληροφορίες για τα επιτεύγματά της προέρχονται από δασωμένα γράμματα του μαθητή και φίλου της Συνέσιου του Κυρηναίου, που αργότερα έγινε ο πλούσιος και ισχυρός Επίσκοπος της Πτολεμαϊδας. Κάποτε ο Συνέσιος, Επίσκοπος και γνωστός για τη μόρφωσή του, της έγραψε ζητώντας τη βοήθειά της στην κατασκευή ενός αστρολάβου και ενός υδροσκοπίου, αναγνωρίζοντας τη μοναδική υπεροχή του νου της.
Το σημαντικότερο έργο της Υπατίας ήταν στην άλγεβρα. Έγραψε σχόλια στην Αριθμητική του Διόφαντου σε 13 βιβλία. Ο Διόφαντος έζησε και εργάσθηκε στην Αλεξάνδρεια τον τρίτο αιώνα και έχει ονομασθεί ‘πατέρας της άλγεβρας’. Ανέπτυξε τις απροσδιόριστες (ή Διοφαντικές) εξισώσεις, δηλαδή εξισώσεις με πολλαπλές λύσεις. (Ένα συνηθισμένο παράδειγμα προβλημάτων αυτού του τύπου είναι το πώς μπορούμε να μετατρέψουμε ένα κατοστάρικο σε νομίσματα χρησιμοποιώντας διαφορετικά νομίσματα, 50άρικα, 20άρικα κλπ.). Εργάσθηκε επίσης με δευτεροβάθμιες εξισώσεις. Τα σχόλια της Υπατίας περιελάμβαναν εναλλακτικές λύσεις και πολλά νέα προβλήματα που προέκυπταν σαν συνέπεια στα χειρόγραφα του Διόφαντου.
Το αποτέλεσμα όλης αυτής της θηριωδίας που διαβάσατε παραπάνω είναι ότι, το 1998 ονομάστηκε Έτος Κυρίλλου Αλεξάνδρειας και φυσικά η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ονόμασε αυτό το ΛΑΜΟΓΙΟ, ΑΓΙΟ!
Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στην Ελληνική Μαθηματική Πύλη, Telemath
Film Review: Agora
Bottom Line: A thought-provoking parable on the role of religious intolerance in unstoppable cycles of social violence.
CANNES — Although no self-respecting epic can come in at less than two hours, Alejandro Amenabar will nevertheless need good word-of-mouth to attract wider audiences willing to sit through 144 minutes and a heavy-handed beginning in his latest film, «Agora.» Hopefully, he will get it. Amenabar gets most of the epic staples out of the way relatively early: flatly acted scenes of textbook exposition, overly earnest extras, main characters who wander unscathed through hordes of butchery and, of course, frequently swelling music. The story then becomes a timely parable on religious intolerance, inexorable fundamentalist violence and the powerlessness of reason and personal freedom in the face of both. The heart of the film is Hypatia (Rachel Weisz in an unfaltering performance), the fourth century AD philosopher and teacher who lived in Alexandria during the Roman Empire. Married only to her unquenchable intellect and passion for mathematics and astronomy, she is loved by two men: her slave, Davus (Max Minghella), and her student, Orestes (Oscar Isaac).Politics in the film are weakest during the overtly political speeches and monologues, and best captured in the details. Like many, Davus seeks not spiritual salvation in the Christian uprising but freedom from slavery, despite the bloodshed. His first attempt at prayer is brilliant: Unable to remember the Lord’s Prayer, he quickly falls into a mantra to God to keep Hypatia away from Orestes. For his part, Orestes will renounce paganism and convert to Christianity during his rise in Roman politics. Amenabar and screenwriter Mateo Gil adeptly show that each character’s destiny is written from the onset. As is history when hatred and power lust are corruptly instrumentalized in the name of a single, incontestable truth. There is also no question as to what side the filmmakers are on. The Christians in «Agora» are more preoccupied with slaughtering than spirituality and the only truly principled character is Hypatia the atheist, who may have come close to proving that the Earth revolves around the sun 1,200 years before Johannes Kepler. She is the only one who never sacrifices her unwavering «faith,» in reason and intellectual freedom, for personal gain. It is a pleasure to see Weisz’s scenes of scientific inquiry, which capture the passion of research and discovery without artifice or pretension. That the scientist is a woman makes it all the more engaging. The entire cast comes through very well after the shaky beginning, and while Minghella says little he has good screen presence. However, the biggest surprises are the lesser-known supporting actors: Isaac; Sammy Samir as a bishop seemingly devoid of human emotion; and Ashraf Barhom, whose Ammonious, a Christian Parabalani, is the epitome of a devout-less thug.
