Χαίρε princeps (αρχηγέ)!

H πρώτη απόπειρα αναδιάρθρωσης του χρέους

Η αλήθεια για το ποιός πούλησε τα "παλιοσίδερα" του ΕΛΛΗ!

Η ιστορία της Λιβύης

>Εντατικά μαθήματα ΝΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ από τον ΣΚΑΪ‏

>

Τι έμαθα από την  εκπομπή του skai για την επανάσταση του 1821 (25.1.2011)

Τι έμαθα από τη χθεσινή εκπομπή του skai για την επανάσταση του 1821:
1. Η υπόδουλη Ελλάδα εκτεινόταν μέχρι τη Λαμία (να δεις που τα γηπεδικά συνθήματα γέμουν ιστορικών πληροφοριών…).
2. Οι μισοί της κάτοικοι ήταν Αλβανοί (οι άλλοι μισοί κάτι άλλο, πάντως σίγουρα κάτι μπάσταρδο).
3. Αρχικά μας άρεσε που ήμασταν υπόδουλοι (μετά μάλλον βαρεθήκαμε…).
4. Ποτέ δεν μας άρεσε να πληρώνουμε φόρους. Όταν σταματήσαμε να βγάζουμε πολλά, τότε και μόνο τότε αρχίσαμε να έχουμε αρνητικά αισθήματα για την Υψηλή Πύλη.
5. Τα κίνητρα της Επανάστασης ήταν κυρίως οικονομικά (δεν έγινε λόγος για τα προηγούμενα επαναστατικά κινήματα, ούτε καν νύξη…).
6. Επί οθωμανικής αυτοκρατορίας οι Έλληνες απολάμβαναν δωρεάν παιδείας στην πληθώρα σχολείων που οικοδόμησαν οι Οθωμανοί, δωρεάν υγεία στα πολλά νοσοκομεία που επίσης έκτισαν οι Οθωμανοί, και άριστων κοινωνικών υπηρεσιών στο πλήθος οικοδομημάτων κοινωνικής ωφέλειας που και πάλι έκτισαν οι Οθωμανοί.
7. Ότι όσοι πήραν τα όπλα ήταν κατσαπλιάδες, που ήθελαν να πάρουν το πάνω χέρι για ίδιον όφελος.
8. Ότι υπάρχει φυλετική ασυνέχεια του ελληνικού έθνους, καθότι όλοι εμείς σήμερα είμαστε μάλλον τουρκόσποροι, απόγονοι επιμιξιών με όλους τους υπόλοιπους γειτονικούς μας λαούς (αυτοί πάντως παραμένουν γνησιότατοι…) που για κάποιο λόγο μας άρεσε ή απλά έτυχε να χρησιμοποιούμε την ελληνική γλώσσα και να είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί.
9. Η Εκκλησία αποτελούσε ένα από τα τρία κακά που βίωνε ό μέσος χριστιανός υπήκοος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
10. Tους φόρους τους συνέλεγαν και πάλι Έλληνες, οι οποίοι ήταν διεφθαρμένοι (όπως ήταν εξάλλου όλοι οι Έλληνες…) και τελικά αυτοί διέφθειραν την Υψηλή Πύλη στο χρηματισμό και όχι το αντίστροφο, όπως νομίζαμε τόσο καιρό….
Αναμένω με αγωνία το επόμενο επεισόδιο… Πού ξέρεις, ο Κολοκοτρώνης μπορεί να ήταν gay… (Προφανώς έτσι θα εξηγείται και το όνομα…)
Πηγή…

Τα „προπύλαια του Άδη“ η εκστρατεία στην Ουκρανία

Την περίοδο εκείνη, του 1918, στη Ρωσία μαινόταν ο Εμφύλιος Πόλεμος. Οι Μπολσεβίκοι είχαν υπό την κυριαρχία τους τις μεγάλες πόλεις (Πετρούπολη, Μόσχα κλπ), αλλά στην ύπαιθρο συναντούσαν ισχυρή αντίσταση από τις τσαρικές και εν γένει αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Οι μεγάλες χώρες της Δύσης βρήκαν τότε την ευκαιρία να επέμβουν στο πλευρό των αντεπαναστατών, έχοντας ξεμπερδέψει από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στην περιοχή της Ουκρανίας, που μας αφορά, η κατάσταση ήταν αρκετά περίπλοκη. Ουκρανοί εθνικιστές, οπαδοί του Τσάρου, τοπικοί οπλαρχηγοί, στρατηγοί και πρίγκιπες με προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες, ένοπλες οργανώσεις, πολιτικοί και στρατιωτικοί σχηματισμοί των Μπολσεβίκων δημιουργούσαν μια κατάσταση γενικευμένης σύγχυσης. Μέτωπο δεν υπήρχε, ούτε κανείς γνώριζε ποιος είναι ακριβώς ο εχθρός.

