Εξώδικο προς τους βουλευτές για την μη ψήφιση του μεσοπροθέσμου σχεδίου.

Και άλλος ένας προδομένος ήρωας

Ο Αντώνης Οικονόμου υπήρξε ένας μεγάλος Ελληνας ήρωας που λίγοι γνωρίζουν, όπως λίγοι γνωρίζουν την σταύρωση του Λεωνίδα, ότι υπάρχει ο τάφος του και αμέτρητα άλλα παραδείγγματα. Ευτυχώς η Ελλάδα γέννησε τέτοιες γιγαντιαίες μορφές ηρώων, αλλά δυστυχώς και τεράστιους προδότες που έκαναν τους πατριώτες για διαφορετικό λόγο και συμφέρον.* Ο Αντώνης Οικονόμου όπως και ο Λεωνίδας προδόθηκαν απο Ελληνες. Ο Οικονόμου μάλιστα, έπεσε από χέρι ελληνικό, «πατριωτικό»… δολοφονήθηκε σαν σήμερα το 1821.

Ο Αντώνης Οικονόμου ήταν πλοίαρχος και αγωνιστής του 1821. Λίγο πριν το ξέσπασμα της επανάστασης το ιστιοφόρο του ναυάγησε στο Γιβραλτάρ και αναγκάστηκε να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη για να ναυπηγήσει καινούριο. Εκεί μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία απο τον Παπαφλέσσα και αμέσως αφιερώθηκε στον ιερό σκοπό της απελευθέρωσης της πατρίδας του παρατώντας τα όποια εμπορικά σχέδια είχε. Στην Ύδρα όμως οι πρόκριτοι δεν ήταν διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν να χάσουν απο τους Τούρκους τα προνόμια τους με αποτέλεσμα να μην ξεσηκώνονται. Τότε ο Οικονόμου αφού χρηματοδοτήθηκε απο τους Φιλικούς της Πελοποννήσου κατέλαβε στις 30 Μαρτίου του 1821 το λιμάνι και κατέλυσε την εξουσία των προκρίτων. Ο διοικητής του νησιού, Νικόλαος Κοκοβίλας, εκδιώχθηκε και εγκαθιδρύθηκε λαϊκή εξουσία υπο τον Οικονόμου. Στις 16 Απριλίου του 1821 κήρυξε την επανάσταση και το νησί της Ύδρας. Οι πρόκριτοι όμως, οι οποίοι είχαν παραγκωνιστεί από τον Οικονόμου, οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του, η οποία εκδηλώθηκε στις 22 Μαΐου του 1821. Οι υποστηρικτές του, κατά κύριο λόγο ναύτες, είχαν μπαρκάρει με τα πλοία με αποτέλεσμα ο Οικονόμου να βρεθεί απροστάτευτος. Αφού συνελήφθη, του απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Οι συγγενείς του όμως κατάφεραν να τον φυγαδεύσουν στην Πελοπόννησο και συγκεκριμένα στο Κρανίδι, όπου όμως τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν στην Μονή Αγίου Γεωργίου. Δραπέτευσε πάλι και κατευθύνθηκε προς το Άργος για να παρουσιαστεί στην εθνοσυνέλευση που γινόταν εκεί, γεγονός που ανησύχησε τους προκρίτους της Ύδρας, οι οποίοι και έστειλαν στρατιωτικό σώμα να τον σκοτώσει. Ο Κολοκοτρώνης γνωρίζοντας τα σχέδια των προκρίτων έστειλε τον οπλαρχηγό Τσωκρή με 200 παλικάρια να τον προστατεύσουν. Ο Τσωκρής όμως δεν κατάφερε να τον προλάβει πριν τον δολοφονήσουν οι μισθοφόροι των προκρίτων της Ύδρας στις 16 Δεκεμβρίου του 1821. Αλλά και ο Παναγιώτης Καρατζάς ήταν από τους πρωτεργάτες της εξέγερσης της Πάτρας κατά την επανάσταση του 1821. Γεννήθηκε στην Πάτρα και το πραγματικό του όνομα ήταν Αναστασόπουλος. Από παιδί έδειξε την ανδρεία του και περιφρόνηση κατά των Τούρκων και συχνά τσακώνονταν με τους συνομήλικους Τούρκους. Κυνηγημένος καταφεύγει στα Επτάνησα, που βρισκόταν υπό Αγγλική διοίκηση και συγκεκριμένα στην Ζάκυνθο, όπου κατατάσσεται στον Αγγλικό στρατό στο 3ο τάγμα Ελλήνων λεγεωνάριων. Το 1809 επιστρέφει στην Πάτρα και ασχολείται με το επάγγελμα του τσαγκάρη, αλλά συνεχίζει να έρχεται σε σύγκρουση με τους Τούρκους. Στις 16 Μαρτίου 1821 αρχίζει να ξεσηκώνει τους Πατρινούς κατά των Τούρκων τους οποίους τους αναγκάζει να εγκαταλείψουν την πόλη και να κλειστούν στο κάστρο και στις 21 Μαρτίου σηκώνει το λάβαρο της επανάστασης. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες και είχε γίνει αρκετά δημοφιλής στον λαό και αυτό προκάλεσε τον φθόνο των κοτσαμπάσηδων. Κατά την πολιορκία της Πάτρας απο τον Κολοκοτρώνη, ρίχνεται πρώτος στις μάχες. Δολοφονήθηκε, καθαρά από φθόνο, μέσα στην μονή Ομπλού, από τους Aχαιούς κοτσαμπάσηδες αδελφούς Κουμαναίους, που δεν σεβάστηκαν ούτε τον ιερό χώρο. Τάφηκε εκεί και ο τάφος του υπάρχει ακόμα και σήμερα στον χώρο της μονής. Οι δολοφονίες των Οικονόμου και Καρατζά ήταν ένα ξεκάθαρο δείγμα απροθυμίας της Ελληνικής ελίτ των προυχόντων να μοιραστούν την εξουσία με ανθρώπους που προέρχονταν από τον λαό. Η μνήμη τους άργησε πολύ να δικαιωθεί ιστορικά και να αποκατασταθεί. Το συντηρητικό πολιτικό σύστημα που επικράτησε μετά την επανάσταση Αντιβασιλεία, Όθων κατά το οποίο μάλιστα πολλοί της αριστοκρατικής ολιγαρχίας αναδείχθηκαν σε υψηλά αξιώματα, δεν επέτρεψε τη δικαίωσή τους. Οι Οικονόμου και Καρατζάς έπεσαν από χέρι ελληνικό, «πατριωτικό».