Film Agora (2009):Inhalt
Im vierten Jahrhundert, im römischen Ägypten kämpft die Astrologin und Philosophin Hypatia von Alexandrien für die Erhaltung, der in der Antike gesammelten Weisheit. Ihr Sklave Davus ist in seine Herrin verliebt und dadurch hin und her gerissen. Entscheidet er sich für seine Liebe und bleibt ein Sklave oder nimmt er die Möglichkeit wahr ein freier Mann zu werden, indem er sich dem Christentum anschließt. Nach «The Others» ist «Agora» der zweite englischsprachige Film des chilenischen Regisseurs Alejandro Amenabar.
Hypatias Tod
Der Neuzeit ist Hypatia vor allem auf Grund ihrer grausamen Ermordung in Erinnerung geblieben. Sie wurde im Jahr 415 von fanatisierten Christen getötet. Über die Einzelheiten der Tat und ihre Hintergründe gibt es unterschiedliche Darstellungen. Der Kirchenhistoriker Sokrates Scholastikos schreibt im Anschluss an den oben zitierten Absatz wie folgt:
„Aber sogar sie fiel dem politischen Neid zum Opfer, der zu jener Zeit herrschte. Denn da sie häufig mit Orestes Gespräche führte, wurde unter der christlichen Bevölkerung verleumderisch verbreitet, dass sie es sei, die Orestes daran hindere, sich wieder mit dem Bischof (d. h. mit Kyrill von Alexandria) zu versöhnen. Daher lauerten ihr einige, die von einem wilden und scheinheiligen Ehrgeiz getrieben wurden, deren Anführer ein Vorleser namens Petros war, auf ihrem Heimweg auf, zogen sie aus ihrer Kutsche, brachten sie in die Kirche namens Kaisarion, wo sie sie nackt auszogen und sie dann mit Ziegelsteinen erschlugen. Nachdem sie ihren Körper in Stücke gerissen hatten, brachten sie ihre verstümmelten Glieder zu einem Ort namens Kinaron und verbrannten sie dort. Diese Sache brachte eine nicht geringe Schmach, nicht nur über Kyrill, sondern über die ganze Alexandrinische Kirche. Und mit Sicherheit kann nichts weiter vom Geiste des Christentums entfernt sein, als derartige Massaker, Gewalttaten und Misshandlungen zuzulassen! Dies geschah im März, während der Fastenzeit, im vierten Jahr von Kyrills Episkopat (das heißt hier: Amtszeit als Patriarch), unter dem zehnten Konsulat des Honorius, und dem sechsten des Theodosius (d. h. 415 n. Chr.).“
– Sokr. Schol., 7,15
Der koptische Bischof Johannes von Nikiu, ein Autor des 7. Jahrhunderts, beschreibt ihre Ermordung in seiner Weltchronik folgendermaßen, wobei er sich offensichtlich auf Sokrates Scholastikos stützt, aber zu einer völlig gegensätzlichen Bewertung kommt:
„Und eine Menge Gläubiger erhob sich unter der Führung des Ratsherrn Peter – dieser Peter war ein vollkommen rechtgläubiger Anhänger Jesu Christi – und sie zogen los, die Heidin zu suchen, die das Volk und den Präfekten durch ihre Zauberkünste behext hatte. Und als sie erfuhren, wo sie war, drangen sie zu ihr vor und fanden sie in einer Sänfte sitzen; und sie zwangen sie, auszusteigen und schleiften sie mit und brachten sie zur großen Kirche Caesarion. Es war Fastenzeit. Sie rissen ihr die Kleider vom Leib und schleiften sie durch die Straßen, bis sie tot war. Dann brachten sie sie zu einem Ort, der Cinaron hieß, und verbrannten ihren Leichnam mit Feuer. Und alles Volk versammelte sich um den Patriarchen Kyrillos und nannte ihn den neuen Theophilus dafür, dass er die letzten Reste der Götzenverehrung in der Stadt zerstört hatte.“