Οι γαλλικές δυνάμεις ήταν παρούσες στην περιοχή από τις 5 Δεκεμβρίου του 1918. Ο γάλλος πρωθυπουργός Κλεμανσώ ζήτησε από τον ομόλογό του Ελευθέριο Βενιζέλο τη συμμετοχή ελληνικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις, με αντάλλαγμα την ευμενή στάση της χώρας του υπέρ των εθνικών διεκδικήσεων σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων.

Οι πρώτοι έλληνες στρατιώτες άρχισαν να αποβιβάζονται στην Οδησσό στις 7 Ιανουαρίου και στο επόμενο διάστημα το εκστρατευτικό σώμα αριθμούσαν 23.551 άνδρες.

Η επιλογή του Ελευθέριου Βενιζέλου για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην εκστρατεία της Ουκρανίας δεν δικαιώθηκε από τα πράγματα. Οι εθνικές διεκδικήσεις σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία δεν ευοδώθηκαν, αφού μεσολάβησε η Μικρασιατική Καταστροφή, όταν σημειωτέον χιλιάδες χρόνια ελληνισμού τερματίστηκαν, και κόστισε βαρύτατα στις ελληνικές κοινότητες της νότιας Ρωσίας, που θεωρήθηκαν αμφίβολης νομιμοφροσύνης από τις σοβιετικές αρχές και πολλά μέλη της αναγκάσθηκαν να καταφύγουν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Διαβάστε ολόκληρη την ιστορία….

Μαραθώνας και ανάπτυξη της δημοκρατίας;

Ελληνοπερσικός διάλογος με αφετηρία τον Μαραθώνα, 2500 χρόνια μετά

Μιλώντας για ελληνοπερσικές σχέσεις συνήθως, αυτό που τονίζεται είναι οι ελληνοπερσικοί πόλεμοι του 490 – 479 π.Χ. και το πώς η αποσόβηση της Περσίας από το ελληνικό έδαφος αποτέλεσε αποφασιστικό παράγοντα για την ανάπτυξη της δημοκρατίας* και, μέσα στα πλαίσιά της, του ευρωπαϊκού πνεύματος. Οι πόλεμοι έχουν πάει κατά την ιστορική συνείδηση διαστάσεις της πρωιμότερης ίσως «σύγκρουσης πολιτισμών» της Ανατολής και της Δύσης, οι οποίες στερεοτυπικά σχετίζονται με μια σειρά αντιθέτων: την παράδοση και την πρόοδο, τη συμμετρία και την αρμονία, τη στασιμότητα και τη δυναμικότητα, τη δεσποτεία και την ελευθερία… Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, και ο Μαραθώνιος δρόμος, κληρονομιά αρχαιοελληνική προς τη σύγχρονη ανθρωπότητα, προβάλλεται ως σύμβολο του αγώνα προς την ελευθερία.

Κατά πόσο όμως η αντιμετώπιση αυτή είναι πλήρης;

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο από την πηγή….

* Βέβαια το ότι γίνεται λόγος για την ανάπτυξη της δημοκρατίας σε αυτή χρονική περίοδο (490 – 479 π.Χ.) δεν είναι τυχαίο, είναι η μορφή του πολιτεύματος «που τους βολεύει»… εάν όντως υπέχει θάρρος και αμεροληψία απέναντι στην ιστορική αλήθεια περί δημοκρατίας, αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί σχεδόν 2000 χρόνια προηγμένως, στο Βουλευτήριο της Πολιόχνης.

Το Βουλευτήριο της Πολιόχνης Η αρχαιότερη «Βουλή» στην Ευρώπη και στον κόσμο,

εκτός του ότι προηγείαι σχεδόν 2000 χρόνια από τα αντίστοιχα της κλασικής εποχής, αντιπροσωπεύει την αρχαιότερη μαρτυρία στην Ευρώπη και στον κόσμο, μιας κατασκευής κατάλληλης για να φιλοξενήσει άτομα που είχαν κληθεί να συζητήσουν τα προβλήματα του συνόλου και να καθορίσουν τους κοινούς πολιτιστικούς και θρησκευτικούς κανόνες. Κατ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να θεωρηθεί ο πρόδρομος της Βουλής (καί της δημοκρατίας) της εποχής μας αν και αυτή στην πάροδο του χρόνου «εγίγνετό τε λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή«, δηλαδή μόνο «ενός ανδρός αρχή».

