"Ευριπίδου Σπαράγματα" στον Επικούριο.

http://apia-epikourios.blogspot.com/

Βασισμένη σε αποσπάσματα, εκτεταμένα ή μη, από τις χαμένες τραγωδίες του Ευριπίδη είναι η παράσταση «Ευριπίδου Σπαράγματα ή Απλά Μαθήματα μιας Άγνωστης Μυθολογίας», συμπαραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου και του Ελληνικού Φεστιβάλ που θα παρουσιαστεί το Σάββατο 1 Αυγούστου στο ναό του Επικούριου Απόλλωνα.
Ως γνωστόν σώζονται ακέραια 19 δράματα του μεγάλου τραγικού. Υπάρχουν όμως και αρκετά σπαράγματα (αποσπάσματα) από πολλές τραγωδίες του, που δεν διασώθηκαν ολόκληρες. Αποφθέγματα, διδάγματα, μέρη διαλόγων, μονολόγων, χορικά, υλικό πλουσιότατο, άκρως ενδιαφέρον, ακριβώς γιατί προσφέρει ερεθίσματα, νύξεις, εξαιρετικά γοητευτικές στον μυστηριώδη και όχι ξεκάθαρο ειρμό τους.
Σώζονται εκτεταμένα μέρη από τα έργα: Υψιπύλη, Κρήτες, Ανδρομέδα, Φαέθων. Υπάρχουν όμως και ενδιαφέροντα μέρη από πολλές άλλες τραγωδίες όπως: Τήλεφος, Οιδίπους (με παραλλαγή του γνωστού μύθου), Βελλεροφόντης, Μελανίππη, κ.ά..
Από σκηνοθετική πλευρά, θα επιχειρηθεί μια σύνθεση των σπαραγμάτων, χωρίς «λογικό» σύνδεσμο μεταξύ τους, βασισμένη ακριβώς στον αποσπασματικό τους χαρακτήρα, τονίζοντας την έννοια των «χαμένων» έργων, των «χαμένων»κόσμων. Η μουσική θα συνδέει τις διάφορες ατμόσφαιρες, δημιουργώντας έναν καμβά, βασισμένο στον αποσπασματικό χαρακτήρα του όλου θέματος. Ο θεατής κάθε φορά θα εισδύει με κάποιο τρόπο στον κάθε μύθο, στον κόσμο του κάθε έργου, χωρίς ωστόσο να μπορεί να τον συμπληρώσει ή να τον ολοκληρώσει λογικά.
Η όλη σύνθεση έχει γίνει με την συνεργασία του φιλολόγου Γιάννη Λιγνάδη, που έχει ασχοληθεί ειδικά με τον Ευριπίδη κι έχει ήδη μεταφράσει όλα τα σπαράγματα από τα χαμένα δράματά του. Η δραματουργική επεξεργασία και οι στίχοι είναι της Αγαθής Δημητρούκα.
Τη σκηνοθεσία του εγχειρήματος υπογράφει ο Βασίλης Νικολαΐδης, την επιμέλεια του σκηνικού χώρου και τον σχεδιασμό των κοστουμιών ο Γιάννης Μετζικώφ, τη μουσική ο Πέτρος Ταμπούρης, τις χορογραφίες η Έρση Πήττα, τους φωτισμούς η Ελευθερία Ντεκώ, τη μουσική διδασκαλία και τα φωνητικά σχήματα η Αναστασία Κατσιναβάκη και ο Παναγιώτης Λάρκου, ενώ βοηθός χορογράφου είναι ο Παναγιώτης Λάρκου
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Λουκία Πιστιόλα, Γιάννης Κρανάς, Άννα Κουτσαφτίκη, Θανάσης Κουρλαμπάς, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Μαρία Παρασύρη, Αναστασία Κατσιναβάκη, Παναγιώτης Λάρκου, Βαγγέλης Ψωμάς, Ζαχαρούλα Κλειματσάκη, Βασιλική Κυπραίου.

Λύκαια 2009.10η ανά τετραετία αναβίωση.

http://apia-epikourios.blogspot.com/2009/07/2009.html

Λύκαια 2009

Από την 1η μέχρι την 9η Αυγούστου στο ιερό βουνό των Αρκάδων, το Λύκαιον όρος, θα πραγματοποιηθούν τα 10α Λύκαια με τη συμμετοχή των 7 δήμων της ευρύτερης περιοχής. Τα Λύκαια είναι αθλητικοί, πνευματικοί και μουσικοί αγώνες.
Στόχος των διοργανωτών είναι να φωτοβολήσουν τα ευγενικά ιδανικά που γέννησαν το πρώτο δάφνινο στεφάνι για τους νικητές των αγώνων.
Όπως σημειώνουν «Τα Λύκαια 2009 θέλουν να τιμήσουν τον Διαχρονικό Πολιτισμό της Ελλάδας, την Πελοπόννησο, την Αρκαδία, να προβάλλουν το Λύκαιον Όρος που θεωρείται ο Όλυμπος των Αρκάδων, τους περίφημους αρχαιολογικούς του χώρους με το μεγάλο Αρχαίο Στάδιο και το μοναδικό Ιπποδρόμιο, τον Επικούριο Απόλλωνα, την Πανάρχαια Λυκόσουρα, την πρώτη πόλη του κόσμου που ανέπτυξε τον πολιτισμό, την Αρχαία Μεγαλόπολη με το μεγαλύτερο θέατρο της αρχαιότητας και το μοναδικό Θερσίλειο Βουλευτήριο των Μυρίων, πρωτοποριακή δημοκρατική κατάκτηση, την Αρχαία Τραπεζούντα καθώς και όλους τους εξαίρετους χώρους της ευρύτερης περιοχής.Τα Λύκαια 2009 που περικλείουν τα αγνά ιδανικά που τόσο έχουμε σήμερα ανάγκη, είναι αγώνες Στεφανίτες και όχι Χρηματίτες, ανήκουν σε όλους τους Έλληνες, και πρέπει να τα υποστηρίζουμε και να τα προβάλλουμε με θέρμη και αγάπη».Τα Λύκαια 2009 αποτελούν την αφορμή για την αρχή ουσιαστικής συνεργασίας ανάμεσα στους επτά όμορους δήμους που αν και ανήκουν σε τρεις διαφορετικούς νομούς αποτελούν μια ενότητα με κοινά γεωγραφικά, ιστορικά, πολιτιστικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά.

Οι δήμοι Μεγαλόπολης, Γόρτυνας, Φαλαισίας(Αρκαδία), Ανδρίτσαινας, Νέας Φιγαλείας,(Ηλεία) Είρας και Ανδανίας(Μεσσηνία) με ένα ευρύ πρόγραμμα πολιτιστικών εκδηλώσεων σε όλους τους δήμους επιχειρούν την υλοποίηση ενός στόχου που ενέχει τις δυνατότητες της μετατροπής της ευρύτερης περιοχής σε τόπο εναλλακτικού τουρισμού, με βάση τον πολιτισμό.

Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος εντάσσεται η εκδήλωση της 1ης Αυγούστου στο ναό του Επικούριου Απόλλωνα με την παράσταση «Ευριπίδου Σπαράγματα» από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου.

Ο Εξηκίας , το τάβλι και το σκάκι

Αμφορέας. 530 π.Χ.

( κάνετε κλικ στην εικόνα)

Ο Αχιλλέας και ο Αίας παίζουν πεντάγραμμα, ένα παιχνίδι που το επινόησε ο Παλαμήδης και παιζόταν με πεσσούς που τους μετακινούσαν πάνω σε πέντε γραμμές. Σαφώς είναι το τάβλι της αρχαιότητος καθώς οι ήρωες, των οποίων τα ονόματα αναγράφονται, είναι τόσο αφοσιωμένοι στο παιχνίδι τους, ώστε το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι ζαριές τους· ο Αχιλλέας ψιθυρίζει «τέσσερα» και ο Αίαντας «τρία»(διακρίνεται στο επάνω μέρος του αγγείου). Το περιστατικό είναι γνωστό μόνο από παραστάσεις σε αγγεία, χωρίς αμφιβολία όμως οι αγγειογράφοι αντλούν το θέμα τους από παλιότερη επική διήγηση.

Περίπου το 530-525 π.Χ., οι Αθηναίοι κεραμείς και αγγειογράφοι προχωρούν σε καινοτομίες. Η σπουδαιότερη είναι η εφεύρεση του ερυθρόμορφου ρυθμού. Η τεχνική συνίσταται στην αντιστροφή της εντύπωσης του μελανόμορφου: μορφές στον ανοιχτό χρωματικό τόνο του πηλού πάνω στο βάθος του μαύρου βερνικιού με το οποίο καλύπτεται το αγγείο. Τα περιγράμματα ορίζονται με μια παχιά γραμμή, τη λεγόμενη ανάγλυφη, ενώ η γραμμή από αραιωμένο μελάνι χρησιμοποιείται για τις λεπτομέρειες της ανατομίας. Η τεχνική αυτή επιτρέπει την αλληλοκάλυψη των μορφών και την ακριβέστερη σχεδίαση πολύπλοκων στάσεων του ανθρώπινου σώματος. Έτσι οι συνθέσεις απελευθερώνονται από τη συμβατικότητα των μελανών μορφών

Ο Εξηκίας είναι ένας από τους σημαντικότερους αγγειογράφους. «Διακρίνεται για την ακρίβεια, τη σιγουριά, την καθαρότητα και την απαράμιλλη δεξιοτεχνία της γραμμής του. Αγαπά τη λεπτομέρεια και τη διακοσμητικότητα, φτάνοντας σε αποτελέσματα πραγματικά αξεπέραστα, χωρίς όμως να χάνεται και η συνολική εικόνα των συνθέσεών του. Συχνά απεικονίζει σκηνές που αναφέρονται σε χρονικές στιγμές πριν ή μετά την κύρια δράση. Προτιμά κυρίως τις ήρεμες στάσεις, χωρίς ωστόσο να απουσιάζουν εντελώς και οι ορμητικές, και αρκετές φορές μπορούμε να υποψιαστούμε στις εικονιζόμενες μορφές του την ψυχολογική τους κατάσταση και τον εσωτερικό τους κόσμο» και ήταν κι αυτός ταυτόχρονα κεραμέας και αγγειογράφος και οφείλει πολλά στην τεχνική και στην παράδοση μιας ομάδας (Λυδός, ο Ζωγράφος του Άμαση και, κορυφαίος όλων, ο Εξηκίας), από την οποία προήλθε, και που ονομάζεται συμβατικά «ομάδα Ε». Ξεχωρίζει για τα αγαλματώδη πρότυπα των μορφών του, τις αναπτυγμένες τρισδιάστατες πτυχώσεις των ρούχων, τα πλούσια κοσμήματα, τις καλοδουλεμένες πανοπλίες και τις φροντισμένες χαίτες των αλόγων. Οι καινοτομίες του εκτείνονται σ’ όλους τους τομείς: πιθανόν αυτός πρώτος να χρησιμοποίησε το κόκκινο-κοραλλί χρώμα και να σχεδίασε τα γνωστά αποτροπαϊκά μάτια στις λεγόμενες «οφθαλμωτές» κύλικες. Επιπλέον, επιλέγει πρωτότυπους τρόπους για την απεικόνιση γνωστών μυθολογικών επεισοδίων, όπως στην περίπτωση της αυτοκτονίας του Αίαντα (Μπορείτε να δείτε το συγκεκριμένο αμφορέα σε νέο παράθυρο, αν κάνετε κλικ εδώ) ή στην επιστροφή των Διόσκουρων (Μπορείτε να δείτε το συγκεκριμένο αμφορέα σε νέο παράθυρο, αν κάνετε κλικ εδώ).