*Ποτέ κανείς δεν αμφισβήτησε τον πατριωτισμό του «εθνικού» κατεστημένου (προεστοί, Φαναριώτες, εκκλησία) που από τα προνόμια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πέρασαν χωρίς κόπο, με αίμα δανεικό, του επαναστατημένου λαού, στα προνόμια των Βαυαρών, των Άγγλων, των Γάλλων και των Ρώσων.

Πηγή: Αρθρο του ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΑΣΤΕΑ στα ΝΕΑ

Θαργηλία: Πόρνη ή εταίρα;

Η Θαργηλία διέθετε εξαιρετική ομορφιά, χάρη και ευστροφία. Συμβίωσε με πολλούς άνδρες, ενώ κατά μια εκδοχή παντρεύτηκε δεκατέσσερις φορές.¹ Ο τρόπος με τον οποίο σχετιζόταν με διάσημους άνδρες που διέθεταν δύναμη και επιρροή λέγεται ότι αποτέλεσε πρότυπο για την Ασπασία, την άλλη περίφημη Μιλήσια εταίρα και συμβία του Περικλή. Επιπλέον, θεωρείται ότι η Θαργηλία προώθησε την ιδέα του μηδισμού στις ελληνικές πόλεις-κράτη, καλλιεργώντας στους εραστές της συμπάθεια προς το βασιλιά των Περσών.² Με τη λάμψη και την πολιτική σοφία της κατόρθωσε να ελέγχει δυνάστες και να καθορίζει την τύχη ολόκληρων πόλεων.³ Όπως και για την Ασπασία, μαρτυρείται, από αρκετά όψιμη πηγή, η ενασχόλησή της με τη φιλοσοφία.⁴

Ταξίδεψε στη Θεσσαλία επί βασιλείας Αντιόχου. O Αντίοχος ήταν βασιλιάς της Φαρσάλου, αλλά φαίνεται ότι κατά την άφιξη της Θαργηλίας είχε ήδη ανακηρυχθεί ταγός όλης της Θεσσαλίας. Η Θαργηλία παντρεύτηκε τον Αντίοχο, επέκτεινε τη φήμη και τη δύναμή της, πιθανώς συμβασίλευσε μαζί του και τελικά τον διαδέχτηκε στην εξουσία, μετά το θάνατό του.⁵ Η Θαργηλία χαρακτηρίζεται ρητά από κάποιες πηγές ως βασίλισσα της Θεσσαλίας. Αν και μάλλον διαδέχτηκε τον Αντίοχο στο θρόνο της Φαρσάλου, δε θα πρέπει να εννοηθεί ότι έγινε και ταγός. Η «βασιλεία» της στη Θεσσαλία δεν είχε κατά πάσα πιθανότητα τη μορφή της μοναρχικής διακυβέρνησης, αλλά της διατήρησης της σεβαστής και ισχυρής θέσης που η Θαργηλία κατείχε και πριν από το θάνατο του Αντιόχου, ως σύζυγος-βασίλισσα, υπό τους διαδόχους του πλέον στην ταγεία των Αλευαδών.