Eine etwas andere Version von der Ermordung der Hypatia bringt Walker (1993) gestützt auf Edward Gibbon:
„Auf dem Wege zur Akademie, an der sie lehrte, lauerte ihr eine Bande Mönche auf. Sie zerrten sie aus ihrem Wagen in eine Kirche und rissen ihr die Kleider vom Leib. Dann kratzten sie ihr mit Austermuscheln das Fleisch von den Knochen und verbrannten, was übrig blieb. All dies geschah auf Befehl des heiligen Kyrillos, des Patriarchen von Alexandria. Mit Hilfe wohlplatzierter Geschenke an die zivilen Behörden erreichten Kyrillos und seine Mönche, daß die offizielle Untersuchung zur Ermittlung der Mörder Hypatias eingestellt wurde.“
Die Ursache dieses Mordanschlags ist nicht gänzlich geklärt. Nach überwiegender Meinung lag der an Hypatia exemplarisch inszenierten Heidenverfolgung ein schwelender Konflikt zwischen dem weltlichen Stadtoberhaupt Orestes (der aber persönlich ebenfalls ein Christ war) und dem später heilig gesprochenen Bischof Kyrill von Alexandria zugrunde. Hypatia lebte zu einer Zeit heftiger Machtkämpfe zwischen den gemäßigten „Heiden“ und Christen in Alexandria auf der einen Seite und fanatischen, fundamentalistischen Christen auf der anderen, welche die endgültige Vernichtung des Heidentums forderten, wobei auch manche sogenannte Heiden blutig gegen die Christen vorgingen. Im Jahr 391 hatte der Patriarch Theophilus von Alexandria alle heidnischen Tempel zerstören lassen. Ein Dekret des Kaisers Theodosius I. hatte die Zerstörung des Serapeums befohlen, eines Heiligtums in Alexandria (Tempel und Zweigstelle der großen Bibliothek), nachdem sich dort heidnische Fanatiker verschanzt, Christen zum Opfern gezwungen und mehrere von ihnen ermordet hatten. Theodosius ließ zwar die Morde auf sich beruhen, ließ aber das Heiligtum zerstören. Möglicherweise, aber nicht gesichert, fiel dieser Zerstörungsaktion auch das Museion als Tempel der Musen zum Opfer.
Einigen Einblick in die politischen Wirren der Zeit bieten die Briefe, die Hypatias prominentester Schüler und Bewunderer, der spätere Bischof Synesios von Kyrene (370-413), an sie geschrieben hat. In einem Brief (Nr. 154) beklagt er sich über die christlichen Eiferer:
„Ihre Philosophie besteht in der simplen Formel, stets Gott als Zeugen anzurufen, wie es Platon tat, wenn sie etwas behaupten oder bestreiten. Jeder Schatten würde diese Leute übertreffen, wenn er sich zu irgendetwas äußern würde. Aber ihre Anmaßung ist enorm.“
In diesem Brief teilte er Hypatia außerdem mit, dass diese Leute ihn angeklagt hätten, weil er unautorisierte Kopien von Büchern in seiner Bibliothek verberge. Anscheinend wurden damals die Bestände der Bibliothek einer Bearbeitung unterzogen, um sie in Übereinstimmung mit dem christlichen Dogma zu bringen.