Στους αιώνες που πέρασαν, πολλές φορές τροποποιήθηκαν οι κανόνες του παιχνιδιού πεντάγραμμα/τάβλι. Οι τελευταίες όμως σημαντικές αλλαγές έγιναν στην Ιταλία, την εποχή της Αναγέννησης όταν εξάλλου πολλοί καλλιτέχνες ξαναχρησιμοποίησαν τις μεθόδους του Εξηκία . Έτσι ο 15ος αιώνας έθετε την σφραγίδα του στο ελληνικό πνεύμα αλλά και στο τάβλι, που από τότε παραμένει αμετάβλητο.

Και επειδή πολλές φορές το μπερδεύουν με το σκάκι, ναι, και σκάκι έπαιζαν οι αρχαίοι Ελληνες…:

Όταν ο Βρετανός αρχαιολόγος Σερ Άρθουρ Έβανς πραγματοποιούσε ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού στα τέλη του 19ου αιώνα, έμεινε έκθαμβος όταν αντίκρισε μια μεγάλη πλάκα από ελεφαντόδοντο και πέτρα χρώματος μπλε, με γυάλινη επικάλυψη και χρυσά φύλλα. Το εντυπωσιακό αυτό εύρημα ήταν το «Μέγα Ζατρίκιον» που συνοδευόταν από πέντε πιόνια από ελεφαντόδοντο και είχε διαστάσεις 104Χ61 εκατοστά. Το «Μέγα Ζατρίκιον» ήταν ένα βασιλικό παιχνίδι ανάλογο με το σύγχρονο σκάκι και γι’ αυτό ο χώρος που ανακαλύφθηκε ονομάστηκε «Διάδρομος του Ζατρικίου». Στην αρχική του μορφή απεικόνιζε ένα τέλειο ημερολόγιο με τέσσερα έτη, όπου οι 72 περιφερειακές γραμμές αντιστοιχούν σε 72 χρονικά διαστήματα των 20 λεπτών, δηλαδή μια 24ωρη μέρα (72Χ20 =1440 λεπτά = 24ώρες Χ 60 λεπτά = μία 24ωρη ημέρα).

Διάδρομος του Ζατρικίου στην Κνωσό

Το σκάκι που εκτίθεται στο Μουσείο του Ηρακλείου βρέθηκε εκεί. Αλλά δεν έπαιζαν μόνο σκάκι. Είχαν και μέχρι και αποχετευτικό σύστημα στο παλάτι!

Το σύστημα αποχέτευσης του παλατιού φαίνεται καθαρά εκεί: κάθε σωλήνας στενεύει στις άκρες για να εφαρμόσει στον επόμενο έτσι ώστε να έχει μεγαλύτερη πίεση για να νικά τα εμπόδια.

Πηγή:

http://www.fhw.gr/chronos/04/gr/culture/335arts_cer_black_figured2.html, http://www.archive.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=14http://users.thess.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/AR/ar.ag/Exekias.4.htm

http://project.athens-agora.gr/index.php?view=evr&pid=4&lang_id=gr

http://chesslessons.gr/chess-ancient-greece.htm

http://www.crete.tournet.gr/Corridor_of_the_Draughtboard-si-654-el.jsp

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΙΑ 2009.ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΚΑΛΕΣΜΑ.1η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009

Πολιτιστικός Σύλλογος ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ
τηλ. 6974 005114
prom.pyrforos@gmail.com

Πρόσκληση στις Ιαματικές της ψυχής

τελετές μνήμης των Θερμοπυλών!

Πριν από 2489 χρόνια, ένα μοναχικό λιοντάρι, σαν βράχος στύλωσε τα πόδια του στις Θερμοπύλες, και αρνήθηκε στις βάρβαρες ορδές των Περσών να εισβάλουν στον ιερό τόπο του δημιουργικού πολιτισμού! Οι ουρανομήκεις βρυχηθμοί του, σαν σαρωτικοί κεραυνοί καλοκαιρινής καταιγίδας κατατρόμαξαν τους εχθρούς του πολιτισμού, βυθίζοντας τις απαίδευτες ψυχές τους σε πυκνό απέραντο δέος θαυμασμού, για την πρωτοφανή ηρωική αυταπάρνηση του! Η πίστη ότι εισέρχονται σε μια χώρα τέτοιων μυθικών ηρώων, φώλιασε στην ψυχή τους προκαλώντας την αρχή της ήττας τους… και την σωτηρία της Ελλάδος και ολόκληρου του ελεύθερου και δημιουργικού κόσμου! Δυόμισι χιλιετίες μετά, ο απόηχος αυτής της απίστευτης κραυγής για ελευθερία και υπερηφάνεια, ακούγεται ακόμα… και είναι ολοφάνερο πως δεν θα σβήσει ποτέ!

Αυτός ο λιονταρόψυχος πρόγονός μας, ο Λεωνίδας μας καλεί!

Αυτός ο πραγματικός ημίθεος, που ολομόναχος σήκωσε στους ηρωικούς του ώμους την τύχη ολόκληρη της ανθρωπότητας, μας ευεργέτησε απέραντα, δίνοντας στον πολιτισμό μια ανεπανάληπτη ευκαιρία ύπαρξης.

Αυτός ο Τιτάνας που στα τρακόσια στιβαρά χέρια του κράτησε ζωντανά τα ιδανικά της ελευθερίας, έδωσε νόημα και κατεύθυνση στην παγκοσμία ιστορία! Αυτός ο υπερ-Ήρωας, που το μεγαλείο του, λόγια μυρίων ποιητών αδυνατούν να περιγράψουν, αυτός που ξεπέρασε κάθε μυθικό κατόρθωμα… μας περιμένει για να μας μεταδώσει το μεγαλείο και την μαχητικότητά του… που τόσο την έχουμε σήμερα ανάγκη!

Ελάτε στην ιαματική γιορτή του μαχόμενου πολιτισμού!

Ελάτε όλοι… Μη διστάζετε στιγμή! Δώστε μια ευκαιρία στον εαυτό σας να αναβαπτιστεί ευεργετικά στις πανανθρώπινες αξίες των υπερασπιστών του πολιτισμού.

Ελάτε να ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει πραγματικός αγώνας για ιδανικά!

Ελάτε… όλοι μαζί ενωμένοι, φιλιωμένοι και ομόψυχοι, να γιατρέψουμε την αξιοθρήνητη μετριότητά μας, την μολυσματική μικροψυχία μας. Να ξεπλύνουμε από πάνω μας την φαύλη παθητικότητα, τους αλληλοσπαραγμούς και τη δύσοσμη εγκεφαλική σήψη… που παιδιόθεν μας φύτεψαν οι πανάθλιοι σύγχρονοι εξουσιαστές μας.

Ελάτε όλοι… να πάρουμε απ’ το στιβαρό του χέρι, λίγο απ’ την τόλμη και το μεγαλείο της ψυχής του. Να τον αγγίξουμε, να δακρύσουμε, να τον χειροκροτήσουμε, να τον υμνήσουμε! Μην στερήσετε απ’ τον εαυτό σανς μια τέτοια ευκαιρία ζωογόνου γιορτής κάτω απ’ την πανιαματική σκιά του ωραιότερου λέοντα της Ελλάδος! Ο δάσκαλος του πολέμου, ο ήρωας Λεωνίδας μας περιμένει!

Ελάτε να γευθούμε το μεγαλείο του, να μεθύσουμε απ’ ομορφιά της ηρωικής ελληνικής ψυχής του! Κάτω απ’ τον ίσκιο του, να ανταλλάξουμε όρκους ενότητας. Ελάτε να ανταμώσουμε ενωτικά, γιορταστικά μπροστά στον δικό μας πραγματικό εσταυρωμένο, τον ανεπανάληπτο σωτήρα ιδανικών, τον μέγιστο ήρωα όλων των πανανθρώπινων αγώνων.

Ελάτε να γιατρευτούμε. Να γιατρέψουμε την αβάσταχτη μετριότητα μας, αγγίζοντας την πανιαματικό ηρωισμό του. Ας τιμήσουμε τον μεγαλύτερο ήρωα όλων των εποχών, τον δικό μας Μέγα Λεωνίδα… τον Έλληνα!

Πολιτιστικός Σύλλογος ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ

http://koinothess.wordpress.com/2009/07/07/thermopyles/

http://koinothess.wordpress.com/2009/07/30/thermopyles2/

1^η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009

ΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΩΡΑ 19.00

ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ΣΤΙΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ΘΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

1 . ΙΚΤΙΝΟΣ … 6977512449

2 . ΟΔΥΣΣΕΥΣ … 6972110145

3 . ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ … 6977860906

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ ΑΠΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

1 . ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ … 6977209510

2 . ΟΛΒΙΟΣ … 6944745805

3 . ΛΕΩΝ … 6936813669

Πληροφορίες για τη διοργάνωση:

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, τηλ. 6977209510

ΛΕΩΝ, τηλ. 6936813669

Τάματα,Μνημεία,Εορτές και αφιερώματα των Ελλήνων,στον Μαραθώνα,στις Πλαταιές και στις Θερμοπύλες.