Νίκος Σάμιος

Περί Δημοκρατίας στην αρχαιότητα

Δημοκρατία και Τυραννία

Περί Δημοκρατίας

Οι αγώνες υπέρ της δημοκρατίας, στον ελληνικό χώρο, αποτελούν πανάρχαιη παράδοση, συνυφασμένη με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Και μπορεί μεν η Ελλάδα να υπήρξε, ταυτόχρονα, η κοιτίδα όλων των γνωστών στον άνθρωπο πολιτευμάτων, η Τυραννία όμως δεν έπαψε ποτέ να θεωρείται παρεκτροπή και τροχοπέδη στην ανάπτυξη της «πόλης». Τα αποσπάσματα που ακολουθούν, από το βιβλίο της καθηγήτριας Ιωάννας Βελισσαροπούλου – Καράκωστα, «Θεσμοί της αρχαιότητας» [εκδόσεις Α. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή 1987] καταδεικνύουν περίτρανα πως το αγωνιστικό φρόνημα των Ελλήνων υπέρ της δημοκρατίας αποτελεί ίδιον της φύσης της φυλής μας.
Ι.Λ.

Τα δύο ολιγαρχικά καθεστώτα που βίωσε η Αθήνα, των Τετρακοσίων (411 π.Χ.) και των Τριάκοντα (404 π.Χ.), ανταποκρίνονται απόλυτα στην ολιγαρχία, έτσι όπως την περιγράφουν οι θεωρητικοί. Η ολιγαρχία εγκαθιδρύεται κατά κανόνα «τοις πράγμασι». Οι νόμοι και οι πολίτες αγνοούνται, οι αντίπαλοι του καθεστώτος διώκονται, συχνά θανατώνονται, οι περιουσίες τους δημεύονται. Οι λόγοι του Λυσία και τα Ελληνικά του Ξενοφώντα αναφέρουν με αποστροφή τα εγκλήματα με τα οποία οι Αθηναίοι συνέδεσαν τους Τριάκοντα, αρχή παραπλήσια της τυραννίδας[1].

Τα ολιγαρχικά καθεστώτα της Αθήνας υπήρξαν μάλλον βραχύβια και είχαν, κατά κάποιο τρόπο, πραξικοπηματικό χαρακτήρα. Σε άλλα μέρη όμως αποτελούσαν το φυσικό και διαρκές καθεστώς, όπως στη Σπάρτη όπου η ολιγαρχία εμφανίζει σχήμα πυραμίδας (είλωτες – περίοικοι – τριάντα γέροντες – πέντε έφοροι). Όπως δε χαρακτηριστικά λέγεται «οι μεν Αθηναίοι κατέλυαν παντού τις ολιγαρχίες, οι δε Λάκωνες τις δημοκρατίες»[2].

Ψήφισμα του Δημοφάντους κατά των τυράννων,410/409 π.Χ.
Ανδοκίδης, Περί Μυστηρίων (Ι), 96-98.
Εάν τις δημοκρατίαν καταλύη την αθήνησιν, ή αρχήν τινα άρχη καταλελυμένης της δημοκρατίας, πολέμιος έστω Αθηναίων και νηποινεί τεθνάτω, και τα χρήματα αυτού δημόσια έστω, και της θεού το επιδέκατον. Ο δε αποκτείνας τον ταύτα ποιήσαντα και ο συμβουλέυσας όσιος έστω και ευαγής.
Ομόσαι δ’ Αθηναίους άπαντας καθ’ ιερών τελειών, κατά φυλάς και κατά δήμους, αποκτενείν τον ταύτα ποιήσαντα…

Όποιος καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα στην Αθήνα ή ασκήσει οποιαδήποτε αρχή μετά την κατάλυση της δημοκρατίας, να θεωρηθεί εχθρός των Αθηναίων και να φονευθεί ατιμωτητί, η δε περιουσία του να δημευθεί και το ένα δέκατο να περιέλθει στην θεά (Αθηνά). Αυτός που θα φονεύσει τον τύραννο ή τον συνεργό, καθώς και ο ηθικός αυτουργός, να είναι απαλλαγμένοι από το μίασμα (που επιφέρει η ανθρωποκτονία).
Να ορκισθούν όλοι οι Αθηναίοι, κατά φυλές και κατά δήμους, επάνω από ακέραια θυσιάσματα, ότι θα φονεύσουν τον τύραννο ή τον συνεργό.