Η Θαργηλία αναφέρεται ότι παρέμεινε στην εξουσία τριάντα χρόνια μετά το θάνατο του Αντιόχου.⁶ Ο αριθμός μπορεί να είναι πλασματικός, καθώς και σε άλλες διηγήσεις για βασίλισσες διαπιστώνεται η τάση να τους αποδίδεται μακρά περίοδος βασιλείας. Τα χρονικά όρια της ζωής και της βασιλείας του Αντιόχου είναι αβέβαια.⁷ Οι προτάσεις των μελετητών ωστόσο συγκλίνουν στη χρονολόγηση του θανάτου του γύρω στο 520-10 π.Χ.

Στα χρόνια της βασιλείας της η Θαργηλία φαίνεται ότι άσκησε φιλοπερσική πολιτική. Η πολιτική της αυτή πρέπει μάλλον να ιδωθεί σε συνάρτηση με τη γενικότερη τάση μηδισμού που χαρακτήριζε τους Θεσσαλούς ταγούς τα χρόνια εκείνα. Σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι, όταν ο Ξέρξης εκστράτευσε στην Ελλάδα, η Θαργηλία τον υποδέχτηκε φιλικά και πέτυχε να μείνει το βασίλειό της αλώβητο.⁸ Η χρονολογία της υποδοχής, το 480 π.Χ., είναι και η μόνη βέβαιη σε ό,τι αφορά τη δράση της. Αν όντως βρέθηκε αρκετά χρόνια πριν από το γύρισμα του αιώνα στη Θεσσαλία και διαδέχτηκε το βασιλιά Αντίοχο γύρω στο 510 π.Χ., τα παραδιδόμενα τριάντα χρόνια βασιλείας της μας φέρνουν ακριβώς στο 480 π.Χ. Η Θαργηλία λέγεται πως βρήκε βίαιο θάνατο από κάποιον Αργείο, τον οποίο είχε κάποτε στείλει στη φυλακή.⁹

---

1. Αθήν. 608-9. Αντλεί από τη Συναγωγή του Ιππία (5ος αι. π.Χ.)*· Diels, H., Die Fragmente der Vorsokratiker 2 (Zürich 1985), σελ. 331-4.2. Πλούτ., Περ. 24.2. Πηγή του φαίνεται ότι ήταν η Ασπασία του Αισχίνη του Σωκρατικού· Dittmar, H., Aischines von Sphettos. Studien zur Literaturgeschichte der Sokratiker. Untersuchungen und Fragmente (Philologische Untersuchungen 21, Berlin 1912), σελ. 26, σημ. 101. Υπάρχει και η ερμηνεία ότι πρόκειται για τις πόλεις της Θεσσαλίας όπου δραστηριοποιήθηκε πολιτικά η Θαργηλία. Βλ. Ehlers, B., Eine vorplatonische Deutung des sokratischen Eros: der Dialog Aspasia des Sokratikers Aischines (München 1966), σελ. 54-5.3. Ησ., βλ. λ. «Θαργηλία».4. Λουκ., Ευν. 7.5. Φιλόστρ., Επιστ. 73· Anonymus, de mulieribus 11 (Westermann). Αντλούν και οι δύο (όπως και ο Πλούταρχος) από την Ασπασία του Αισχίνη του Σωκρατικού, βλ. Krauss, H., Aeschinis Socratici Reliquiae (Leipzig 1911), σελ. 44-5· Dittmar, H., Aischines von Sphettos. Studien zur Literaturgeschichte der Sokratiker. Untersuchungen und Fragmente (Philologische Untersuchungen 21, Berlin 1912), σελ. 27.6. Anonymus, de mulieribus 11 (Westermann). Πηγή του ο Αισχίνης ο Σωκρατικός.7. Ehlers, B., Eine vorplatonische Deutung des sokratischen Eros: der Dialog Aspasia des Sokratikers Aischines (München 1966), σελ. 53, σημ. 66.8. Anonymus, de mulieribus 11 (Westermann). Πηγή του ο Αισχίνης ο Σωκρατικός.9. Σούδ., βλ. λ. «Θαργηλία».

Πηγή…

*Ι Π Π Ι Ο Υ ΕΛΕΓΕΙΑ

4 . ATHEN. XIII, 608f

Ἐπὶ κάλλει δὲ … διαβόητοι γεγόνασι γυναῖκες Θαργηλία ἡ Μιλησία, ἥτις καὶ τεσσαρεσκαίδεκα ἀνδράσιν ἐγαμήθη, οὖσα καὶ τὸ εἶδος πάνυ καλὴ καὶ σοφή, ὥς φησιν Ἱππίας ὁ σοφιστὴς ἐν τῶι ἐπιγραφομένωι Συναγωγή.

HESYCH. s.v. Θαργηλία

Ἔστιν ἡ Θαργηλία Μιλησία μὲν τὸ γένος, εὐπρεπὴς δὲ τὴν ὄψιν καὶ τἆλλα σοφή, ὥστε στρατηγεῖν πόλεις καὶ δυνάστας. Διὸ καὶ πλείστοις ἐγήματο τῶν διασημοτάτων.