Τα τάματα των Ελλήνων προς τους θεούς της Ελλάδος…για να συνδράμουν στη νίκη,κατά των εισβολέων Περσών με βασιλέα των τον Δαρείον(παρασυρθέντος και προτραπέντος υπό των παρεισάκτων «προφητών»,των οποίων τα σχετικά είναι καταγεγραμμένα εν τη βίβλον των και μη επιδεχόμενα αμφισβητήσεως) το 490 προ χ.χ. και τα αφιερώματα και κατ’ έτος τελούμεναι Εορταί προς Τιμήν και Μνήμην αιώνιον…

[Το έργον ήτο τωόντι μέγα’ η πατρίς ημών επέπρωτο να ίδη πολλάς έτι ενδόξους ημέρας,αλλ’ ίσως ουδεμία δύναται ν’αντιπαραβληθή προς ταύτην την εν Μαραθώνι μάχην,καθ’ ήν οι Έλληνες πρώτην φοράν νικήσαντες εκ του συστάδην τους Πέρσας,τοσούτω μάλλον ενεθαρρύνθησαν εις τους μετέπειτα αγώνας όσω μία μόνη πόλις είχεν αρκέσει ίνα κατισχύση της πολυαρίθμου εκείνης στρατιάς.Και αν σήμερον,μετά παρέλευσιν δισχιλίων και επέκεινα ετών,μετά θλίψεως μεν αναλογιζόμεθα οίου κλέους ήθελε στερηθή το ελληνικόν όνομα,οίαν ζημίαν ήθελε πάθει η ανθρωπότης,εάν αι Αθήναι,ηττηθείσαι και υποταχθείσαι εις τους Πέρσας,απεστερούντο του μέλλοντος εκείνου,καθ’ ό τοσαύτα εμεγαλούργησαν εις άπαντας τους κλάδους της ανθρωπίνης αρετής,γνώσεως και τέχνης,μετ’ αγαλιάσεως δε ασπαζόμεθα την μνήμην του κατορθώματος δι’ ού ο κόσμος απηλλάγη τοιαύτης συμφοράς,ειμπορούμεν να φαντασθώμεν οποία άρά γε υπήρξε τότε η των Αθηναίων ευφροσύνη.Την ευφροσύνην ταύτην επεδείξατο προ πάντων δια της προς τους θεούς ευγνωμοσύνης.Ο Μιλτιάδης είχε τάξει εις Άρτεμιν την αγροτέραν τοσαύτας αίγας όσοι ήθελον πέσει εχθροί.Η εκτέλεσις της ευχής ταύτης ετροπολογήθη μεν ήδη κατά τι δια ψηφίσματος της Εκκλησίας του δήμου,προσενεγκόντος εις την θεάν κατά την ημέραν της εορτής αυτής θυσίαν αιγών 500,απεφασίσθη δε ότι η αυτή θυσία θέλει επαναλαμβάνεται κατ’ έτος την εορτήν ταύτην,εις αιώνιον μνημόσυνον της εν Μαραθώνι νίκης.Αλλά και ο θεός Πάν,ο έφορος των ποιμένων,των ποιμνίων και των εις βοσκήν χρησίμων πεδίων,

«ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»,Κων.Παπαρρηγόπουλος,βιβλίον τρίτον,εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑΣ.

Δέκα χρόνια μετά…τα εν Θερμοπύλαις ανεγερθέντα Μνημεία…υπέρ των ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ,αμυνομένων της εισβολής έξι περίπου εκατομμυρίων Ασιατών,του Ξέρξου βασιλέως των(παρασυρθέντος και αυτού υπό του παρεισάκτου εις τα παλάτια του εβραίου Μαρδοχαίου,εξαδέλφου της ΕΣΘΗΡ,την οποία δολίως είχε «σπρώξει» και καταστήσει σύζυγο του Ξέρξου.Τα σχετικά στο βιβλίο «ΕΣΘΗΡ» της…»θεοπνεύστου» βίβλου.)

«ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»,Κων.Παπαρρηγόπουλος,βιβλίον τρίτον,εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑΣ.

Και εκατό χρόνια μετά την χ.χ.(χριστιανική…χρονολόγηση)!
[…Οι θεσμοί ούτοι υφίσταντο όχι μόνον εις τας λεγομένας ελευθέρας πολιτείας και χώρας,αλλά εν μέρει και εις αυτά τα τμήματα της Ελλάδος τα οποία υπό το όνομα Αχαία,συνεκρότουν την ρωμαϊκήν επαρχίαν.Ακόμη το αμφικτυονικόν συνέδριον ήτο επιτετραμμένον την προστασίαν του εν Δελφοίς ιερού‘ ακόμη συνήρχοντο τα συνέδρια των Βοιωτών,των Φωκέων των Αχαιών‘ ακόμη συνέρρεεν άπασα η Ελλάς εις τα Ολύμπια,εις τα Νέμεα,εις τα Ίσθμια,εις τα Πύθια και ο ελάϊνος των αγώνων στέφανος ελογίζετο ως η υπερτάτη των τιμών ής ηδύνατο να αξιωθή άνθρωπος επί γης’ ακόμη επανηγυρίζοντο αι κατά Περσών νίκαι δια θυσιών τελουμένων εν Μαραθώνι και εν Πλαταιαίς,δια λόγων εκφονουμένων εις τα πεδία της μάχης,δι’ αγώνων διεξαγομένων περί τους τάφους του Λεωνίδου και του Παυσανίου.Ακόμη ετίμων οι Μεσσήνιοι την μνήμην του ήρωος αυτών Αριστομένους,και οι Σικυώνιοι την μνήμην του ιδρυτού της αχαϊκής συμπολιτείας Αράτου.]
«ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»,Κων.Παπαρρηγόπουλος,βιβλίον όγδοον,(χριστιανικός Ελληνισμός),κεφ.Α’,σελ.52,εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑΣ.

Αυτά τότε…σήμερα;

Superstars ελληνικής καταγωγής

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΪΝΣΤΑΙΝ (Περί Καραθεοδωρή)

Το έτος 1973, γιορτάστηκε σ’ όλο τον κόσμο της επιστήμης σαν ‘‘Έτος Καραθεοδωρή’’ με τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη γέννησή του.

Η λαμπρή αυτή Ελληνική διάνοια, θα μείνει στην πρώτη γραμμή των μεγάλων ερευνητών, που με τη δύναμη της μεγαλοφυΐας τους πέτυχαν μία καταπληκτική επέκταση στα όρια της Μαθηματικής Επιστήμης.

Η μεγαλύτερη διάνοια του αιώνα μας, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, θεωρούσε τη διδασκαλία των μαθηματικών του Καραθεοδωρή, θεμέλιο της δικής του επιστημονικής σκέψης. Ο Κυριάκος Διακογιάννης στα ‘‘Καθαρά και ξάστερα’’ της ‘‘Αυριανής’’ στις 20-10-1987 γράφει: ‘‘Λίγο καιρό πριν πεθάνει ο διάσημος φυσικός Αλβέρτος Αϊνστάιν ζούσε τελείως απομονωμένος, αποφεύγοντας, όπως άλλωστε σ’ ολόκληρη τη ζωή του, τις συναναστροφές. Εκείνη την εποχή (πέθανε το 1955 σε ηλικία 76 ετών) μια συντροφιά Αμερικανών δημοσιογράφων με την μεσολάβηση του διευθυντού ενός επιστημονικού περιοδικού φίλο του Αϊνστάιν, κατάφερε να πείσει τον μεγάλο φυσικό να εγκαταλείψει την μοναξιά του και να δώσει μία συνέντευξη τύπου. Είτε γιατί διαισθανόταν το τέλος του, είτε για άλλους λόγους άγνωστους, ο ερημίτης δέχτηκε. Το γεγονός εντυπωσίασε την κοινή γνώμη. Στη συνέντευξη έτρεξαν τα μεγαλύτερα λαγωνικά της αμερικανικής δημοσιογραφίας. Η αίθουσα κατάμεστη από εκπροσώπους του τύπου, της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης. Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή στον άνθρωπο που απεδόθη η μέθοδος διάσπασης του ατόμου και η πατρότητα της ατομικής βόμβας την οποία τεχνικά κατασκεύασε η ομάδα επιστημόνων του συνεργάτη και συμπατριώτη του Οπενχάιμερ. Σ’ όλες τις ερωτήσεις ο Αϊνστάιν, απάντησε με την ακριβολογία που διακρίνει τους φυσικούς, οπότε όταν οι ερωτήσεις εξαντλήθηκαν και οι δημοσιογράφοι φιλόφρονες ευχαριστούσαν έτοιμοι να αποσυρθούν, ο Αϊνστάιν προς γενικήν έκπληξη δεν σηκώνεται αλλά από τη θέση του απευθυνόμενος στους εκπροσώπους του τύπου τους λέγει:

‘‘Κύριοι λυπάμαι που σας βλέπω έτοιμους να φύγετε χωρίς να μου υποβάλετε την ουσιαστικότερη ίσως ερώτηση. Ζητήσατε να σας απαντήσω σε χίλια δυο πράγματα, κανείς σας όμως δε θέλησε να μάθει ποιος ήταν ο δάσκαλός μου, ποιος μου έδειξε και μου άνοιξε το δρόμο προς την ανώτερη μαθηματική επιστήμη, σκέψη και έρευνα. Και για να μη σας κουράζω, σας το λέω έτσι απλά χωρίς λεπτομέρειες, ότι ο μεγάλος μου δάσκαλος υπήρξε ο αξεπέραστος Έλληνας Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, στον οποίο εγώ προσωπικά, αλλά και η μαθηματική επιστήμη, η φυσική και η σοφία του αιώνα μας χρωστάμε τα πάντα».

Ο ίδιος βέβαια ο Καραθεοδωρή, με την σεμνότητα και τη μετριοφροσύνη που τον χαρακτήριζε, σε παρατήρηση συνομιλητών του, ότι πολλά προσέφερε στην επιστήμη απάντησε: “Αι ιδικαί μου εργασίαι, δεν πρόκειται να ζήσουν πλέον των 15-25 ετών δεν είναι εργασίαι του Abel ή του Πυθαγόρα”. Όμως οι εργασίες του άντεξαν πολύ περισσότερο και θα αντέξουν κι άλλο, γιατί είναι εργασίες που γράφτηκαν από μία μαθηματική ιδιοφυΐα.

Από το βιβλίο της Δέσποινας Ροδοπούλου – Καραθεοδωρή και Δέσποινας Βλαχοστεργίου – Βασβατέκη “Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή: Ο σοφός Έλλην του Μονάχου”.

Κ. Καραθεοδωρή

ο συνάδελφός του και φίλος καθηγητής Sommerfeld θα τον συμβουλέψει να «μη βάλει ξανά στο κεφάλι του στέφανο εξ ακανθών για την Ελλάδα», αλλά ο θερμός πατριώτης λάτρης του αρχαίου Ελληνικού ιδεώδους και οραματιστής της μεγάλης ένδοξης Ελλάδας δε μπορούσε να μη θέσει εαυτόν εις την διάθεσή της…

Διαβάστε εδώ για να δείτε ποιος είναι ο Κων/νος Καραθεοδωρή -από τέτοια πρότυπα έχουν ανάγκη οι μαθητές, τα παιδιά για να ζυμώσουν τα όνειρά τους, τους στόχους τους και τη ζωή τους-.