Νόμος του Ευκράτους κατά της Τυραννίδος, 336 π.Χ.

Ευκράτης Αριστοτίμου Πειραιεύς είπεν. Αγαθήι τύχηι του δήμου του Αθηναίων. Δεδόχθαι τοις νομοθέταις. Εάν τις επαναστήι τώι δήμωι επί τυραννίδι ή την τυραννίδα συνκαταστήσηι ή τον δήμον τον Αθηναίων ή την δημοκρατίαν την Αθήνησιν καταλύσηι, ος αν τον τούτων τι ποιήσαντα αποκτείνηι, όσιος έστω. Μη εξείναι δε των βουλευτών των της βουλής της εξ Αρείου Πάγου, καταλελυ(μ)ένου του δήμου ή της δημοκρατίας της Αθήνησιν ανιέναι εις Άρειον Πάγον μηδέ συνκαθίζειν εν τώι συνεδρίωι μηδέ βουλεύειν μεδέ περί ενός. Εάν δε τις του δήμου ή της δημοκρατίας καταλελυμένων των Αθήνησιν ανίηι των βουλευτών των εξ Αρείου πάγου εις Άρειον Πάγον ή συγκαθίζηι εν τώι συνεδρίωι ή βουλεύηι περί τινος, άτιμος έστω και αυτός και γένος το εξ εκείνου και η ουσία δημοσία έστω αυτού και της θεού το επιδέκατον.

Πρόταση του Ευκράτους του Αριστοτίμου, από το δήμο του Πειραιά: Κρίθηκε ορθό από τους νομοθέτες, αν κάποιος καταλύσει το δημοκρατικό καθεστώς και να εγκαθιδρύσει τυραννίδα, συνεργασθεί με το τυραννικό καθεστώς, αποστερήσει τους Αθηναίους πολίτες από τις εξουσίες τους ή καταλύσει τη δημοκρατία επιτρέπεται να φονευθεί ατιμωρητί. Στο διάστημα που πολίτες έχουν στερηθεί τις εξουσίες τους και έχει καταλυθεί η δημοκρατία στην Αθήνα, απαγορεύεται στα μέλη του Αρείου Πάγου η προσέλευση στον Άρειο Πάγο, η συμμετοχή στις συνεδριάσεις, καθώς και η λήψη οποιασδήποτε αποφάσεως. Αν στο διάστημα που οι πολίτες έχουν στερηθεί τις εξουσίες τους και έχει καταλυθεί η δημοκρατία στην Αθήνα, κάποιο από τα μέλη του Αρείου Πάγου μεταβεί στον Άρειο Πάγο ή μετάσχει σε συνεδρίαση ή σε λήψη οποιασδήποτε αποφάσεως, τιμωρείται με την ποινή της ατιμίας, ο ίδιος και η γενιά του, δημεύεται η περιουσία του και το ένα δέκατο περιέρχεται στη θεά (Αθηνά).

Νόμος του Ιλίου κατά των Τυράννων, Ολιγαρχίας και Δήμου καταλύσεως, 3ος π.Χ. αι.

Ος [δ’] αν απ[ο]κτείνηι τα[ον τα]ύραννο[ν] ή τον ηγεμόνα τη[ς] ολιγαρ[χ]ίας ή τον την δ[]ημοκρατίαν καταλύον[τ]α, α΄ν μεν έναρχο[ς], τάλαντον αργυρ[‘ι]ου λ[α]μβάνειν παρά της πόλεως αυθημε[ρον] ή τη Δευτέρα [κα]ι εικό[να] χαλκήν αυ[τα]ο[ύ στ]ή[σ]α[ι τα]ο[ν δή]μον, είναι δε αυτώι και σίτ[ησιν ε]ν πρ[υτα]νεί[ω, έ]ως [αν] ζ[η] και εν τοις αγώ[σι] εις π[ρο]εδρίαν [κηρύ]σσεσθαι ονομαστεί και δύο δ[ρ]αχμάς δίδοσθαι αυτώι εκάστης ημέρας μέχρι αν ζήι. Εάν δε ξένοςήι ο απ[οκ]τα[εί]νας, ταυτά δίδοσθαι αυτώ[ι] και πολίτης έστω [κα]ι ε[ις φυλ]ήν εξέστω αυ[τα]ώ[ι] εισελθείν ην αν βούληται. Εάν δε δούλος ήι ο [α]ποκτ[είνας, επί]τιμος [έ]στω και πολιτείας [μ]ε[τεχέτω κατά τον ν]όμον και τριάκοντα μνας λαμβανέτω παρά της πόλεω[ς] αυθημερόν ή τα[η Δευτέρα και, μέχρι αν ζη, εκάσ]της ημέρας λαμβανέτω δραχμήν. … της αρχής οι με … τάλαντον αργ]υρίου λαμβανέτ[ωσαν …] τριάκοντα μνα[ς] … τω πολίτη.