Die in der Spätantike aufkommende Bestrafung der sogenannten Hexerei geht auf ein Dekret des Kaisers Constantius II. zurück, der zur Bekämpfung des Aberglaubens angeordnet hatte, dass alle „Zauberer“ in Rom den wilden Tieren vorgeworfen werden sollten. In den Provinzen aber sollte ihnen das Fleisch mit eisernen Haken heruntergerissen werden. Hypatias Tod passt zu diesem Gesetz. Sie kann als erstes Opfer der christlichen Hexenverfolgung angesehen werden.
Das historische Leiden der Hypatia zeigt auffallende Übereinstimmungen mit der Legende der Heiligen Katharina von Alexandrien, wobei die Rollen von Christen und Heiden genau vertauscht sind. Möglicherweise ist die Legende dieser Heiligen eine spätere Übertragung des wirklichen Geschehens anlässlich der Ermordung Hypatias.
Πηγές:
http://www.kathimerini.gr/ με πληροφορίες από AP, http://masterchrisblog.wordpress.com/, http://whitewomenfront.blogspot.com/2007_07_01_archive.html, http://www.hollywoodreporter.com/hr/film-reviews/film-review-agora-1003973857.story, http://de.wikipedia.org/wiki/Hypatia .

Η ομορφιά των Ελληνίδων και το τέχνασμα….

Ηρόδοτος 5,18-20
18. Οι Πέρσες, λοιπόν, που στάλθηκαν στον Αμύντα, μόλις έφτασαν, παρουσιάστηκαν μπροστά του και ζητούσαν γη και νερό για τον βασιλιά Δαρείο. Εκείνος και αυτά προσφέρθηκε να τους δώσει και τους κάλεσε κιόλας να τους φιλοξενήσει, ετοίμασε ένα μεγαλοπρεπές δείπνο και τους δεχόταν με φιλοφρονήσεις. Όταν όμως τελείωσαν με το φαγητό και καθώς συναγωνίζονταν ποιος θα πιει περισσότερο, είπαν οι Πέρσες: «Ξένε Μακεδόνα, εμείς οι Πέρσες, όταν προσφέρουμε ένα μεγάλο δείπνο, συνηθίζουμε να φέρνουμε κοντά μας τις παλλακίδες και τις συζύγους μας. Εσύ, τώρα, μια και μας υποδέχτηκες τόσο θερμά και μας φιλοξενείς πλούσια και δήλωσες υποταγή στον βασιλιά Δαρείο, συμμορφώσου με το δικό μας έθιμο.» Σε αυτά ο Αμύντας απάντησε: «Πέρσες, εμείς δεν έχουμε αυτή τη συνήθεια, ενώ συνηθίζουμε οι άνδρες να είναι χωριστά από τις γυναίκες· επειδή όμως εσείς είστε κύριοί μας και το θέλετε και αυτό, και αυτό θα το έχετε». Τόσα μόνο είπε ο Αμύντας και κάλεσε τις γυναίκες, και όταν εκείνες μετά την πρόσκληση ήρθαν, κάθισαν στη σειρά απέναντι από τους Πέρσες. Τότε οι Πέρσες, βλέποντας όμορφες γυναίκες, εξηγούσαν στον Αμύντα και του έλεγαν ότι αυτό που έκανε δεν ήταν σοφό· διότι ήταν προτιμότερο να μην έρθουν καθόλου οι γυναίκες, παρά τώρα που ήρθαν και δεν κάθονται δίπλα τους αλλά απέναντί τους, πόνος για τα μάτια τους. Κάτω από την πίεση της ανάγκης ο Αμύντας όρισε να καθίσουν δίπλα τους· όταν όμως οι γυναίκες υπάκουσαν στην εντολή του, αμέσως οι Πέρσες, καθώς είχαν παραπιεί, άρχισαν να τους πιάνουν το στήθος και κάποιοι δοκίμαζαν να τις φιλήσουν.