Περισσότερα από την πηγή: http://www.karatheodori.gr/index.php

Ο οικογενειακός τάφος του Κ.Καραθεοδωρή στο Μόναχο, όπου ενταφιάστηκαν η σύζυγός του Ευφροσύνη και ο γιος του Στέφανος των οποίων τα ονόματα είναι χαραγμένα πάνω στην μαρμάρινη κολώνα Ιωνικού ρυθμού.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του Νέρωνα

Όποιος δεν γράφει την παγκόσμια ιστορία ,ως εγκληματική ιστορία είναι συνένοχος σε αυτήν.
(K.Deschner)
Πρόλογος
Η παρούσα μελέτη σε καμία περίπτωση δεν θέλει να προσβάλει βιοπαλαιστές, καλούς και αγαθούς Εβραίους ή άλλους λαούς οι οποίοι στο διάβα των αιώνων ποτέ δεν είχαν κάποια σοβαρή ευκαιρία βιώσεως της δικής τους θέλησης, της ελευθερίας(1). Της ελευθερίας με το κλασσικό, αρχαίο Ελληνικό νόημα της. Δυστυχώς ακόμα και αυτούς τους απλούς ανθρώπους τα γρανάζια του δόλου, δεν έπαψαν να κατακρεουργούν.
(1)Ο ελεύθερος άνθρωπος μέσα στην ελεύθερη πολιτεία, αυτό είναι το ελληνικό ιδανικό. Το άτομο λυτρωμένο από την αμάθεια και την πρόληψη και το φόβο, φωτισμένο, περήφανο, με τη δύναμη ότι παίρνει απ’ έξω να το δουλεύει βαθιά μέσα του’ το άτομο που συμμετέχει ενεργά και υπεύθυνα στη διακυβέρνηση της πολιτείας’ που τον εξωτερικό καταναγκασμό τον αλλάζει σε εσωτερική ελευθερία, που το όχι των θεών, των νόμων και των αρχόντων μπορεί και το μεταστρέφει σε ναι της ίδιας του της ψυχής.»(Ι.Θ. Κακριδής, «Ελληνικό φως»)
Πραγματικότητα
Πώς είναι σήμερα ο κόσμος
Σήμερα υπάρχει ένας κόσμος, όπου οι άνθρωποι άβουλοι, άχρωμοι και αδιαφοροποίητοι, υπηρετούν μηχανικά και δουλικά στους σκοπούς κάποιων, που τη θέληση τους την ενσαρκώνει ένας και μόνο. Αυτή είναι η αιτία για την οποία οι λαοί πρέπει να υπακούν τυφλά στην επιταγή μιας θρησκείας ( την θρησκεία του Αβραμαϊσμού, δηλαδή Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός και Ισλάμ) σκοτεινής και αδιάλλαχτης, που τα μυστικά της τα γνωρίζει μόνο το ιερατείο της, παντοδύναμο και ανεξέλεγκτο, το οποίο πολύ καλά γνωρίζει πως να χρησιμοποιεί τις μηχανές που οι Έλληνες αψήφησαν: Τις μηχανές του δόλου («pia fraus», ευσεβής απάτη) .
Στην παρούσα μελέτη αποκαλύπτονται οι διαδικασίες με τις οποίες ο Ελληνισμός για περισσότερα από 2000 χρόνια βαριά τραυματισμένος, αιμορραγεί.
Με άλλα λόγια, οι μηχανές του δόλου κατάφεραν να μας κάνουν να μην ήμαστε πλέον θεματοφύλακες ενός αγαθού που μας χάρισαν οι θυσίες των αρχαίων πατέρων μας.
Η απόλυτη ενσάρκωση ενός κοσμοϊστορικού εγκλήματος
Η ιστορία, αινιγματική και συνήθως συγκεχυμένη ενώ συντελείται τάχα πάνω σε ιστορικοκριτικές βάσεις, στην πραγματικότητα στερείται ορθολογικής κατανόησης , αλλά εμείς θα προσπαθήσουμε να την δούμε μέσα από μια απόδοση στα ιστορικά γεγονότα μιας εγκληματικής αιτιότητας, αν και η αρχή του «audiatur et altera pars» (να ακουστεί κι η άλλη πλευρά) δεν αποτελεί μομφή.
Ας εξετάσουμε λοιπόν, το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικοέγκλημα, την σταδιακή δολοφονία του μεγαλύτερου πολιτισμού της ανθρωπότητας, του Ελληνικού (όπως λέει και ο κορυφαίος φιλόλογος Jäger, η Ελληνική Γραμματεία έπλασε τον άνθρωπο) , στο οποίο συγκαταλέγεται και η δολοφονία του Νέρωνα. Ας δούμε μέσω αντικειμενικής μεθοδολογίας και μέσα από καλές και σημαντικές πηγές, με καθαρό μυαλό, μακριά από κάθε μονοδιάσταση θεώρηση, ποιος ήταν πράγματι ο Νέρων.
Νέρων
Περί πηγών
Ο Σουητώνιος, μια από τις σημαντικότερες πηγές περί Νέρωνος, είναι αναμφισβήτητα προκατελημένος κατά του Νέρωνος, είδη από την αρχή επιχειρεί να αποδείξει την αγριότητα του Δομιτίου (πατέρα του Νέρωνος) δείχνοντας έτσι ότι ο Νέρων κληρονόμησε τον έκφυλο χαρακτήρα κάποιων προγόνων του. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο Σουητώνιος είναι ο μόνος πού αναφέρεται στην αγριότητα του Δομιτίου. Αλλά και σε άλλες συκοφαντίες, εικασίες, κύριες πηγές όπως ο Τάκιτος, Δίων ο Κάσσιος, αλλά και ο Κλόύβιος Ρούφος και ο ίδιος ο Σουητώνιος σε πολλές αρνητικές περιπτώσεις (όπως στο θέμα των σχέσεων του Νέρωνα με την Αγριππίνα) αποφεύγουν να δεσμευτούν απερίφραστα κατά του Νέρωνα.
Η άλλη πλευρά του Νέρωνα
Ήταν δεκαεπτά χρονών όταν με αμέτρητες τιμές τον αναγόρευσαν αυτοκράτορα. Όταν σύγκλητος του εξέφρασε τις ευχαριστίες της, εκείνος απάντησε «Όταν θα τις αξίζω». Ήταν ο πρώτος πού, κατά το ελληνικό έθιμο, καθιέρωσε τριπλούς αγώνες μουσικής, αθλημάτων στίβου και ιππασίας στην Ρώμη. Σαν καλλιτέχνης έχει σίγουρα συκοφαντηθεί, μάλιστα υποδυόμενος τον Ηρακλή Μαινόμενο ένας στρατιώτης βλέποντας τον αυτοκράτορα με άθλια περιβολή και αλυσοδεμένο, όπως απαιτούσε η υπόθεση του έργου, όρμησε μπροστά για να τον βοηθήσει.. Ακόμη και ένας πραίτορας του πρόσφερε ένα εκατομμύριο σηστερτίους για μια εμφάνιση. Όταν μετά ένα δείπνο τον παρακάλεσαν να τραγουδήσει, και χειροκρότησαν θερμότατα την παράστασή του, εκείνος δήλωσε ότι μόνο οι Έλληνες ξέρουν να ακούνε μουσική και μόνον αυτοί είναι αντάξιοι των προσπαθειών του. Ο J. P.V.D. Baldson (Life and Leisure in Ancient Rome, Λονδίνο 1969, σ. 287) παρατηρεί ότι, ενώ γνωρίζουμε τα ονόματα πολλών περίφημων ηθοποιών και χορευτών παντομίμας από την αρχαιότητα, ο Νέρων είναι ο μόνος εξέχων Ρωμαίος μουσικός που μας είναι ονομαστά γνωστός.
Σκοτώστε τον Νέρωνα!
«Εσείς όλοι, Έλληνες, που κατοικείτε την Αχαΐα, ονομαζόμενη ως τώρα Πελοπόννησο, δεχθείτε μαζί με την απαλλαγή από τους φόρους, την ελευθερία που στις πιο ευτυχισμένες μέρες της ιστορίας σας δεν κατείχατε ποτέ όλοι μαζί, εσείς που υπήρξατε σκλάβοι ή ξένων ή οι μεν των δε. Αχ, να μη ζούσα στους χρόνους ακμής της Ελλάδας, να ‘δινα αυτό το διέξοδο στις διαθέσεις μου για να απολαύσω έναν μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων! Δε συγχωρώ το χρόνο που ελάττωσε το μεγαλείο ενός τέτοιου αγαθού…Αλλά προσπέφτω στους Θεούς που πάντα με προστάτεψαν στη γη και τη θάλασσα, να μου δώσουν παρ’ όλα αυτά την ευκαιρία να το πραγματοποιήσω. Άλλοι πρίγκιπες έδωσαν σε πόλεις την ελευθερία τους…Ο Νέρων, την αποδίδει σε μία ολόκληρη επαρχία.»
Ο λόγος (ή απόσπασμά του) του Νέρωνα που διακηρύττει την ανεξαρτησία της Αχαΐας!
Τα ευεργετήματα αυτά τα ανήγγειλε ο ίδιος από το κέντρο του σταδίου την ημέρα που τελούνταν τα Ίσθμια. Η χειρονομία αυτή του Νέρωνα αποτελούσε αναμφίβολα απτό δείγμα του φιλελληνισμού του, η επιλογή μάλιστα του συγκεκριμένου τόπου είναι φανερό ότι συνδεόταν με την διακήρυξη του 196 π.Χ. , όταν στο ίδιο μέρος ο ύπατος Τίτος Φλαμινίνος υποσχέθηκε μετά τον δεύτερο μακεδονικό πόλεμο κατά του Φιλίππου του Ε´ να απομακρύνει στο σύνολο τους σχεδόν τα Ρωμαϊκά στρατεύματα από την Ελλάδα.
Ο Νέρων υπήρξε μεγάλος φιλέλληνας. Εκδήλωνε αγάπη για την Ελλάδα, έδωσε αυτονομία σε όλες τις ελληνικές πόλεις, ξεκίνησε να ανοίξει τη διώρυγα της Κορίνθου (χρειάστηκαν κατόπιν αυτού περίπου 1900 χρόνια για να γίνει αυτό το έργο), πήρε μέρος σε ολυμπιακούς αγώνες, έφτιαξε και ιερά στην Ολυμπία και αλλού.
Το μόνο ίσως έγκλημα του Νέρωνα ήταν η αγάπη του για τον Ελληνικό πολιτισμό, η ανεκτικότητα και ανεξικακία του, που χάρις αυτήν γλίτωσε ο Σαούλ-Παύλος και την πληρώνει από το σημείο εκείνο και μετά όλη η ανθρωπότητα. Το κομβικό σημείο της διακυβέρνησης του Νέρωνα είναι το 63 μ.Χ., έτος της μεγάλης πυρκαγιάς που ισοπέδωσε τη Ρώμη. Ποιος ήταν ο Νέρων μέχρι τότε;
Μερικά στοιχεία σχετικά με την πολιτική που ακολούθησε ως Καίσαρ:
1) Καταργεί τους έμμεσους φόρους.
2) Αφαιρεί από τους «αφέντες» το δικαίωμα ζωής και θανάτου που ως τότε είχαν για τους δούλους. Νομοθετεί το δικαίωμα των δούλων να κάνουν αγωγή κατά των αφεντικών τους όταν αυτοί τους κακομεταχειρίζονται.
3) Απαγορεύει τη θανάτωση κατά τη διάρκεια των μονομαχιών ακόμη και για τους εγκληματίες!