Όποιος σκοτώσει τον τύραννο ή τον ηγέτη της ολιγαρχίας ή αυτόν που προσπάθησε να καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα, αν μεν ανήκει στην κατηγορία των πολιτών που δικαιούνται να ασκούν δημόσια αξιώματα, να λάβει από την πόλη την ίδια ημέρα ή την επόμενη, ένα αργυρό τάλαντο. Ο δήμος να φροντίσει να στηθεί χάλκινη η προτομή του, να σιτίζεται εφ’ όρου ζωής στο πρυτανείο, να έχει τιμητική θέση στους αγώνες όπου θα προσφωνείται από τον κήρυκα ονομαστί και όσο ζει να λαμβάνει δύο δραχμές την ημέρα. Αν ο φονεύσας είναι ξένος, εκτός από τα παραπάνω, να του απονεμηθεί επιπλέον η ιδιότητα του πολίτη και να εγγραφεί σε όποια φυλή θέλει. Αν ο φονεύσας είναι δούλος, να γίνει επίτιμος (πολίτης) και να μετέχει στα κοινά σύμφωνα με τον νόμο. Να λάβει δε από την πόλη, αυθημερόν ή την επομένη, τριάντα μνας, καθώς και μία δραχμή την ημέρα, εφ’ όρου ζωής.
___________________

[1] Ξενοφών, Ελληνικά ΙΙ, 3, 16: ώσπερ τυραννίδος,
[2] Αριστοτέλης, πολιτικά V, VI, 8, 13076. Γ. Κοντογιώργης, La theorie des revolutions chez Aristote, 1978

24grammata.com/ αρχαιότητα

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Το βίντεο το βρήκαμε στο ΒΙΣΑΛΤΗΣ

Τα μυστικά και η "Δίκη της IG Farben"

Στις 20 Νοεμβρίου 1945 ξεκίνησε η πρώτη από συνολικά 13 δίκες της Νυρεμβέργης για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν από τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της ναζιστικής Γερμανίας. Η 6^η δίκη η οποία σημειωτέον κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο ήταν η Δίκη της IG Farben Ενώπιον του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου βρέθηκαν πρώτοι κατηγορούμενοι οι στενοί συνεργάτες του Αδόλφου Χίτλερ και πρωτεργάτες της ναζιστικής θηριωδίας, μεταξύ των οποίων και τα μέλη της IG Farben. Βέβαια, αποσιωπείται το γεγονός ότι η IG Farben (οι σημερινές Bayer, BASF, Hoechst) χρηματοδότησε (το ντοκουμέντο μπορείτε να το δείτε στο 3.38 του βίντεο εδώ) τον πυρπολισμό του Reichstag το 1933, ο οποίος έγινε και η κύρια αφορμή της απόλυτης εξουσίας των ναζιστών στην Γερμανία, εφόσον μετά από την πυρπόληση όλες οι ισχυρές δυνάμεις της τότε αντιπολίτευσης φυλακίστηκαν ή απαγορεύτηκαν. Ο εμπρησμός θα αποδοθεί σε κομμουνιστική συνωμοσία και θα γίνει η αιτία αφενός για τη διάλυση του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος και αφετέρου για την ψήφιση του Ermächtigungsgesetz (Εξουσιοδοτικού Νόμου) με τον οποίο η δημοκρατικά εκλεγμένη Ναζιστική παράταξη αποκτά δικτατορικές εξουσίες.