19. Βλέποντας αυτά ο Αμύντας δυσφορούσε, επειδή όμως φοβόταν πολύ τους Πέρσες, διατηρούσε την ψυχραιμία του· ο Αλέξανδρος όμως, ο γιος του Αμύντα, που ήταν μπροστά και τα έβλεπε αυτά, επειδή ήταν νέος και άπειρος, αδυνατούσε να συγκρατηθεί και, αγανακτισμένος, είπε στον Αμύντα: «Εσύ, πατέρα, είσαι σε ηλικία που μπορείς να φύγεις και να αναπαυθείς, μην επιμένεις να κάθεσαι στο γλέντι· και εγώ θα μείνω εδώ και θα δώσω στους ξένους όλα τα αναγκαία. Από αυτά τα λόγια ο Αμύντας κατάλαβε ότι ο Αλέξανδρος σχεδιάζει να δημιουργήσει κάποιο επεισόδιο και του λέγει: «Παιδί μου, από τα λόγια σου καταλαβαίνω ότι κόρωσες και γι’ αυτό ζητάς να με διώξεις και να κάνεις ποιος ξέρει τι· εγώ, λοιπόν, σου ζητώ να μην κάνεις τίποτε εναντίον τους, για να μην μας καταστρέψεις, παρά κάνε υπομονή σε αυτά που βλέπεις· όσο για μένα θα σε ακούσω και θα αποσυρθώ».
20. Αφού του ζήτησε αυτά ο Αμύντας και έφυγε, ο Αλέξανδρος λέει στους Πέρσες: «Ξένοι, αυτές οι γυναίκες είναι στη διάθεσή σας, αν θέλετε με όλες να ενωθείτε και με όποιες από αυτές θέλετε. Αυτό θα μας το πείτε εσείς. Τώρα όμως, καθώς πλησιάζει περίπου η ώρα για να πάτε για ύπνο και βλέπω ότι περνάτε καλά και ήρθατε στο κέφι, αν συμφωνείτε, αφήστε τις γυναίκες να πάρουν το λουτρό τους και μετά δεχθείτε τες και πάλι». Αυτά είπε και επειδή οι Πέρσες συμφώνησαν μαζί του, αφού βγήκαν οι γυναίκες και τις έστειλε στον γυναικωνίτη, ο ίδιος ο Αλέξανδρος έντυσε με ρούχα γυναικεία αμούστακους άνδρες, τόσους όσες οι γυναίκες, τους έδωσε εγχειρίδια και τους έφερε μέσα και φέρνοντάς τους είπε στους Πέρσες: «Πέρσες, φαίνεται ότι τίποτε δεν λείπει από την πανδαισία που σας έχουμε παραθέσει· διότι και όσα είχαμε τα θέσαμε στη διάθεσή σας και όσα μπορούσαμε να προμηθευτούμε σας τα παρείχαμε, προπάντων τούτο, το σπουδαιότερο από όλα: σας προσφέρουμε τις μητέρες και τις αδελφές μας, για να πεισθείτε πέρα από οποιαδήποτε αμφιβολία ότι σας προσφέρουμε όλες τις τιμές που βεβαίως αξίζετε· και ακόμα, για να αναφέρετε στον βασιλιά που σας έστειλε ότι ένας Έλληνας, διοικητής Μακεδόνας, σας έκανε καλή υποδοχή και στο φαγητό και στο κρεβάτι». Αυτά είπε ο Αλέξανδρος και δίπλα σε κάθε Πέρση έβαλε από έναν Μακεδόνα, που λογαριαζόταν για γυναίκα. Κι εκείνοι, μόλις οι Πέρσες αποπειράθηκαν να τους αγγίξουν, άρχισαν να τους σκοτώνουν.

«Το φαινόμενο Όμηρος σε παπύρους, χειρόγραφα και έντυπα»

Διαβάστε και το σχετικό θέμα: Ο μεγαλύτερος ποιητής όλων των αιώνων.H «Ιλιάδα» και η «Οδύσσεια», των οποίων η πρώτη καταγραφή τοποθετείται στον 7ο π.Χ. αιώνα