4) Ενισχύει το θεσμό των απελεύθερων, τους καλύτερους δε πρώην σκλάβους, τους επιλέγει ο ίδιος και τους απονέμει προσωπικά την ελευθερία τους. Πολλούς δε από αυτούς, τους «προσλαμβάνει» ο ίδιος ως έμπιστούς του και συμβούλους του στο παλάτι.
5) Θεσμοθετεί τη δωρεάν διανομή λαχνών προς το λαό, με σημαντικότατα έπαθλα, όπως ζώα, αγροτεμάχια, πλοία και πολύτιμους λίθους.
6) Θεσμοθετεί νέα μέτρα που περιόριζαν την κρατική σπατάλη και περιόριζαν την πολυτέλεια, ώστε να εξοικονομούνται χρήματα και να διανέμονται περισσότερα τρόφιμα κι άλλα αγαθά πρώτης ανάγκης για το λαό.
7) Η στάση του κατά τη διάρκεια και μετά τον εμπρησμό της Ρώμης, είναι υποδειγματική .Διατάσσει να κτιστούν άμεσα καταφύγια για όσους έχασαν τα σπίτια τους στην πυρκαγιά. Συμμετέχει αυτοπροσώπως στο συντονισμό του έργου αντιμετώπισης της κατάστασης και δημιουργεί αντιπυρικές ζώνες για να περισωθεί ότι είναι δυνατόν. Κινητοποιεί άμεσα τον κρατικό μηχανισμό προς αναζήτησιν τροφίμων ώστε να τραφούν οι πληγέντες από την πυρκαγιά. Ανοίγει ακόμη και τις πόρτες των ανακτόρων για να προσφέρει καταφύγιο σε όσους έχασαν τα σπίτια τους. Μετά την πυρκαγιά, εκπονεί καινούριο σχέδιο πόλης, επιβάλλει δια νόμου το σοβάντισμα των εξωτερικών τοίχων ώστε να μη πιάνουν φωτιά, ορίζει σαφείς αποστάσεις που πρέπει να έχει το ένα σπίτι από το άλλο ώστε η όποια φωτιά να μην μπορεί να εξαπλωθεί.
8) Είναι ο ορισμός του προσηνούς ανθρώπου, αφού γνωρίζει πάρα πολλούς προσωπικά και τους χαιρετά στο δρόμο με τα ονόματά τους.
9) Η Σύγκλητος ήταν εχθρικά διακείμενη στο Νέρωνα, (αντέδρασε π.χ. λυσσαλέα στην κατάργηση των έμμεσων φόρων) μιας κι ο Νέρων κοινώς κόμιζε νέα ήθη με τη δημοκρατικότητα την ανεξικακία και τη φιλολαικότητά του. Επιπλέον, η κατηγορία που του προσήπταν για δειλία επειδή διόλου τον απασχολούσαν οι πόλεμοι και το στρατιωτικό μεγαλείο της Ρώμης, τον καθιστούσαν «ένοχο» μιας και δεν ταίριαζε στο προφίλ ενός πανίσχυρου κράτους όπως ήταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Δεν υπάρχει ένας επεκτατικός πόλεμος ή έστω σχέδιο πολέμου επί Νέρωνος! Έπρεπε λοιπόν να βγει από τη μέση.
10)Επειδή η υστεροφημία κάποιου δείχνει και το ποιόν του, για πολλά χρόνια μετά το θάνατο του, Ρωμαίοι πολίτες προσέρχονταν και εναπόθεταν άνθη σον τάφο του. Στη δε κηδεία του, έγινε πραγματικός χαμός και με μία κουβέντα θρηνήθηκε περισσότερο από κάθε άλλον καίσαρα. Σύντομα μάλιστα κυκλοφόρησαν θρύλοι περί αναστηθέντος Νέρωνα, ή ότι το πνεύμα του εμφανίζονταν σε διάφορους τόπους δείγμα της πραγματικής λατρείας του Ρωμαϊκού λαού. Τουλάχιστον τέσσερις «σωσίες του εμφανίστηκαν μετά το θάνατό του ξεσηκώνοντας το λαό, κι οι αρχές είδαν κι έπαθαν να τους μαζέψουν!
11) Σε ότι αφορά την προσωπική του ζωή, δεν υπάρχει κανένα απολύτως ίχνος ακολασιών έως το 63 μ.Χ., έτος της μοιραίας πυρκαγιάς. Έκτοτε μόνο και συντετριμμένος από την αποκάλυψη της συνομωσίας που εξυφαίνετο εις βάρος του με τη συμμετοχή μάλιστα του δάσκαλού του του Σενέκα τον οποίο υπεραγαπούσε σαν πατέρα, γίνεται υπέρμετρα καχύποπτος και αλλάζει συμπεριφορά…
Μέχρι το 66 μ.Χ. κάποιοι Ιουδαίοι έβλεπαν ευνοϊκά τον Νέρωνα, αυτό συμπεραίνεται και από τον Ιώσηπο(Ιουδ. Αρχ., ΧΧ 193/195).
Μετά επιβλήθηκαν ποινές κατά των Χριστιανών, οι οποίοι τότε ήταν στην Ρώμη κυρίως Ιουδαίοι. Ο Χριστιανισμός αποκαλείτο τότε νέα και βλαβερή δεισιδαιμονία (superstitio nova ac malefica). Βέβαια, και άλλες ξένες θρησκείες (με μόνη εξαίρεση την Ελληνική)είχαν προκαλέσει κοινωνική αναστάτωση στην Ρώμη. Ο Ιώσηπος αναφέρει ότι το άγαλμα της Ίσιδος ρίχτηκε στον Τίβερη και οι ιερείς της σταυρώθηκαν (Ιουδ. Αρχ. ΧVΙΙΙ.79).
Ο Νέρων είχε αναγνωρίσει την επικινδυνότητα των ξενόφερτων Ιερατείων. Αλλά και το ισχυρότερο Ιερατείο αναγνώρισε ότι θα πετύχαινε να πάρει και να δέσει την παγκόσμια ιστορία στα χέρια του, μόνο εάν εξόντωναν τον Νέρωνα, και περνούσαν στην Ρώμη έναν δικό τους άνθρωπο, που να είναι σε θέση να γράψει την Ιστορία όπως την ήθελαν. Επί Νέρωνα θα ήταν αδύνατον ένας Ιώσηπος να εισδύσει στο στράτευμα και στα ανάκτορα. Έπρεπε να γίνει κάποιος άλλος Καίσαρ. Λιγότερο ικανός. Και αυτός θα ήταν αργότερα ο Βεσπασιανός ο οποίος ήταν μουλαράς. Πάντως, τώρα έπρεπε να βγει από την μέση ο Νέρων.
Με κάθε τρόπο.
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΕ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ
Όταν το 121 π.Χ. ο μεταρρυθμιστής Γάιος Γράκχος κατέφυγε στο ιερό άλσος των Ερινύων ξέροντας ότι έχει χάσει τη μάχη με τους αντιπάλους του, ζήτησε από τον πιστό του Φιλοκράτη να τον σκοτώσει. Ο Φιλοκράτης εκτέλεσε τη διαταγή και αμέσως μετά αυτοκτόνησε.. Η ίδια ακριβώς τύχη περίμενε τον Αντώνιο όταν ηττήθηκε στη ναυμαχία του Ακτίου. Μόνο που ο δούλος που πήρε την εντολή να τον σκοτώσει προτίμησε να βυθίσει το ξίφος στο δικό του στήθος. Ο Αντώνιος υποχρεώθηκε να αυτοκτονήσει χωρίς μεσολάβηση άλλου.
Στην περίπτωση της Ρώμης βρισκόμαστε επομένως μπροστά σε μια κοινότοπη τελετουργία θανάτου. Ακόμη και ο Νέρων δεν απέφυγε τη μοίρα αυτή: όταν το 68 μ.Χ. ένιωσε εγκαταλειμμένος από τους πάντες, βρήκε κι αυτός τη λύτρωση (σίγουρα την δολοφονία!) από τα χέρια του πιστού του απελεύθερου Επαφρόδιτου (δώστε βάση, διότι όπως στην υπόθεση του Αντώνιου, ο δούλος αυτοκτονεί και δεν σκοτώνει τον Αντώνιο, ο Φιλοκράτης σκοτώνει τον Γράκχο, αλλά άμεσα αυτοκτονεί και ο ίδιος, ενώ ο Επαφρόδιτος κάθε άλλο έχει στον νού του) εδώ ο Επαφρόδιτος έχει την μεγάλη ευκαιρία να σκοτώσει έναν Ελληνιστή Καίσαρα, το οποίο ευχαρίστως πράττει, και θα τον ξανασυναντήσουμε και στην υπόθεση Ιώσηπου:!
. Ποιος είναι ο Επαφρόδιτος, ο οποίος είναι φίλος του Αποστόλου Παύλου; Είναι έμπιστος του Νέρωνος, απελεύθερος δούλος, γραμματέας, ο φιλέλλην Νέρων τον έχει για Έλληνα. Πάντως υπάρχει εδώ μία στενή φιλία (μάλλον αποστολή) μεταξύ Ιώσηπου και Επαφρόδιτου και μεταξύ Αποστόλου Παύλου, ο οποίος δεν τον αποκαλεί μόνο αδελφό, αλλά και ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΚΑΙ ΣΥΣΤΡΑΤΙΩΤΗ!
Σαφώς ο Επαφρόδιτος είναι Ιουδαίος και μάλιστα υψηλής φήμης, διαβάζοντας τις εργασίες του είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για έναν φανατικό Ιουδαίο πατριώτη. Ιδού ένα δείγμα από την εργασία του Επαφρόδιτου, μέσα από την Ιουδαϊκή Γραμματεία:
Η απολογία για την ηλικία του Ιουδαϊσμού
το ακόλουθο κείμενο είναι μια μερική, προσωρινή, αποσπασματική μετάφραση χωρίς υποσημειώσεις!
(γ) Institutum Judaicum Delitzschianum, Münster 2003 1. Βιβλίο, 1. Η απολογία για την ηλικία του Ιουδαϊσμού
Το κείμενο είναι μια μερική, προσωρινή, αποσπασματική μετάφραση χωρίς υποσημειώσεις:
«Σημαίνω ήδη στο κύριο μέρος, εγώ ο υψηλής φήμης Επαφρόδιτος, στο γράφοντας για τον αναγνώστη της αρχαιότητάς μου που, που θα την διαβάσει, για να έχει καταστήσει σαφές ότι οι εβραϊκοί άνθρωποί μας (καταρχήν) είναι πολύ παλαιοί και λαμβανόμενοι την αρχική ύπαρξή του για το, και πως η χώρα, την οποία κρατάμε τώρα, κατοικήθηκε. Κατέγραψα πέντε χιλιάδες χρόνια .περιεκτικής ιστορίας στην ελληνική γλώσσα…»
Επίσης:Επαφρόδιτος Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια:
Μακεδόνας χριστιανός από τους Φιλίππους. Ο απ. Παύλος τον αποκαλεί με τα καλύτερα λόγια: αδερφό, συνεργάτη και συστρατιώτη (Φιλιππησίους 2:25). Δεν γνωρίζουμε εάν ο Επαφρόδιτος ήταν μέλος της εκκλησίας των Φιλίππων, ή απλώς μετέφερε επιστολή και συνεισφορές της εκκλησίας προς τον Παύλο όταν αυτός ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη (Φιλιππησίους 2:30, 4:18). Κατά την παραμονή του στη Ρώμη ο Επαφρόδιτος αρρώστησε βαριά που κόντεψε να πεθάνει, παρόλα αυτά δεν υπολόγισε τη ζωή του και συνέχισε το έργο του Χριστού (Φιλιππησίους 2:30). Ο Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς της εκκλησίας των Φιλίππων να τον υποδεχθούν με μεγάλη χαρά και να τον τιμήσουν (Κολοσσαείς 2:29).