Η «Δίκη της IG Farben»

*Με τον όρο «Δίκη της IG Farben» είναι γνωστή η δίωξη της Κυβέρνησης των ΗΠΑ εναντίον του Καρλ Κράουχ (Carl Krauch) και λοιπών, η οποία έγινε στη γερμανική πόλη της Νυρεμβέργης ως επακόλουθη της κύριας Δίκης της Νυρεμβέργης. Οι επακόλουθες δίκες δεν έγιναν ενώπιον του τετραεθνούς Δικαστηρίου, που εκδίκασε την κύρια Δίκη.

Σύσταση Δικαστηρίου

Το Δικαστήριο συγκροτήθηκε από τις Αμερικανικές δυνάμεις κατοχής της Γερμανίας στις 8 Αυγούστου 1947. Έλαβε την επωνυμία «Στρατιωτικό Δικαστήριο αρ. 6», αποτελείτο αποκλειστικά από Αμερικανούς και απαρτίσθηκε από τους:

• Κέρτις Γκρόβερ Σέικ (Curtis Grover Shake), Πρόεδρο
• Τζέιμς Μόρις (James Morris), μέλος
• Πολ Χέμπερτ (Paul M. Hebert), μέλος
• Κλάρενς Μέρελ (Clarence F. Merrell) (αναπληρωματικό μέλος)

Η δίκη ξεκίνησε στις 27 Αυγούστου του 1947 και περατώθηκε στις 30 Ιουλίου του 1948

Κατηγορίες

Το κατηγορητήριο αφορούσε, αρχικά, σε εικοσιτέσσερεις κατηγορουμένους, όλους σχετιζόμενους με το βιομηχανικό κολοσσό IG Farben. Οι βασικές κατηγορίες ήταν:

• Σχεδιασμός, προετοιμασία, έναρξη και εξαπόλυση επιθετικών ενεργειών και εισβολών σε άλλες χώρες
• Διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας μέσω λαφυραγώγησης και λεηλασίας δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων σε χώρες υπό γερμανική κατοχή
• Διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας μέσω υποδούλωσης και εξορίας προς καταναγκαστική εργασία πολιτών από χώρες υπό γερμανική κατοχή
• Συμμετοχή σε κοινό σχέδιο ή συνωμοσία με σκοπό τη διάπραξη εγκλημάτων κατά της ειρήνης
• Συμμετοχή ορισμένων κατηγορουμένων στα SS, οργάνωση η οποία θεωρήθηκε εγκληματική

Κατηγορούμενοι, Ετυμηγορίες

(Παρατηρήστε πόσοι εξ αυτών τιμωρήκαν με βαριές ποινές…οι περισσότεροι μετά την αποφυλάκισή τους ανέλαβαν εκ νέου διευθυντικές θέσεις στις εταιρείες Bayer, BASF, Hoechst)

• Καρλ Κράουχ (Carl Krauch) : Φυλάκιση 6 ετών. Ήταν ο βοηθός του Χέρμαν Γκέρινγκ στη σύνταξη του «τετραετούς σχεδίου«
• Χέρμαν Σμιτς (Hermann Schmitz) : Φυλάκιση 4 ετών. Ήταν ο Διευθύνων Σύμβουλος της IG Farben
• Χανς Κούγκλερ (Hans Kugler) : Φυλάκιση ενός έτους
• Γκέοργκ φον Σνίτζλερ (Georg von Schnitzler) : Φυλάκιση 5 ετών
• Φριτς Γκαγιέβσκι (Fritz Gajewski) : Αθωώθηκε. Ήταν ο Διευθυντής της AGFA
• Χάινριχ Χέρλαϊν (Heinrich Hörlein) : Αθωώθηκε
• Άουγκουστ Κνίριμ (August Knieriem) : Αθωώθηκε
• Φριτς τερ Μέερ (Fritz Ter Meer) : Φυλάκιση 7 ετών. Υπεύθυνος του εργοστασίου συνθετικού καουτσούκ στο Άουσβιτς
• Κρίστιαν Σνάιντερ (Christian Schneider) : Αθωώθηκε
• Ότο Άμπρος (Otto Ambros) : Φυλάκιση 8 ετών
• Μαξ Μπρίγκερμαν (Max Brüggemann) : Απαλλάχθηκε από τη διαδικασία για λόγους υγείας
• Ερντσ Μπούργκιν (Ernst Burgin) : Φυλάκιση 2 ετών
• Χάινριν Μπίτεφις (Heinrich Bütefisch) : Φυλάκιση 6 ετών (Συμμ. στα SS)
• Πάουλ Χέφλιγκερ (Paul Häfliger) : Φυλάκιση 2 ετών
• Μαξ Ίλγκνερ (Max Ilgner) :Φυλάκιση 3 ετών
• Φρίντριχ Γιένε (Friedrich Jähne) : Φυλάκιση 11/2 ετών
• Χανς Κύνε (Hans Kühne) : Αθωώθηκε
• Καρλ Λάουτενσλέγκερ (Carl Lautenschläger) : Αθωώθηκε
• Βίλχελμ Μαν (Wilhelm Mann) : Αθωώθηκε
• Χάινριχ Όστερ (Heinrich Oster) : Φυλάκιση 2 ετών
• Καρλ Βίρστερ (Carl Würster) : Αθωώθηκε
• Βάλτερ Ντίρφελντ (Walter Dürrfeld) : Φυλάκιση 8 ετών
• Χάινριχ Γκατινό (Heinrich Gattineau) : Αθωώθηκε
• Έριχ φον ντερ Χάιντε (Erich von der Heyde) : Αθωώθηκε (Συμμ. στα SS)