Επίσης διαβάζουμε σε Βυζαντινό κείμενο του τέλους του 9ου αιώνα να κατατάσσει τον Επαφρόδιτο στη χορεία των διδασκάλων των Παυλικιανών:

Μάνεντα τοίνυν καὶ Παῦλον καὶ Ἰωάννην, καὶ ἄλλους οὓς ἐάν τις εἴπῃ αὐτοῖς, προθύμως ἀναθεματίζουσιν. Κωνσταντῖνον δὲ τὸν Σιλουανὸν ἐπικληθέντα, καὶ Συμεὼν τὸν καὶ Τίτον, καὶ Γεγνέσιον τὸν καὶ Τιμόθεον, καὶ Ἰωσὴφ τὸν καὶ Ἐπαφρόδιτον, καὶ Βαάνην τὸν ῥυπαρόν, καὶ Σέργιον τὸν καὶ Τυχικόν, ὡς διδασκάλους αὐτῶν οὐδαμῶς ἀναθεματίζουσιν, ἀλλ’ ἔχουσιν αὐτοὺς ὥσπερ ἀποστόλους Χριστοῦ.

[Τον Μάνη, λοιπόν, και τον Παύλο και τον Ιωάννη και όποιους άλλους αναφέρει κάποιος στους Παυλικιανούς αυτοί τους αναθεματίζουν με προθυμία. Όμως τον Κωνσταντίνο που ονομάστηκε Σιλουανός και τον Συμεών-Τίτο και τον Γεγνέσιο-Τιμόθεο και τον Ιωσήφ-Επαφρόδιτο και τον Βαάνη τον Ρυπαρό και τον Σέργιο-Τυχικό δεν τους αναθεματίζουν διότι είναι διδάσκαλοί τους και τους έχουν όπως ακριβώς τους αποστόλους του Χριστού.]

Πέτρος Ηγούμενος, Περί Παυλικιάνων των και Μανιχαίων, ed. Ch. Astruc et al., “Les sources grecques pour l’histoire des
Pauliciens
Διβάζουμε από την χριστιανική σελίδα http://www.pigizois.net/sinaxaristis/10/12_10.htm : ΕΛΠΙΔΙΟΣ, Εορτάζοντες την 12ην του μηνός Οκτωβρίου ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΒΑΛΑΝΤΙΟΣ, ΒΑΡΛΑΑΜ, ΒΑΡΝΑΒΑΣ, ο μοναχός, ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο επίσκοπος, ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Βαβατσινιώτης, ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο έπιτηδειώτης, ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο περαχωρίτης, ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Σαλαμάνης, ΔΗΜΗΤΡΙΑΝΟΣ ο επίσκοπος, ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ή Αρνιακός ΕΠΑΦΡΟΔΙΤΟΣ και ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ…

Η νέα τάξη πραγμάτων ήταν στην πορεία της. Το Ιερατείο όπως πάντα σκοτεινό ανεξέλεγχτο και αόρατο είχε κατορθώσει για μια ακόμη φορά να δέσει το μέλλον, να κάνει τους λαούς να
υπακούν τυφλά στην επιταγή μιας θρησκείας όπου οι άνθρωποι άβουλοι, άχρωμοι και αδιαφοροποίητοι, υπηρετούν μηχανικά και δουλικά στους σκοπούς κάποιων, που τη θέληση τους την ενσαρκώνει ένας και μόνο.
Πώς θα μπορούσε να ήταν ο κόσμος υπό την επήρεια του Ελληνισμού
Μια μάζα ανθρώπων αξεχώριστων, που δουλεύει τυφλά και άβουλα στο θεό , στην πολιτεία και στους άρχοντες, ας είναι και για το καλό, αυτό για τον κλασικό ‘Έλληνα δεν ήταν οργάνωση ανθρώπων ελεύθερων. Για τον κλασικό Έλληνα η ελεύθερη πολιτεία προϋπόθετε και τον πολίτη ελεύθερο. Το κάθε άτομο χρωστούσε να υψωθεί σε ακεραιωμένη, υπεύθυνη προσωπικότητα, και με το φρόνημα αδούλωτο να κάνει τις επιταγές του θεού, της πολιτείας και των αρχόντων επιταγές της ψυχής του της ίδιας. Όλες οι μεγάλες ανθρώπινες αξίες, για να μείνουν αξίες, έπρεπε να πάψουν να είναι ετεροκίνητες και να δικαιωθούν μέσα στην ψυχή του κάθε πολίτη. Μια κοινωνία φιλάνθρωπη, που τιμάει και σέβεται τον άνθρωπο, καθώς τον βοηθάει να ολοκληρωθεί με δικό του περίγραμμα, δικιά του προσωπικότητα. .»(Ι.Θ. Κακριδής, «Ελληνικό φως»)
Έτσι θα μπορούσε να είχε γίνει ο κόσμος εάν ο Ελληνισμός είχε επικρατήσει τότε…
Νίκος Σάμιος
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΙΧΩΡ

ΛΙΜΝΗ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ

Ενας πρωτόγνωρος για τους επιστήμονες κόσμος αναπτύσσεται κάτω από το νερό

Η Λίμνη της Βουλιαγμένης είναι ένα από τα πιό εντυπωσιακά φυσικά αξιοθέατα της Αθήνας. Πρόκειται για μια αλμυρή λίμνη της οποίας το βάθος ή η σύνδεση με την θάλασσα δεν έχουν ανακαλυφθεί ποτέ.

Παγκόσμιο μνημείο της φύσης

Μετά τη Σύμβαση για τη διατήρηση της παγκόσμιας βιοποικιλότητας του Ρίο, που υπογράφηκε από τουλάχιστον 150 κράτη-μέλη του ΟΗΕ, η ελληνική πολιτεία ανέλαβε τεράστιες ευθύνες για τη διατήρηση του φυσικού της περιβάλλοντος. Μια από τις ευθύνες της είναι και η περίπτωση της Λίμνης της Βουλιαγμένης, ένα κόσμημα των τεχνασμάτων της φύσης. Σύμφωνα με τη Σύμβαση του Ρίο, «βιοποικιλότητα» ορίζεται η ποικιλομορφία που εμφανίζεται ανάμεσα στους ζωντανούς οργανισμούς όλων των ειδών, των χερσαίων, θαλάσσιων και άλλων υδάτινων οικοσυστημάτων και οικολογικών συμπλεγμάτων στα οποία οι οργανισμοί αυτοί ανήκουν. Τα βασικά συστατικά της βιοποικιλότητας είναι η οικολογική, η γενετική και η οργανισμική βιοποικιλότητα. Η Λίμνη της Βουλιαγμένης εδώ και μία 15ετία αποτελεί ένα από τα κύρια επιστημονικά ενδιαφέροντα του Τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ. Από τις έρευνες αυτές έχουν προκύψει ως σήμερα αρκετά επιστημονικά δημοσιεύματα.

Σύμφωνα με την καθηγήτρια Γεωλογίας Αθηνά Ζαμάνη(1), η ύπαρξη της λίμνης δεν αναφέρεται από κανέναν αρχαίο συγγραφέα, ούτε και από τον Παυσανία ο οποίος περιέγραψε τη χερσόνησο της Βουλιαγμένης. Τα κομμάτια των σταλακτιτών στα πρανή της λίμνης μαρτυρούν παράλληλα ότι δεν είχε πάντα τη σημερινή της μορφή. Στη θέση της υπήρχε τμήμα ενός μεγάλου σπηλαίου, του οποίου η οροφή κατέρρευσε εξαιτίας της διάβρωσης και των τεκτονικών φαινομένων που διαδραματίστηκαν περίπου πριν από 2000 χρόνια. Η είσοδος ενός πολυδαίδαλου υποβρύχιου σπηλαίου ανοίγεται στον πυθμένα της λίμνης. Το σπήλαιο εκτείνεται σε μήκος τουλάχιστον 3.123 μέτρων στα ασβεστολιθικά πετρώματα της περιοχής. Ο πυθμένας της λίμνης αποτελείται από ένα λασπώδες υπόστρωμα πλούσιο σε θειούχες ενώσεις. Η παρουσία υδρόθειου στο ίζημα αποδίδεται στην αναγωγική δράση των οργανικών αλάτων που προέρχονται από την αποικοδόμηση φυτικών υπολειμμάτων. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι στην ευρύτερη περιοχή η θερμοκρασία των υδάτων του υδροφόρου ορίζοντα είναι αυξημένη. Πιθανόν ο υδροφόρος ορίζοντας να επηρεάζεται από κάποιο προσκείμενο παρακλάδι του γνωστού ηφαιστειακού τόξου (Σουσάκι – Αίγινα – Μέθανα)(2). Με τον υδροφόρο αυτόν ορίζοντα αλλά και με διηθητικές διεργασίες από τα χερσαία τοιχώματα της λίμνης επέρχεται η ανανέωση του νερού στο οικοσύστημα της λίμνης με θερμό θαλασσινό νερό (28Ψ-35Ψ C). Η λίμνη τροφοδοτείται επίσης και με γλυκό νερό από μια πηγή που βρίσκεται σε βάθος 17 μ. Το γλυκό νερό που αναβλύζει από την πηγή είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνο για τον υφάλμυρο χαρακτήρα του νερού της. Οι γεωμορφολογικές αυτές ιδιαιτερότητες όμως έχουν άμεση αντανάκλαση στη φυσικοχημεία των νερών της. Η θερμοκρασία δεν πέφτει κάτω από τους 18Ψ C, ενώ τους θερινούς μήνες μπορεί να φτάσει και τους 29Ψ C. Η αλατότητα του νερού κυμαίνεται γύρω στο 17â, το pH στο 7, ενώ το διαλυμένο οξυγόνο στο νερό βρίσκεται γύρω στο 6 ppm.

Πέρα όμως από το αβιοτικό σύστημα της λίμνης, εκείνο που παρουσιάζει άμεσο ενδιαφέρον είναι ο έμβιος κόσμος της. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 δημοσιεύθηκε ένα νέο για την επιστήμη είδος θαλάσσιας ανεμώνης, το Paranemonia vouliagmeniensis. Ακολούθησε η μελέτη της οικολογίας – βιολογίας του μοναδικού αυτού είδους σε σχέση με άλλους ζωικούς οργανισμούς. Μπορεί η ποικιλότητα του έμβιου κόσμου της λίμνης να είναι σχετικά μικρή, όπως εξάλλου αναμενόταν, εν τούτοις οι προκαταρκτικές έρευνες έδειξαν ότι στα νερά της λίμνης υπάρχουν και άλλα νέα είδη για την επιστήμη. Πάντως τα περισσότερα από τα είδη των οργανισμών που έχουν ως σήμερα προσδιοριστεί αποτελούν χαρακτηριστικούς κατοίκους της ανοιχτής θάλασσας παρόμοια εκείνων των υφάλμυρων οικοσυστημάτων. Οι οικολογικές μελέτες που ολοκληρώθηκαν συνολικά σε τρεις ζωικούς οργανισμούς της λίμνης αποκάλυψαν την ιδιαιτερότητά τους σε σχέση με εκείνους που ζουν σε οικοσυστήματα της ανοιχτής θάλασσας, σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι έρευνες αυτές αποκάλυψαν επίσης ότι τα είδη αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βιοδείκτες (=οργανισμοί μάρτυρες των συνθηκών του περιβάλλοντος στο οποίο διαβιούν) για τη βιοπαρακολούθηση του οικοσυστήματος της Λίμνης της Βουλιαγμένης. Για παράδειγμα, το είδος Paranemonia vouliagmeniensis, που διατηρεί έναν αξιόλογο πληθυσμό πάνω σε διάφορα υποστρώματα, διαβιώνει στη λίμνη με διαφορετικό τρόπο από άλλα αντίστοιχα είδη του ανοιχτού θαλάσσιου συστήματος. Ωστόσο οι ανθρωπογενείς επιδράσεις φαίνεται να έχουν αρνητικές επιπτώσεις σε αρκετά σημεία στα παράλια της λίμνης. Η ανεμώνη αυτή είναι ζωοτόκος οργανισμός, ενώ η διατροφή του στηρίζεται σε μικροοργανισμούς αλλά και σε διαλυμένες οργανικές ουσίες που βρίσκονται στα νερά της λίμνης. Για τα άλλα δύο είδη (Abra ovata και Cerastoderma glaucum) διαπιστώθηκε ότι η αναπαραγωγική τους στρατηγική είναι κατάλληλα προσαρμοσμένη στο περιβάλλον της λίμνης. Το πρώτο είδος φαίνεται να ζει περίπου 18 μήνες ενώ το δεύτερο περίπου 12. Το πρώτο βρίσκεται χωμένο στο ίζημα ως και 5 cm ενώ το δεύτερο μπορεί να ζει παραχωμένο στο ίζημα αλλά και πάνω στα φύκια που κοσμούν τους βράχους και τον πυθμένα της λίμνης. Ο πληθυσμός ιδιαίτερα του C. glaucum παίζει καθοριστικό ρόλο στην οικολογική ισορροπία των νερών της, αφού σε ημερήσια βάση το κάθε άτομο μπορεί να διηθεί (φιλτράρει) 1-3 λίτρα νερού, καθαρίζοντάς το από διάφορα μικρόβια και περίσσειες οργανικές ενώσεις. Φαίνεται λοιπόν ότι η οικολογική ισορροπία της λίμνης, που βρίσκεται κάτω από ένα ιδιαίτερο καθεστώς, χρειάζεται ιδιαίτερες και άμεσες μελέτες βιοπαρακολούθησης προκειμένου η Λίμνη της Βουλιαγμένης να τύχει μιας αειφόρου και βιώσιμης διαχείρισης. Τα μνημεία της φύσης δεν αποτελούν κληρονομιά μόνο των κατοίκων μιας χώρας αλλά όλων των κατοίκων του πλανήτη. Η λίμνη την περίοδο του καλοκαιριού δέχεται πάνω από χίλιους κολυμβητές ημερησίως. Με άλλα λόγια, σε ημερήσια βάση το καθένα από τα άτομα αυτά καταλαμβάνουν 3,5-4 τ.μ. της επιφάνειας της λίμνης. Αναρωτήθηκε όμως ποτέ κανείς αν το περιβάλλον της λίμνης μπορεί να επιδέχεται τέτοια φόρτιση ανθρωπογενούς όχλησης; Μήπως η διαχείριση της λίμνης χρειάζεται μια καλύτερη τύχη; Μήπως θα πρέπει να αξιοποιηθεί η λίμνη με πολύπλευρες ενέργειες και βιώσιμες διαχειριστικές στρατηγικές; Δεν θα πρέπει κάποτε να δείξουμε στον κόσμο ότι το φυσικό περιβάλλον αξιοποιείται με σεβασμό; Τα ερωτήματα αυτά, όπως και άλλα πολλά που δεν διατυπώνονται, φαίνεται ότι βασανίζουν πολλούς αλλά δυστυχώς δεν εισακούγονται. Αν ένα τέτοιο μοναδικό μνημείο της φύσης δεν αξιοποιηθεί κατάλληλα, φοβάμαι ότι οι κυρώσεις από την ΕΕ δεν θα καθυστερήσουν για πολύ ακόμη.

1) Α. Papapetrou-Zamanis, Ann. Geol. de Pays Hell., 21, 210-216, 1969. 2) V. Giannopoulos & Κ. Giotis, Γαιόραμα, Ιούλιος – Αύγουστος 2000.

Ο κ. Χαρίτων Χιντήρογλου είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τομέα Ζωολογίας στο Τμήμα Βιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Σπήλαιο Βουλιαγμένης

Αποτελεί ένα από τα εντυπωσιακότερα σπηλαιοβάραθρα της Αττικής. Είναι βέβαιο ότι έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές στα αχανή βάθη της λίμνης που λες και δεν θέλει κανείς, να ανακαλύψει τα μυστικά της.

Οι πληροφορίες λένε ότι το συγκεκριμένο σπηλαιοβάραθρο αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας από τους κατακτητές την περίοδο του 1940. Μάλιστα την εξερεύνηση την είχε αναλάβει μια από τις πιο επίλεκτες ομάδες που διέθεταν οι γερμανοί και που αποτελείτο από ορειβάτες , επιστήμονες ,κομάντο ,ένα σύνολο ριψοκίνδυνων αλλά πολύ καλά εκπαιδευμένων ατόμων. Άλλωστε η ίδια η λίμνη της Βουλιαγμένης εξερευνήθηκε εντατικά από τους γερμανούς την περίοδο εκείνη.

Είναι βέβαια γνωστό στους περισσότερους ότι πλήρη και σαφή εικόνα για την λίμνη της Βουλιαγμένης δεν υπάρχει. Στις διάφορες κατά καιρούς προσπάθειες έρευνας που έχουν γίνει, έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές στα αχανή βάθη της λίμνης που λες και δεν θέλει κανείς, να ανακαλύψει τα μυστικά της.

Το συγκεκριμένο σπηλαιοβάραθρο μάλλον επικοινωνεί υπόγεια με την λίμνη μια και στα έγκατα του έχει μια λίμνη που ούτε λίγο ούτε πολύ το βάθος της φτάνει τα 100 μέτρα!!! Αν κρίνει κανείς και την μικρή απόσταση που βρίσκεται και η γνωστή λίμνη περίπου 600 μέτρα τότε από ότι φαίνεται οι δυο λίμνες είναι κάτι σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Δυο μικρά ανοίγματα πριν την κορυφή του μικρού λόφου πάνω από την λίμνη είναι η είσοδος του σπηλαιοβάραθρου. Από εκεί και μετά μέσα από στενά και δαιδαλώδη λαγούμια αρχίζει η κατάβαση. Πανέμορφο το θέαμα που βλέπει κανείς από τους διάφορους σχηματισμούς που έχουν τα τοιχώματα , αλλά και αρκετά επικίνδυνη η κατάβαση που ούτε λίγο ούτε πολύ φτάνει συνολικά περίπου τα 110 μέτρα. Είναι άγνωστο το που μπορεί να φτάνει αυτό το σπήλαιο μιας και υπάρχουν λαγούμια που χρειάζονται ένα προς ένα έρευνα.

Βουλιαγμένης καταλαμβάνει υπογείως 10 οικοδομικά τετράγωνα έκταση!!!

Ο «αυτοκράτορας»

To 1988 ξεκίνησε το πρόγραμμα εξερεύνησης και χαρτογράφησης του σπηλαίου της Βουλιαγμένης, υπό την αιγίδα του σπηλαιολογικού τομέα του υπουργείου Πολιτισμού, με χρηματοδότηση του Δήμο Βουλιαγμένης.

Οι έρευνες είναι σύνθετες και περιλαμβάνουν μελέτη της γεωλογίας του σπηλαίου, χημικές αναλύσεις του νερού και αεροφωτογραφίες της περιοχής. Οι σπηλαιοκαταδύσεις είναι ο πιο σημαντικός τομέας. Δεν είναι τυχαίο το ότι επικεφαλής τους τέθηκε ο Ελβετός Ζαν Ζακ Μπολάνζ, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Σπηλαιοδυτών. Η μακρόχρονη πείρα του στο συγκεκριμένο τομέα τον αντάμειψε με το χαρακτηριστικό παρατσούκλι «ο αυτοκράτορας», το οποίο του έδωσαν οι συνεργάτες του. Στην πρώτη του κιόλας κατάδυση ανακάλυψε σε βάθος τριάντα μέτρων ένα στενό πέρασμα το οποίο οδηγεί σε μια υποβρύχια αίθουσα χωρητικότητας 1.200.000 κυβικών μέτρων. Οι έρευνες ξεκίνησαν στη σκιά ενός ατυχήματος, όταν δύο δύτες έχασαν τη ζωή τους κατά τη φάση της αποσυμπίεσης λίγα μόλις μέτρα πριν από την επιφάνεια. Τα πτώματά τους δε βρέθηκαν ποτέ. Αιτία του θανάτου τους δεν ήταν βέβαια τα φαντάσματα για τα οποία μιλούν οι παλιότεροι κάτοικοι της Βουλιαγμένης, αλλά ένα δυνατό ρεύμα που εμφανίζεται κατά καιρούς στο άνοιγμα του σπηλαίου και προκαλεί μικρές δίνες στο νερό.

Σταλαγμίτης-μνημείο

Η περιοχή άρχισε να αποκαλύπτει σταδιακά το αληθινό της πρόσωπο: ένα σύνθετο σύστημα καρστικών σπηλαίων με υπόγεια νερά που κυλούν διαμέσου του ορεινού όγκου του Υμηττού. Η φυσική θερμότητα των νερών αυτών προδίδει μία ακόμα σημαντική πληροφορία: σε πολύ μεγάλο βάθος τα σπήλαια συνδέονται με το ηφαιστειακό τόξο που διατρέχει τα ελληνικά νησιά.