Οι αθωωθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι μετά τη δίκη

*Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ένας άλλος κορυφαίος συνεργάτης των ναζί και υπεύθυνος για τον θάνατο εκατοντάδων αμάχων στο Λονδίνο ήταν ο εφευρέτης της ρακέτας V1, Βέρνερ φον Μπράουν, ο οποίος ουδέποτε δικάστηκε, κάθε άλλο έγινε ήρωας των αμερικανών και συνιδρυτής της NASA. Ο φάκελος Βέρνερ φον Μπράουν μάλλον εξαφανίστηκε…

Οι φάκελοι της δίκης είχαν εξαφανισθεί αλλά μετά από δεκαετίας αναζητήση βρέθηκαν και μπορείτε να τους διαβάσετε στις εξής γλώσσες

· Čeština

· English

· Español

· Français

· Italiano

· Polski

· Português

· Русский

εδώ…

Σχετικό θέμα: Σταματήστε τον πόλεμο εναντίον σας!

ΟΙ ΜΥΚΗΝΑΙΟΙ

http://www.youtube.com/v/n5VTmNK9o80?fs=1&hl=de_DE

http://www.youtube.com/v/04VPnTIQWNQ?fs=1&hl=de_DE

Μυκήνες

Ιστορία

Οι «Πολύχρυσες Μυκήνες», το βασίλειο του μυθικού (;) Αγαμέμνονα, που πρώτος ύμνησε ο Όμηρος στα έπη του, είναι το σημαντικότερο και πλουσιότερο ανακτορικό κέντρο της Ύστερης Εποχής του Χαλκού στην Ελλάδα. Το όνομά τους έχει δοθεί σε έναν από τους λαμπρότερους πολιτισμούς της ελληνικής προϊστορίας, το μυκηναϊκό, και οι μύθοι που συνδέονται με την ιστορία τους διαπέρασαν τους αιώνες με τα ομηρικά έπη και τις μεγάλες τραγωδίες της κλασικής εποχής, ενώ ενέπνευσαν και συνεχίζουν να εμπνέουν παγκοσμίως την πνευματική δημιουργία και την τέχνη. Η μυθική παράδοση φέρει ως ιδρυτή των Μυκηνών τον Περσέα, γιο του Δία και της Δανάης, της κόρης του Ακρισίου, του βασιλιά του Άργους, απόγονου του Δαναού. Ο Παυσανίας (2.16.3) αναφέρει ότι ο Περσέας ονόμασε τη νέα πόλη Μυκήνες είτε επειδή εκεί έπεσε ο μύκης του ξίφους του είτε επειδή εκεί αποκαλύφθηκε μία πηγή με άφθονο νερό, η Περσεία πηγή, κάτω από τη ρίζα ενός «μύκητος», δηλαδή ενός μανιταριού. Σύμφωνα με το μύθο, οι απόγονοι του Περσέα βασίλεψαν στις Μυκήνες για τρεις γενιές, με τελευταίο τον Ευρυσθέα, που σκοτώθηκε χωρίς να αφήσει απογόνους, και έτσι οι κάτοικοι των Μυκηνών επέλεξαν ως βασιλιά τους τον Ατρέα, γιο του Πέλοπα και πατέρα του Αγαμέμνονα και του Μενέλαου.

Περισσότερα….