Οι οχτώ συνολικά αποστολές έχουν φέρει μέχρι σήμερα στο φως κι άλλες συναρπαστικές πληροφορίες. Από τη μελέτη των αεροφωτογραφιών διαπιστώθηκε μια σειρά από τέσσερα βυθίσματα ή δολίνες καθώς και δύο μεγάλα βάραθρα: το γερμανικό και το ανεξερεύνητο Πηγάδι του Διαβόλου. «Το σπήλαιο αναπτύσσεται μέσα από μεσοζωικούς κρυσταλλικούς ασβεστόλιθους, οι οποίοι έχουν αρκετά κενά εξαιτίας της χημικής διάλυσης του πετρώματος», διευκρινίζει ο Βασίλης Γιαννόπουλος από το υπουργείο Πολιτισμού. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της τελευταίας εξερευνητικής κατάδυσης ο Λουίτζι Καζάτι, στενός συνεργάτης του Μπουλάνζ, ανακάλυψε έναν τεράστιο σταλαγμίτη, ο οποίος αποτελεί το βαθύτερο καρστικό σχηματισμό στην Ελλάδα. Το γεωλογικό αυτό μνημείο βρίσκεται σε βάθος 105 μέτρων, περίπου 730 μέτρα από την είσοδο του σπηλαίου. Αυτή η ανακάλυψη άλλαξε ολοκληρωτικά τη θεωρία για τον πρόσφατο σχηματισμό της Μεσογείου. Ο λόγος; Οι σταλακτίτες δε δημιουργούνται ποτέ κάτω από την επιφάνεια του νερού.

Σήραγγα-ρεκόρ

Στην περιοχή υπάρχουν συνολικά 14 διαφορετικές υπόγειες σήραγγες. Η μία απ’ αυτές είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο. Έχει μήκος 800 μέτρα, πλάτος από 60 έως 150 μέτρα, ενώ το βάθος της είναι κατά μέσο όρο τα 80 μέτρα. Οι βυθισμένοι διάδρομοι έχουν συνολικό μήκος 4,3 χιλιόμετρα.

Οι ερευνητικές αποστολές και τα πρώτα επιστημονικά συμπεράσματα ήταν αρκετά για να εξάψουν τη φαντασία αρκετών ερασιτεχνών δυτών. Γύρω από τη Λίμνη της Βουλιαγμένης έχει πλεχτεί ένας μύθος που οφείλεται στην εξαιρετική ορατότητα, στο βάθος, στη θερμοκρασία του νερού και φυσικά στην ομορφιά της. Μέσα όμως σ’ έναν τέτοιο λαβύρινθο από σήραγγες ακόμα κι ένας πεπειραμένος δύτης κινδυνεύει να χάσει τον προσανατολισμό του. «Η σπηλαιοκατάδυση, σε σχέση με τις θαλάσσιες καταδύσεις, διαφέρει όπως η μέρα με τη νύχτα. Μπαίνοντας σ’ ένα σπήλαιο κάποιοι άπειροι δύτες χάνουν το δρόμο του γυρισμού, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν», επισημαίνει ο Βασίλης Γιαννόπουλος. Αποτέλεσμα αυτής της απειρίας ήταν να χάσουν τη ζωή τους οχτώ δύτες. Θανάσιμα λάθη τους ήταν η μη εξοικείωση με το υποβρύχιο περιβάλλον των σπηλαίων και ο ελλιπής εξοπλισμός. Οι περισσότεροι δε διέθεταν ούτε καν το «μίτο της Αριάδνης», ένα νάιλον σκοινί που δένουν οι σπηλαιοδύτες στην είσοδο του σπηλαίου για να μη χάνονται στους υπόγειους λαβυρίνθους. Το 1995 τα σπήλαια έκλεισαν για το κοινό, προς αποφυγή ατυχημάτων. Από τότε επιτρέπονται μόνο οι καταδύσεις για επιστημονικούς σκοπούς.

Ακόμα και οι έμπειροι σπηλαιοδύτες δε διέφυγαν αυτό τον κίνδυνο. Ο Ελβετός Αρν Ονταλίκ, μέλος της αποστολής, εγκλωβίστηκε στη σήραγγα αφού «χτυπήθηκε» από τη μέθη των δυτών, η οποία προκαλείται από το άζωτο. «Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι ήμουν δεμένος με αόρατα σκοινιά, παγιδευμένος σ’ ένα κρυστάλλινο κενό. Τότε κατάλαβα γιατί οι άτυχοι δύτες δε βγήκαν ποτέ από εκεί μέσα». Και συνεχίζει: «Η βαθιά νάρκωση και το αχανές τούνελ μού δημιούργησαν σύγχυση. Αμέσως έχασα την αίσθηση του βάθους και της απόστασης κι έπεσα σε ζάλη». Ο Ονταλίκ σώθηκε χάρη στην πείρα του αλλά και γιατί χρησιμοποίησε τη φιγούρα ενός άλλου δύτη ως σημείο αναφοράς μέσα στον υπόγειο λαβύρινθο.

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=75&artid=144524&dt=04/08/2002, http://nylou.com/html/ent/751/ent.18751.2.asp, http://www.atticaeast.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1003&Itemid=391, http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=615

Επίκτητος

Ο Επίκτητος 50-138 υπήρξε έλληνας στωικός φιλόσοφος. Το όνομα του «Epictutus» προέρχεται από την λατινική μεταφορά του ελληνικού «Επίκτητος» που σημαίνει αποκτηθείς, κερδηθείς και ο ίδιος πέρα από δούλος ήταν κουτσός, ασθενικός και φαινομενικά ντροπαλός.

Ο Επίκτητος αναφέρεται ως παιδί δούλων και φέρεται ότι γεννήθηκε στην Ιεράπολη της Φρυγίας, εξ ου ενίοτε και το προσωνύμιο Ιεραπολίτης. Τον βρίσκουμε αργότερα δούλο του Επαφρόδιτου, απελεύθερου και ευνοούμενου του Νέρωνα

Η αναπηρία του σύμφωνα με τον Κέλσο οφείλεται στον κύριο του τον Επαφρόδιτο (απελεύθερο δούλο, γραμματέα και λοχαγό στη Φρουρά του του Νέρωνα). Ο Κέλσος αναφέρει ότι ο κύριός του, για να δοκιμάσει την απάθεια του Επίκτητου, έκοβε τις σάρκες τις κνήμης του με κοπτερό όργανο. Τότε ο δούλος φιλόσοφος στράφηκε και είπε απαθώς στο βασανιστή του: «θα την θραύσης». Και όταν αληθινά, του έσπασε το κόκαλο, ο Επίκτητος συμπλήρωσε: «Σου το είπον». Από τότε έμεινε χωλός.

Τι γίνεται εδώ; ένας (απελεύθερος) δούλος σπάζει το πόδι ενός άλλου δούλου, ο οποίος δεν αντιστέκεται, αλλά αργότερα γίνεται και αυτός απελεύθερος! Έχει κανείς εξήγηση;

Γνώριζε κάτι για την δολοφονία του Νέρωνα και τον βασάνιζε ο Επαφρόδιτος (ο δολοφόνος του Νέρωνα) για να ομολογήσει;

Σε αυτή την περίοδο φαίνεται πως παρακολούθησε τα μαθήματα φιλοσοφίας του Μουσόνιου Ρούφου. Όταν στη συνέχεια έγινε απελεύθερος, άρχισε να διδάσκει τη στωική φιλοσοφία. Εξαιτίας σχετικού διατάγματος του Δομιτιανού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Ρώμη και να μεταβεί στη Νικόπολη της Ηπείρου, όπου ίδρυσε φιλοσοφική σχολή. Μεταξύ των μαθητών του συγκαταλέγεται ο ιστορικός Φλάβιος Αρριανός, ο πραγματικός καταγραφέας των φιλοσοφικών του απόψεων, καθώς ο ίδιος δεν άφησε κανένα σύγγραμμα.

Ο Επίκτητος δεν άφησε κανένα γραπτό λόγο αδιαφορώντας για την υστεροφημία του. Ο Φλάβιος Αρριανός (συγγραφέας του Αλεξάνδρου Ανάβασις) όμως, ένας από τους πιο πιστούς μαθητές του, συνέθεσε μέσα από τις σημειώσεις των μαθημάτων του 2 έργα που συγκροτούν τον κορμό της προφορικής διδασκαλίας του, τις «Διατριβές» που αποτελούνται από 8 τόμους (μόνο 4 έχουν σωθεί) και το «Εγχειρίδιο» που είναι μία επιτομή των κυριότερων διδασκαλιών του, επιλεγμένες μέσα από τις «Διατριβές». Επίσης ανάμεσα στους πιο διαπρεπείς θαυμαστές του υπήρξε και ο νεαρός Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος, ο οποίος τελικά έγινε αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κληρονομώντας μας τους Στοχασμούς του (Meditations – Τα Εις Εαυτόν), των οποίων οι στωικές ρίζες βρίσκονταν στα ηθικά διδάγματα του Επίκτητου.

Το 130 μ.Χ. στη Ρώμη τον Αδριανό διαδεχόταν ο Αντωνίνος ο Πίος: παρά τις διώξεις των χριστιανών (η Αριάδνη της Φρυγίας έγινε «μάρτυρας» εκείνη τη χρονιά) ήταν μια σύντομη εποχή γαλήνης για τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Λίγα χρόνια αργότερα ο Λουκιανός, ο Γκέλλιος, ο Μάρκος Αυρήλιος αποθέωσαν τον Επίκτητο· ακόμα και οι χριστιανοί Ωριγένης, Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Χρυσόστομος και Αυγουστίνος αναφέρθηκαν με θαυμασμό στη φιλοσοφία του· ο Παύλος, διαγράφοντας όσα αναφέρονταν στο σεξ, παρουσίασε μια πιο κομφορμιστική εικόνα του: η αρχή του χριστιανικού σκοταδισμού. Τα συγγράμματα του Επικτήτου εξαφανίσθησαν στις πυρές των χριστιανών και το μόνο που διεσώθη από το μεγάλο έργο του υπήρξε ό,τι διέσωσε μέσα από τις στενογραφημένες σημειώσεις του ο μαθητής του Αρριανός από την Νικομήδεια. Από την απόδοση στα νεοελληνικά του λεγόμενου «Εγχειριδίου» που έκανε ο Βλ. Ρασσιάς, αναδημοσιεύουμε εδώ μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

Διαβάστε τα αποφθέγματά του Επίκτητου εδώ.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=75241&enthDate=12072008, http://ermionh.blogspot.com/2009/03/blog–post_4822.html,Επίκτητος «Άπαντα»,εκδόσεις Κάκτος 1994, Βικιπαίδεια, http://www.mousa.gr/html/epiktitos.htmlhttp://www.rassias.gr/STOIC1.html, http://www.rassias.gr/STOIC11.html

/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:»Normale Tabelle»; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:»»; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:»Times New Roman»;}